Η Εύη Δαέλη στο You: «Οι μεγαλύτεροι μαφιόζοι αυτή τη στιγμή μας διοικούν και εμείς καθόμαστε»

«Δείτε πώς μεγάλωσε η Φίφη από το Ευτυχισμένοι μαζί» – Ένας τίτλος που την κυνήγησε για χρόνια, μέχρι που η ίδια τον συνήθισε, τον έκανε δικό της και πλέον χαμογελάει, όταν τον βλέπει μαζί με τους φίλους της. Ωστόσο η Εύη Δαέλη είναι πολλά περισσότερα από αυτό, μία γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα, χιούμορ και δομημένες απόψεις, κάτι που μας αποδεικνύει με μία γεμάτη κουβέντα με το youweekly.gr

Η νεαρή ηθοποιός μιλάει με πύρινα λόγια για την πρόσφατη πορεία των Τεμπών, περιγράφει την ευτυχία που βιώνει στο πλευρό του συντρόφου της, ενώ κάνει αναδρομή στη σχέση με τον πατέρα της, που έφυγε πρόσφατα απ’ τη ζωή, αλλά θα μείνει για πάντα στην καρδιά της και στο πλευρό της.

Special thanks στο NuffSaid.Athens (Διδότου 31, Αθήνα) για την ευγενική φιλοξενία

• Φωτογραφίες: Ιάκωβος Στρίκης
• Styling: Έλενα Οικονόμου
• Μακιγιάζ-μαλλιά: Εύα Ζαχαριάδου

Η Εύη Δαέλη μιλάει για όλα στο youweekly.gr

Σε έχουμε γνωρίσει από μικρή ηλικία στη σειρά «Ευτυχισμένοι μαζί». Πώς ήταν να έχεις μία ζωή μπροστά στις κάμερες και άλλη μία εκτός γυρισμάτων;

Επειδή ήταν τόσο ωραίο το πλαίσιο στα γυρίσματα και οι σκηνές μας ήταν πιο πολύ “παιχνίδι”, δεν καταλάβαινα κάποιον τρομερό διαχωρισμό. Χαιρόμουν όταν πήγαινα στο γύρισμα, γιατί σκεφτόμουν ότι έρχεται η ώρα να δω τον Άρη (Τσάπη) και τον Σάββα (Σαλίπα) για να κάνουμε τα παιχνίδια μας. Όταν τελείωσα το σχολείο πια και έπαιξα ως επαγγελματίας σε σειρές, κατάλαβα ότι αυτό που έκανα τόσα χρόνια τελικά ήταν δουλειά.

Κρατάς επαφές με τον Άρη και τον Σάββα μέχρι σήμερα;

Ναι. Όταν τελείωσε η σειρά δεν είχαμε καταλάβει τη σύνδεση που είχαμε αποκτήσει ως παιδιά. Τα τελευταία χρόνια, με διάφορα reunion έχουμε ξαναέρθει σε επαφή. Με τον Άρη συγκεκριμένα, επειδή κάναμε και μια παράσταση μαζί, μπήκαμε ξανά ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου, ετοιμάζουμε καινούριες συνεργασίες. Με το Σάββα έχει μείνει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα.

Πιο μικρή προσπαθούσα να “ξορκίσω” τη “Φίφη από το Ευτυχισμένοι μαζί”. Όσο περνάνε τα χρόνια, και κάνω ψυχοθεραπεία, εκτιμάω ότι το έζησα.

Συζητιούνται πολύ τα remake παλαιότερων σίριαλ. Για το «Ευτυχισμένοι μαζί», είχε πέσει κάτι τέτοιο στο τραπέζι;

Μόνο από τους φανς του TikTok, δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη κουβέντα. Ξέρω ότι το θέλει ο κόσμος, αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει ποτέ.

Το είχες δεδομένο ότι θα ακολουθήσεις την υποκριτική;

Πάντα, όταν με ρωτούσαν “τι δουλειά κάνεις”, έλεγα ότι προσπαθώ να γίνω ηθοποιός. Είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και κάτι άλλο, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ζεις μόνο από αυτό και δεν ξέρεις πότε θα έχεις δουλειά. Εκτός αυτού είναι και ένα επάγγελμα, στο οποίο μαθαίνεις πάντα, γι’ αυτό είμαι στο δεύτερο έτος ψυχολογίας στο ICPS, για να έχω εναλλακτική, αλλά και για να μπορέσω να συνδυάσω πράγματα. Νομίζω ότι η ψυχολογία μπορεί να συνδράμει πολύ στην υποκριτική.

