Έλενα Ακρίτα: "Από την πρώτη μέρα νιώθαμε την ανάγκη να περπατάμε χέρι χέρι" - Η τρυφερή εξομολόγησή της

Για τα 30 χρονια αγάπης με τον Γιώργο Κυρίτση

Αρθρογράφος: Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Έλενα Ακρίτα:

30 χρόνια συμπληρώθηκαν από την μέρα που η Έλενα Ακρίτα γνώρισε τον αγαπημένο της, Γιώργο Κυρίτση. Η δημοσιογράφος και συγγραφέα μάλιστα προχώρησε σε μια τρυφερή εξομολόγηση στα social media.

Η ίδια είναι αρκετά ενεργή στα μέσα δικτύωσης και πολύ συχνά τα χρησιμοποιεί ώστε να εκφράζει δημόσια την γνώμη της (όπως π.χ για την Θεοφανία Παπαθωμά και μερικές δηλώσεις της για τον Γρηγόρη Πετράκο) ενώ αρκετές φορές δημοσιεύει στιγμές από την καθημερινότητά της.

Αυτή τη φορά, λοιπόν, μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους μια φωτογραφία με τον σύζυγό της, συνοδεύομενη από μια τρυφερή λεζάντα.

Συγκεκριμένα, η Έλενα Ακρίτα έγραψε: «Με τον Γιώργο αγαπιόμαστε τριάντα χρόνια. Από την πρώτη μέρα νιώθαμε την ανάγκη να περπατάμε χέρι χέρι. Ποτέ δίπλα δίπλα χωρίς να κρατιόμαστε. Τον πρώτο καιρό ως παράνομο ζευγάρι τραβούσαμε βιαστικά τα χέρια μας όταν πλησίαζε κάποιος. Αργότερα δεν χρειαζόταν πια να είμαστε “προσεχτικοί”. Είναι εκπληκτικό ο άνθρωπος σου να σε κρατάει γερά ύστερα από τόσες δεκαετίες αγάπης.

Πάντα έτσι να περπατάμε αυτό είναι το όνειρο μου. Σίγουρα κάποτε θα το κάνουμε και για πρακτικούς λόγους. Κάτι αρθριτικούλια, κάτι ρευματισμοί θα κρατιόμαστε αγάπη μου κούτσα κούτσα μην γκρεμοτσακιστούμε.

Αλλά πάντα θα θυμάμαι την πρώτη φορά που πιαστήκαμε από το χέρι για να περάσουμε την οδό Δεριγνύ. Κι άλλαξε η ζωή μας κι άλλαξε ο κόσμος μας».

Η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα για τον Γιώργο Κυρίτση

Η μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη

Στην εκπομπή Καλύτερα Δε Γίνεται βρέθηκε το μεσημέρι της Κυριακής (19/9) η Έλενα Ακρίτα, η οποία πριν λίγο καιρό δέχθηκε μήνυση. Η ίδια μέσα σε όλα αναφέρθηκε στην μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη αλλά και στο πως τελικά κατάφερε να διαχειριστεί την κατάστασή της

«Γίνεται αφεντικό της ζωής σου και του εαυτού σου. Εσύ είσαι ένα άτομο υποτελές. Δεν θέλεις να ξημερώσει το πρωί. Κοιμόμουν σκεπασμένη μέχρι επάνω κι όταν κοιτούσα την ώρα στραβά για να σηκωθώ, ήταν αδύνατο, δεν μπορούσα. Δεν το καταλαβαίνει ο άλλος αλλά δεν μπορείς να πας από την κρεβατοκάμαρά σου στην κουζίνα για να κάνεις έναν καφέ. Δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Είναι ένα βουνό, Γολγοθάς.

Η πιο μισητή μου φράση είναι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Όχι υπάρχει και δεν μπορώ. Συνυπήρξα πάρα πολλά χρόνια με την κατάθλιψη κι όταν έπρεπε να βγω έξω, έβρισκα δικαιολογίες. Για αυτό και δεν θα δεις για μεγάλο διάστημα να έχω φωτογραφίες, όπως π.χ. από μια πρεμιέρα. Τότε δεν υπήρχα. Έβρισκα χιλιάδες δικαιολογίες τις οποίες σωματοποιούσα κι αρρώσταινα ακόμα περισσότερο.

Πονούσαν ξαφνικά το κόκαλα, το κεφάλι μου κι είχα συνάχι. Μόλις αποφάσιζα να δω σπίτι μου τηλεόραση, ήμουν καλά. Ούτε βιβλία μπορούσα να διαβάσω. Όμως πήγα στον ψυχίατρο για να το αντιμετωπίσω, ξεκίνησα με ψυχοθεραπεία και με φάρμακα. Δεν το ξεπέρασα. Πάντα είμαι μια καταθλιπτική που απλά παλεύω και κερδίζω μέρα την μέρα».