«Το παιδί μου έχει συχνά νεύρα»! Δες πως θα το αντιμετωπίσεις!
Διαβάστε προσεκτικά
Συχνά ακούμε από γυναίκες που έχουν κάνει πρώτη φορά παιδί την εξής φράση «το παιδί μου έχει νεύρα» και δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Διάβασε αυτά που σου λέμε και μάθε πως θα το αντιμετωπίσεις!
Πολύ συχνά τα παιδιά δοκιμάζουν τις αντοχές των γονιών τους κάνοντας ζημιές, όντας ευέξαπτα και εριστικά κάτι που προκαλεί το παράπονο των γονιών για το «δύσκολο χαρακτήρα του παιδιού», αλλά και τη σύγκριση με το «ήσυχο παιδί του γείτονα».
Έτσι από μικρή ηλικία οι γονείς βάζουν στα παιδιά ταμπέλες: «είσαι νευρικός», «είσαι δύσκολο παιδί», «είσαι κακό παιδί» και η καθημερινότητα γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Και μπορεί η σωματική βία στην οικογένεια να έχει περιοριστεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν, όμως η λεκτική βία έχει αυξηθεί με τους γονείς συχνά να ασκούν ψυχολογική πίεση στο παιδί, να το προσβάλουν, να του φωνάζουν, ακόμα και να το βρίζουν.
Σύμφωνα με τον παιδοψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Κούκη, ο θυμός κρύβει μέσα του μια εξουσία. Ο θυμωμένος μαθητής, ο θυμωμένος εργαζόμενος ή ο θυμωμένος σύντροφος δείχνει με αυτόν τον τρόπο στους γύρω του ότι είναι δυνατός. Στην πραγματικότητα όμως ο θυμός είναι αδυναμία και εκδήλωση πόνου.
«Όταν ένα παιδί μεγαλώνει με αγάπη, σταθερότητα και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει λόγος να εκδηλώσει θυμό. Όταν όμως υπάρχει θυμός σε σταθερή βάση τότε κάτι απουσιάζει από τον συναισθηματικό του κόσμο και είναι χρέος των γονιών να αναγνωρίσουν τι απειλητικό κρύβεται πίσω από αυτό: είναι ντροπή; Απογοήτευση; Η απουσία εμπιστοσύνης; Η απειλή;», αναφέρει σχετικά ο ίδιος.
Ο θυμός σε κάθε ηλικία
Ο διαχωρισμός του θυμού ανάλογα την ηλικία είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Ένα παιδί 1-2 ετών που δεν μπορεί να εκφραστεί λεκτικά, μπορεί με τον θυμό του να μας πει «κουράστηκα», «πεινάω», «ζεσταίνομαι» κτλ. Ένα παιδί προσχολικής ηλικίας το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με δύσκολες συνθήκες, μπορεί με τον θυμό του να εκφράζει την παροδική δυσκολία σε μια περίοδο αυτονόμησης και ανεξαρτησίας από το σπίτι ή την ασφάλεια που του παρέχει η αγκαλιά της μητέρας του.
«Το παιδί σε αυτήν την ηλικία μπαίνει σε ένα σχολικό περιβάλλον, γνωρίζει φίλους, πρέπει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και ψυχολογικά να ενταχθεί σε ένα περιβάλλον. Όλο αυτό του προκαλεί μια παροδική ένταση και αντίδραση. Οπότε αντί να αντιδράσουμε δυναμικά οφείλουμε να του αφήσουμε χώρο, να το ενθαρρύνουμε, να το εφησυχάσουμε και να το σεβαστούμε», λέει ο ειδικός.
Από την γέννηση μέχρι και την έναρξη της προσχολικής ηλικίας λοιπόν, η παιδική οργή είναι μια βοηθητική συνθήκη στην ψυχική οργάνωση του παιδιού, μια μορφή βοήθειας για να ανταπεξέλθει σε προκλήσεις.
Τι μπορεί να φταίει;
Οι γονείς θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναρωτηθούν μήπως το παιδί θυμώνει και φωνάζει επειδή βλέπει μια αντίστοιχη τέτοια σταθερή συμπεριφορά από τους ίδιους. Αν υπάρχει ένταση στην συντροφική τους σχέση, ή όταν επιστρέφουν από τη δουλειά ή στην επικοινωνία με το σόι είναι φυσιολογικό το παιδί να μάθει πως έτσι πρέπει να αντιδρά στη ματαίωση.