Η ψυχολογία σου κέντριζε το ενδιαφέρον από μικρή;

Πολλά που με ενδιέφεραν, ήθελα να ασχοληθώ με το μακιγιάζ, με τα ζώα, αλλά η ψυχολογία πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το βρήκα πρόσφατα σε μια συνέντευξη που είχα κάνει όταν ήμουνα 12 χρονών. Σαν να το ήξερα ότι πάντα το ήθελα, αλλά το είχα ξεχάσει κιόλας.

Σου έχει τύχει να σε αμφισβητούν και να λένε “έλα μωρέ, από παιδί είναι στο χώρο, θα τα έχει όλα έτοιμα”;

Βέβαια. Όχι τόσο από ανθρώπους του χώρου, γιατί εκείνοι καταλαβαίνουν, αλλά περισσότερο ο κόσμος. Αν σε δει κάποιος σε μια πετυχημένη σειρά, θεωρεί ότι έχεις πάντα δουλειά. Δεν πάει έτσι, έχω πάει σε πολλά κάστινγκ τα τελευταία τρία χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό που μου στοίχισε ήταν ένα κάστινγκ για μια σειρά του BBC, που με ζήτησαν επί τούτου, αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε. Ωστόσο ήρθε μία άλλη δουλειά που εξισορρόπησε τα πράγματα, όλα για κάποιο λόγο γίνονται… Χαίρομαι επίσης που θα είμαι στην εκπομπή “Μια ζαριά κι έναν καιρό” στο YouTube.

Όταν “έφυγε” ο πατέρας μου σταμάτησα να φοβάμαι το θάνατο. Η πιο ωραία ατάκα που μου έχει πει είναι “Να είμαστε εδώ και του χρόνου, να κάνουμε μ…κίες”

Σκέφτηκες ποτέ “μήπως δεν κάνω”;

Εννοείται. Όλοι έχουμε περάσει αυτή την αμφισβήτηση, είναι ένα συναίσθημα που πηγαίνει και έρχεται. Αλλά αν τα βρεις με τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες, δεν είσαι μόνο εσύ. Κοιτώντας πίσω σε δουλειές που έχω κάνει, νομίζω ότι είμαι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Από κει και πέρα ο κόσμος κρίνει.

Προσπάθησες ποτέ να “ξορκίσεις” τη Φίφη από το “Ευτυχισμένοι μαζί”;

Περισσότερο το σκεφτόμουν πιο μικρή. Όσο περνάνε τα χρόνια, και κάνω ψυχοθεραπεία, εκτιμάω ότι το έχω ζήσει. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα υπήρχαν και τα επόμενα -εξαιτίας του “Ευτυχισμένοι μαζί” έκανα άλλες 6 σειρές. Αυτό ήταν ένα μεγάλο δώρο που μου δόθηκε. Μου αρέσει να κοιτάω πίσω και να λέω “Πω πω κοίτα τι είχες φτιάξει τότε, χωρίς τις γνώσεις που έχεις τώρα”.

Για ποιο λόγο ξεκίνησες ψυχοθεραπεία;

Ήταν και το εργασιακό κομμάτι, αλλά είχε ξεκινήσει αρκετά πιο πριν, που δεν ήξερα ποια είμαι. Άλλαξα διάφορους ψυχοθεραπευτές μέχρι να καταλήξω στον σωστό για εμένα και θυμάμαι πάντα να πηγαίνω με την ερώτηση “Τι σημαίνει ποιος είμαι εγώ; Είμαι το DNA μου, το περιβάλλον μου, η ιδιοσυγκρασία μου;”. Μέσα από αυτό το ταξίδι κατάλαβα πράγματα για μένα, μέχρι που κατέληξα στο σωστό ψυχοθεραπευτή και στο πιο σωστό χρονικό διάστημα. Χαίρομαι που με ώθησε αυτή η περιέργεια.

Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη διαδικασία;

Επειδή παράλληλα σπουδάζω το αντικείμενο, βλέπω και τη βιβλιογραφία. Αρχικά κατάλαβα ότι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα, είμαστε η οικογένειά μας, οι γονείς μας, τα βιώματά μας, οι επιλογές μας… Επίσης συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη μου στην κρίση πανικού που θα βιώσω και στο άγχος, το βιώνουν και άλλοι. Είναι οκ να μιλάμε για αυτό, όπως και για πιο βαριές καταστάσεις, όπως καταθλίψεις και διαταραχές προσωπικότητας, πράγματα που κρύβαμε τόσα χρόνια γιατί είχαν ένα στίγμα από πίσω. Επειδή τώρα τελείωσα την ψυχοθεραπεία και έχω μπει στην ψυχανάλυση θεωρώ πως το να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.

Έβλεπα ανθρώπους να κοιτούν κατάματα τα ΜΑΤ, να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να λένε “Είμαστε μαζί σας”. Η απάντηση ήταν, “Εσύ είσαι Πακιστανός”

Τι άλλαξες τον εαυτό σου;

Τη διατροφή μου. Αυτό το σώμα θα με κουβαλάει για μια ζωή και πρέπει να του φερθώ καλύτερα. Επίσης έχω αρχίσει να μην πολυαναλύω αυτό που θέλω να κάνω. Δεν θα χάσω την ευκαιρία να φύγω λίγο από την πίεση της Αθήνας ή πό την πίεση του έξω κόσμου για να κλειστώ στο σπίτι μου και να ζωγραφίσω, να πάω για χορό. Πράγματα τα οποία μου ήταν πολύ πιο δύσκολα πλέον μου βγαίνουν εύκολα. Έχω βάλει ξανά τη γυμναστική στη ζωή μου, μου δίνει ενέργεια. Και γενικά ακούω τις ανάγκες μου.

Από τις απώλειες που έχεις ζήσει, η πιο καθοριστική ήταν εκείνη του πατέρα σου;

Εννοείται, δεν το συζητώ. Έχασα τον παππού μου, τη γιαγιά μου και τον πατέρα μου, καλά μας πήγε… Για τον πατέρα μου μιλάω σε ενεστώτα χρόνο, παρόλο που δεν είναι εδώ πλέον. Δεν τελειώνει η σχέση με έναν άνθρωπο που γνωρίζεις τόσο καλά και ξέρεις πώς θα σου απαντούσε σε κάθε ερώτηση. Αυτό που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι όταν “έφυγε” ο πατέρας μου σταμάτησα να φοβάμαι το θάνατο. Εκεί που φοβόμουν μην τρακάρω, μην ανέβω σε σκάλα, νιώθω πια ότι κάτι με περιμένει και ότι επιτέλους θα τον ξαναδώ. Αυτό μου μαλακώνει τον πόνο.

Σίγουρα ο θρήνος δεν τελειώνει, ειδικά για έναν άνθρωπο που δεν είναι μόνο πατέρας, αλλά κολλητός, αδερφός, τα πάντα… Η ατάκα που ακούω ανέκαθεν είναι “Ίδια ο πατέρας σου”. Περνούσα πολύ χρόνο μαζί του, βρισκόμασταν κάθε Κυριακή, βάζαμε μουσική, δοκιμάζαμε ουίσκι, κάναμε κουβέντες μέχρι το πρωί, κανονίζαμε μαζί πράγματα για το μέλλον…

Ποια ατάκα του κρατάς μέσα σου σαν συμβουλή;

Ο μπαμπάς μου είναι άνθρωπος έξω καρδιά, η πιο ωραία ατάκα που μου έχει πει είναι “Να είμαστε εδώ και του χρόνου, να κάνουμε μ…κίες”. Είναι τόσα πολλά, κυρίως η στάση του προς τη ζωή γενικότερα. Μιλούσε σε όλους με τον ίδιο σεβασμό, δεν έβλεπε ιεραρχία, δεν τον αφορούσε από πού προέρχεσαι. Έβρισκε τρόπο, ακόμα και στους ανθρώπους που μπορούν να σε “περιλούσουν” με το σκοτάδι τους, να τους φυτεύει ένα “σποράκι” από φως. Στην κηδεία του ήρθανε άνθρωποι που τον είχαν συναντήσει μισή ώρα επειδή τους είχε αγγίξει κάτι που τους είχε πει.

