H Aδαμαντία Χαλκιαδάκη στο Youweekly.gr: «Αποδέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου όπως είμαι»
Η Αδαμαντία υπήρξε αθλήτρια ποδηλασίας στο Tandem, το διπλό ποδήλατο στο οποίο μπροστά κάθεται ο πιλότος και πίσω ο αθλητής με το πρόβλημα όρασης.
Aπό την Έλενα Φάκου
Ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα το 2010 όταν από το Σύλλογο Τυφλών της συνέστησαν να βρει μια τέτοιου είδους διέξοδο.Η Αδαμαντία εργάζεται ως νοσηλεύτρια σε μια μη παρεμβατική θέση στο Γενικό νοσοκομείο του Ηρακλείου (Βενιζέλειο) και είναι μητέρα ενός παιδιού. Για την ώρα αποσύρθηκε από τον αθλητισμό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να επιστρέψει στο μέλλον.
« Την αναπηρία μου όσον αφορά την μερική τύφλωση την οποία αντιμετωπίζω την ανακάλυψα στο δεύτερο έτος ως σπουδάστρια στο ΤΕΙ Νοσηλευτικής. Παρόλο το πρόβλημά μου, τελείωσα με άριστα και παρακολούθησα και ένα πρόγραμμα με Erasmus στο Πανεπιστήμιο της Φιλανδίας. Βραβεύτηκα από το Υπουργείο Παιδείας το 2008 και συνέβη την ίδια ημέρα να παρευρίσκομαι μαζί με τους Παραολυμπιονίκες στον ίδιο χώρο. Εκεί τους γνώρισα, αισθάνθηκα δέος και είπα πως κάτι τέτοιο πραγματικά θα με ενδιέφερε.»
Η Αδαμαντία πλέον βλέπει λιγότερο από 1/20ο στα 31 της χρόνια. Έχει διοριστεί με προσωποπαγή θέση από το 2010, πράγμα που σημαίνει ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία έχει δημιουργηθεί μια υπεράριθμη θέση σε κάποια υπηρεσία σύμφωνα με τις ανάγκες του ατόμου που θα διοριστεί. Άρα η Αδαμαντία απασχολείται σε ένα ιατρείο στο οποίο οι υπευθυνότητές της είναι είτε να καλέσει τον επόμενο ασθενή προς εξέταση, είτε να απαντάει στα τηλέφωνα. Δεν κάνει αιμοληψίες, ούτε χορηγεί φάρμακα, κάνει δουλειά γραφείου και όχι παρεμβατική νοσηλευτική.
« Στην πρώτη μου συμμετοχή στο Πανευρωπαϊκό στη Σερβία πήρα το πρώτο μου χάλκινο μετάλλιο. Στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012 κατέκτησα την 6η θέση στο αγώνισμα της αντοχής των 85 χιλιομέτρων όπου και επισήμως έγινα Παραολυμπιονίκης. Αυτό είναι το άθλημα του Μαραθωνίου με ποδήλατο. Έχω αποκομίσει πάρα πολλές εμπειρίες από τον αθλητισμό και πάρα πολλά συναισθήματα τα οποία ουσιαστικά είναι ο αντικατοπτρισμός της πραγματικής ζωής.»
Η Αδαμαντία είναι μητέρα ενός αγοριού 3,5 ετών και έχει πάντοτε ως πρώτη της σκέψη την οικογένεια. Αγαπούσε όμως τόσο πολύ την ποδηλασία που δύο μήνες μετά τη γέννα επέστρεψε στις προπονήσεις. . Συναθλήτριά της υπήρξε η Αργυρώ Μηλάκη και μαζί ξεκίνησαν και έφτασαν το 2012 και το 2016 στους Παραολυμπιακούς αγώνες ενώ κατέκτησαν και πολλές άλλες διακρίσεις.
«Το 2015 κατακτήσαμε με την Αργυρώ τη δεύτερη θέση στην Ιταλία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στον αγώνα αντοχής και το 2016 κατακτήσαμε δυο χρυσά μετάλλια στη Νότια Αφρική ενώ χάλκινο στο Βέλγιο και πρώτη θέση στην Ισπανία. Αυτή ήταν η σειρά των Παγκοσμίων κυπέλλων στα οποία έπρεπε να συγκεντρώσουμε τους βαθμούς ώστε να πάρουμε τη φανέλα των προπορευόμενων του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάτι που μας κατέστησε Κυπελλούχους κόσμου για το 2016.»
Η Αδαμαντία θεωρεί ότι η 6η θέση που έφεραν από τους Παραολυμπιακούς του Ρίο δεν ήταν αυτή που τις αντιπροσώπευε, αφού μπορούσαν πολλά περισσότερα όμως τονίζει ότι:
«Δεν έχεις πραγματικά τίποτα να χάσεις με την ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό, δε θεωρώ ότι ήταν κάποια ήττα, απλώς οι στόχοι μου δεν επιτεύχθηκαν στο 100% όπως τους έθεσα στην προετοιμασία μου για την Παραολυμπιάδα. Οποιοδήποτε αποτέλεσμα είχε ένα θετικό πρόσημο στη ζωή μου γιατί ακόμη κι όταν οι στόχοι μου δεν επιτεύχθηκαν πάντα έπαιρνα ένα μάθημα και νομίζω ότι το συγκεκριμένο μου έδωσε πολλά περισσότερα ακόμα κι από τη νίκη. Θεωρώ ότι η ζωή είναι ένα σχολείο, για να μάθεις πρέπει να έχεις την ψυχική δύναμη να διδαχθείς. Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό γενικά ήταν μια πολύ πλούσια περίοδος σε εμπειρίες για εμένα.»
Η Αδαμαντία έχει ένα μήνυμα για τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάποια αναπηρία και θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό:
« Αρχικά θα πω ότι όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υγείας στην πορεία της ζωής σου και δεν έχεις μάθει να ζεις με αυτό, είναι σκληρό και κατανοώ απόλυτα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει ο καθένας. Θεωρώ όμως πως τη ζωή μας τη φτιάχνουμε εμείς. Η μοίρα μας δίνει πράγματα και εμείς πρέπει να τα διαχειριστούμε έτσι που να γυρίσουν υπέρ μας. Εμένα ο πρωταθλητισμός με βοήθησε να αποδεχτώ το πρόβλημα που έχω, με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και να προσφέρω κάτι στην πατρίδα μου. Να ξέρετε ότι το μπράβο μπορεί να είναι μόνο μια λέξη, όμως η δύναμη που σου δίνει είναι τεράστια.»
Γιατί ο άντρας έχει τη «βασικιά» για τη ζωή του και τη «δεύτερη» για την καρδιά του; Άντρες που μένουν σε σχέσεις για το θεαθήναι…
Tα τρία πράγματα που ΔΕΝ πρεπει να κάνεις για να μην δείχνεις απελπισμένη σε μια σχέση
Ο μεγαλύτερος fan της Hello Kitty είναι ένας 67χρονος απόστρατος αστυνομικός