Ένας ακόμα λόγος που τα παιδιά έχουν εκρήξεις οργής είναι επειδή οι γονείς είναι πολύ παρεμβατικοί. Θέλουν εκείνοι να ορίζουν τον χώρο, την ώρα, τον τρόπο και το είδος παιχνιδιού, την ακρίβεια της διατροφής του, τι ρούχα θα φορέσει, τι διαρρύθμιση θα έχει το δωμάτιό του κτλ. Έτσι το παιδί νιώθει ότι δεν έχει ευχέρεια επιλογών, δεν μπορεί να έχει τον προσωπικό του χώρο, δεν μπορεί να έχει πρωτοβουλίες, δεν μπορεί καν να διαλέξει τι παγωτό θα φάει ή τι ταινία θα δει. Αυτό, το παιδί το μεταφράζει ως απουσία εμπιστοσύνης ή απουσία διαθεσιμότητας των γονιών και έτσι ξεσπά.
Ένας τρίτος λόγος είναι η μη διαθεσιμότητα των γονιών στον θυμό του παιδιού ή την εκδήλωση των συναισθημάτων του. Η καθημερινότητα, η πίεση, η ένταση, τα προβλήματα στη δουλειά, οι τρέχουσες ανάγκες κάνουν τους γονείς αδιάφορους και τους ωθούν να λειτουργούν υπερβολικά. Αποτέλεσμα το παιδί να αναγκάζεται να κάνει κάτι «ηχηρό», κάτι ακραίο για να τους πει με τον τρόπο του πως «κι εγώ είμαι εδώ, ακούστε με». Αφού οι γονείς δεν ακούν τη φωνή του, θα ακούσουν αναγκαστικά την κραυγή του.
Τα παιδιά σήμερα δεν έχουν όσο θα ήθελαν το παιχνίδι, το χαμόγελο, το παραμύθι, τη χαλάρωση. Είτε λόγω απουσίας των γονέων, είτε λόγω της σχολικής πίεσης δεν κυριαρχεί στη ζωή τους το ευχαριστιακό στοιχείο. Οι οικογένειες δεν έχουν χρόνο και χώρο για πολύ παιχνίδι, για χιούμορ, για ηρεμία και χαλάρωση. Αυτή η δυσαναλογία στο πρόγραμμα προκαλεί στα παιδιά εκνευρισμό, μιας και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το πρόγραμμα των ενηλίκων.
Πώς το αντιμετωπίζω;
Σίγουρα όχι με κοροϊδία, ειρωνία ή συναισθηματικό εκβιασμό. Όλες αυτές οι εκφράσεις προδίδουν την αδυναμία των γονέων να διαχειριστούν τον δικό τους θυμό, με αποτέλεσμα να ζητούν από το παιδί να γίνει ενήλικος για να συνδιαλαγεί μαζί τους.
«Οι γονείς πρέπει να παρατηρούν αν φωνάζουν και πότε φωνάζουν οι ίδιοι. Να κάνουν ένα διάλειμμα δικής τους ανασυγκρότησης, να δουν τι γίνεται, να βελτιώσουν τη συντροφική τους σχέση και να απομακρύνουν για λίγο τις δυσκολίες της δουλειάς ή της σχέσης από το περιβάλλον του παιδιού και να θυμηθούν πως όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Και το πιο σημαντικό; Πως ο κάθε θυμός, η κάθε έκρηξη οργής κρύβει πίσω της μια απουσία, μια αδυναμία πραγματοποίησης μιας επιθυμίας», συμβουλεύει ο κ. Κούκης
Κακώς λοιπόν, δαιμονοποιούμε τον θυμό ως κακό συναίσθημα. Ο θυμός είναι πολύ χρήσιμος, είναι ένα «καμπανάκι» για τα παιδιά αλλά και για εμάς ότι κάτι θέλουμε και δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Είτε σημαίνει (για εμάς) ένα ποτό σε ταράτσα με θέα Ακρόπολη ή για το παιδί μισή ώρα παραπάνω παιχνιδιού στις κούνιες.
Ο θυμός δεν πρέπει να μας θυμώνει ως γονείς, αλλά να μας υποψιάζει ότι το παιδί μας κάτι μας λέει. Κάτι που πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε και να κάνουμε πιο λειτουργική την επικοινωνία μας μαζί του.