Έχω αποδεχτεί ότι έχει φύγει ο πατέρας μου. Με πονάει αφάνταστα, μου έχει ταρακουνήσει όλο μου το “είναι”, αλλά κι εκείνος θα ήθελε να συνεχίσω

Έκλαψες για εκείνον;

Κάθε μέρα. Εδώ έκλαιγαν άνθρωποι που τον είχαν συναντήσει μισή ώρα, εμείς δεν θα κλαίμε; Ο τρόπος με τον οποίο συνεχίζεις μετά από μια τόσο μεγάλη απώλεια, όσο άσχημο και αν ακούγεται, είναι επειδή απλά ξεχνάς ότι έχει συμβεί. Αν το έχεις συνέχεια στο μυαλό σου δεν μπορείς να επιβιώσεις. Έχω αποδεχτεί ότι έχει φύγει ο πατέρας μου, με πονάει αφάνταστα, μου έχει ταρακουνήσει όλο μου το “είναι”, αλλά κι εκείνος θα ήθελε να συνεχίσω. Μέχρι και στα τελευταία του, που δεν μπορούσε να φάει και να πιει, ήταν θετικός: “Καλά είμαστε αγάπη μου”, έλεγε.

Τι πιστεύεις ότι θα ήθελε για εσένα;

Ό,τι να κάνω είναι πολύ περήφανος. Ξέρω ότι θέλει σίγουρα να τελειώσω τη σχολή και γιατί του άρεσε που του έλεγα για την ψυχολογία, αλλά θέλει και την υποκριτική. Στην παράσταση που ήμουν με τον Γιάννη Μπέζο και τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη, στο θέατρο Προσκήνιο, είχε έρθει 15 φορές να με δει και έβγαινε πάντα με χαμόγελο. Σε όλους ήταν ψώνιο με την κόρη του, αλλά δεν το έλεγε ποτέ σε εμένα!

Στην προσωπική σου ζωή πώς είναι η κατάσταση;

Πολύ καλή, είμαι σε σχέση με το Λάμπρο που έχει το μαγαζί. Είμαστε φίλοι 18 χρόνια, είναι κολλητός του αδερφού μου και του ξαδέρφου μου. Υπήρχε πάντα μια εσάνς φλερτ στον αέρα, αλλά σκεφτόμουν ότι είναι φίλος του αδερφού. Στην καραντίνα έγινε το κονέ, ο κορωνοϊός ήταν η… προξενήτρα (γέλια). Είμαστε μαζί τέσσερα χρόνια και είμαστε πολύ καλά, ευελπιστώ να συνεχίσουμε έτσι.

Πότε άρχισες να καταλαβαίνεις ότι μπορεί να μην έχει πρόβλημα ο αδερφός σου;

Σίγουρα θα είχε, μιλάμε για τη μικρή του αδερφή! Χειρότερος είναι ο ξάδερφός μου, είναι πολύ πιο προστατευτικός. Αλλά από ένα σημείο και μετά, αποφάσισα συνειδητά ότι θέλω να δοκιμάσω με τον Λάμπρο, και ήξερα δεν θα χαλούσε η σχέση των αγοριών, ακόμα και αν δεν δούλευε μεταξύ μας.

Έβαλα τα κλάματα απ’ τη συγκίνηση στη διαδήλωση, με έπιασε τρέμουλο. Δεν μπορούμε να είμαστε άλλο να είμαστε θεατές σε αυτό το έργο, στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και ζητάμε τη δικαίωση αυτών των 57 ψυχών.

Είσαι μικρή, αλλά το γάμο τον έχεις σκεφτεί;

Όσο ζούσε ο πατέρας μου, το σκεφτόμουν πολύ. Είχαμε κανονίσει να πάμε για μαθήματα breakdance, να μπούμε με σπαθιά από Star Wars… Τώρα που συνέβη αυτό, μου έχει φύγει η ιδέα, γιατί ο μπαμπάς ήταν ένα μεγάλο κομμάτι σε αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, αν αποφασίσω κάτι τέτοιο, να κάνω ένα μεγάλο πάρτυ.