Πηγη: in2life.gr
Τι φοβούνται τα παιδιά και πως να τα βοηθήσετε να το ξεπεράσουν!
Όλοι έχουμε νιώσει φόβο κι ακόμη νιώθουμε για ορισμένα θέματα. Τι φοβούνται όμως τα παιδιά και πως μπορείτε να τα βοηθήσετε να το ξεπεράσουν;
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα, καταστάσεις και άνθρωποι που προκαλούν αναστάτωση στην πλειονότητα των παιδιών.
Μπορεί στη θέα τους να βάζουν τα κλάματα, να κλείνονται στο δωμάτιό τους, να μην τρώνε, να μη θέλουν να πάνε στις καθημερινές τους δραστηριότητες και, το σημαντικότερο, να μην μπορούν καν να το πουν.
Συγκεντρώσαμε και καταγράψαμε για εσάς τους κυριότερους λόγους που προκαλούν φοβίες στα παιδιά, προκειμένου να μπορέσετε να λάβετε τα μέτρα σας, όσο είναι δυνατό:
Σκοτάδι: Ολα τα παιδάκια φοβούνται το σκοτάδι. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι κάποια ηλικία δεν μπορούν να κοιμηθούν χωρίς φωτάκι νυκτός. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο φόβος είναι τέτοιος που πιστεύουν ότι στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι κρύβονται τέρατα και φαντάσματα. Μιλήστε τους, αποδείξτε τους πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υφίσταται και βοηθήστε το με ηρεμία να εξακριβώσει ότι λέτε αλήθεια. Μην περιμένετε αποτελέσματα από τη μια μέρα στην άλλη. Όλα θέλουν τον χρόνο τους.
Αποχωρισμός: Φόβος και τρόμος κυριεύει τα παιδιά και μόνο στη σκέψη ότι οι γονείς τους θα τα εγκαταλείψουν. Πρακτικά δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, όμως καλό θα ήταν μέχρι κάποια ηλικία να ενημερώνετε το μικρό σας ότι θα λείψετε από το σπίτι και ότι θα επιστρέψετε το συντομότερο. Το άγχος του αποχωρισμού εκδηλώνεται σε πολλές ακόμα συγκυρίες, λόγου χάρη την πρώτη μέρα στο σχολείο κ.λπ. Ωστόσο μην αγχωθείτε αν μετά την απουσία σας από το σπίτι το παιδί σάς κάνει μούτρα ή δεν θέλει να σας μιλήσει. Απλώς εξηγήστε του τους λόγους που σας κράτησαν μακριά από το σπίτι.
Ζώα: Πέρα από τους σκύλους που είναι κλασικός φόβος των παιδιών, πολλά από αυτά νιώθουν αποστροφή για πολλά ακόμα ζωάκια τα οποία δεν τους είναι οικεία, καθώς δεν τα βλέπουν συχνά. Μπορεί, για παράδειγμα, ένα παιδί να τρομάξει με το καναρίνι ή το χρυσόψαρο που αγοράσατε ή με διάφορα ζωάκια που θα δει στον ζωολογικό κήπο. Μη φέρετε κάτι στο σπίτι αν δεν συμφωνεί και εκείνο, ενώ καλό θα ήταν στη βιβλιοθήκη του να υπάρχει βιβλίο με ζώα, για να αρχίσει να τα γνωρίζει σιγά σιγά.
Άγνωστα πρόσωπα: Οσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο πολύ φοβάται ανθρώπους που δεν έχει δει ξανά ή έστω ελάχιστες φορές. Οταν, λοιπόν, διαπιστώσετε κάτι τέτοιο, φροντίστε να εξασφαλίσετε τις προϋποθέσεις για να βοηθήσετε το μικρό σας να χαλαρώσει. Το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, θα το κρίνετε εσείς, με βάση την εκάστοτε περίπτωση.
Φωνές-θόρυβοι: Είτε μιλάμε για τον ήχο μιας ηλεκτρικής συσκευής, είτε για πλανόδιο πωλητή, είτε για οτιδήποτε άλλο, το παιδί συνταράσσεται και μπορεί να βάλει τα κλάματα. Ο,τι μπορείτε να αποφύγετε, το αποφεύγετε, αλλιώς προσπαθήστε να το βοηθήσετε να εξοικειωθεί μέσω προκαταβολικής ενημέρωσης με θορύβους που είναι αναπόφευκτοι.
Πηγή: TV24