Φάκελος Τέμπη: Όταν έμαθες ότι συγκρούστηκαν τα δύο τρένα, πώς ένιωσες;

Είχα online μάθημα στη σχολή και στο διάλειμμα είδα την είδηση. Στην αρχή δεν ήξερα τι συνέβη και περίμενα να τελειώσει το μάθημα για να διαβάσω περισσότερες λεπτομέρειες. Μετά μπήκα στα social και είδα το χαμό. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, γιατί δεν είχα κάποιον δικό μου μέσα, αλλά ένιωθα λες και είχα. Μου κόπηκαν τα πόδια εκείνη τη στιγμή, δεν το πίστευα και μετά απλά προσπαθούσα να μάθω περισσότερες πληροφορίες, ποιος έφταιγε…

Πώς νιώθεις με τον χειρισμό της υπόθεσης 2 χρόνια μετά;

Εννοείται πως τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα και πολύ αρνητικά. Νιώθω ότι πλέον φοβόμαστε να μιλήσουμε μην “αυτοκτονήσουμε” κι εμείς κατά λάθος. Οι μεγαλύτεροι μαφιόζοι αυτή τη στιγμή μας διοικούν και εμείς καθόμαστε και το παρακολουθούμε αυτό το πράγμα. Ξέρω ότι πολλοί διαφωνούν με την άποψή μου, ξέρω επίσης ότι πάρα πολλοί συμφωνούν. Πολλοί χρησιμοποιούν το Μάτι σαν αντεπιχείρημα, αλλά το θεωρώ αστείο, γιατί δεν μιλάμε για κόμματα. Πιστεύω ότι συλλογικά, και με τις πορείες που γίνονται συνέχεια, κάποια στιγμή τα μηνύματα θα φτάσουν σωστά…

Ποιο ήταν το συναίσθημα όταν έφτασες μπροστά στον κόσμο;

Έβαλα τα κλάματα απ’ τη συγκίνηση, με έπιασε τρέμουλο. Ένιωσα έναν κατακλυσμό θετικών συναισθημάτων για την ποικιλομορφία των ανθρώπων εκεί, και για το γεγονός ότι όλοι έχουμε τον ίδιο σκοπό. Δεν μπορούμε να είμαστε άλλο να είμαστε θεατές σε αυτό το έργο, στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και ζητάμε τη δικαίωση αυτών των 57 ψυχών.

Πικράθηκες βλέποντας τις ενέργειες της Αστυνομίας;

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, σε όλες τις πορείες είναι ίδια η κατάληξη… Απλά περίμενα τουλάχιστον να σεβαστούν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν την ευκολία να διαφύγουν όπως άλλοι, γιατί υπήρχαν άνθρωποι σε αμαξίδια, είδαμε ανθρώπους ηλικιωμένους με Maalox στο πρόσωπο, υπήρχαν σίγουρα άνθρωποι με αναπνευστικά προβλήματα και μωρά… Η Αστυνομία είναι εδώ για να προστατεύει εμάς, όχι τη Βουλή.

Την επομένη των επεισοδίων έκανες ένα βίντεο στο οποίο μίλησες για επεισόδια, για βία από δυνάμεις των ΜΑΤ…

Έβλεπα ανθρώπους να κοιτούν κατάματα τα ΜΑΤ, να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να λένε “Είμαστε μαζί σας” και η απάντηση ήταν, “Εσύ είσαι Πακιστανός”. Είδα να τους απαντάνε και με δακρυγόνα, να τους σπρώχνουν, να τους χτυπάνε και λέω “Αυτοί οι άνθρωποι για ποιο λόγο είναι έτσι; Έχει να κάνει με κάποιο πείραμα; Είναι θέμα εξουσίας; Δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση”; Είναι πραγματική απορία.

Βλέποντας την απάντηση, θεωρείς ότι οι υπεύθυνοι πήραν το μήνυμα;

Το μήνυμα έχει παρθεί μια χαρά, όλοι καταλαβαίνουν τι γίνεται. Απλά το μάνατζμεντ ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του για να φαίνεται αλλιώς. Δεν ξέρω πώς το μήνυμα ήταν ότι εμείς ζητάμε να… ανέβει πιο ψηλά η Ελλάδα και να έχουμε πιο ασφαλή τρένα το 2027. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο; Ότι δεν μπορώ να σου πω να ψηφίσουμε κάτι, γιατί δεν με αντιπροσωπεύει κάποιος πλήρως. Επίσης ξέρεις ότι όποιος και να ανέβει στην εξουσία, όλοι από το ίδιο κουτάλι τρώνε… Μόνο συλλογικά μπορούμε να σωθούμε και φροντίζοντας ο ένας τον άλλον.