Γονείς προσοχή! Μην πείτε ποτέ ξανά στα παιδιά σας την φράση "μην κλαίς"
Το λάθος μήνυμα που τους περνάτε χωρίς να το καταλάβετε
Τα παιδιά δεν μπορούν να αρθρώσουν τα συναισθήματά τους με λέξεις και έτσι τις περισσότερες φορές το κλάμα τους είναι για αυτά το μέσο να μας δώσουν να καταλάβουμε τι τους συμβαίνει. Αντίστοιχα εμείς σαν γονείς το μόνο που κάνουμε τις περισσότερες φορές είναι να τα προτρέψουμε να σταματήσουν... Κακώς!
Νευριάζουν, θυμώνουν, λυπούνται, νιώθουν ότι αδικούνται, πονάνε, φοβούνται και όλα αυτά τα συναισθήματα και ακόμα τόσα, τα εκφράζουν μόνο με το κλάμα, το πιο δυνατό τους μέσο για να γίνουν αντιληπτά στον χώρο όπου βρίσκονται, στο σπίτι ή στο σχολείο. Από τη δασκάλα ή τους γονείς.
Αρα το πρώτο πράγμα που ίσως πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους γονείς κυρίως είναι πως δεν πρέπει να τα μαθαίνουν ότι το κλάμα δεν είναι αποδεκτό. Δεν πρέπει να αισθανθούν τα παιδιά παραπάνω ενοχές για τα δάκρυα που κυλούν από τα ματάκια τους. Το «μην κλαις», όπως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που όλοι μας έχουμε πει, όπως «μη στενοχωριέσαι», «μην είσαι μωρό», «μη φοβάσαι» κ.λπ., στην πραγματικότητα ενοχοποιούν τα συναισθήματα των παιδιών ενώ το μεγαλύτερο ζητούμενό μας απέναντι στα παιδιά είναι να εκφράζονται. Κοινώς, να βγάζουν από μέσα τους αυτό που νιώθουν με τον τρόπο που νιώθουν.
Προτρέποντας λοιπόν το παιδί σας να μην κλαίει, να μη φοβάται, να μη νιώθει αδικημένο κ.ο.κ., του στέλνετε το λάθος μήνυμα. Οτι δηλαδή όσα νιώθει δεν είναι έγκυρα! Στην πραγματικότητα πρέπει να κάνετε το εξής. Αντί να του αρνείστε τα συναισθήματά του, αναγνωρίστε τα! Πώς;
Βρείτε το πρόβλημα του κλάματός του ή της στενοχώριας του, συζητήστε το ήρεμα και στη συνέχεια αντικρούστε το για να μην το έχει πλέον μέσα του. Παραδείγματος χάρη, αν το μικρό σας κλαίει επειδή έγινε μια παρεξήγηση με έναν φίλο του, πείτε του: «Ναι, είναι πραγματικά απογοητευτικό που ο φίλος σου δεν ήθελε να παίξετε μαζί, αλλά…». Αν πάλι κλαίει επειδή κάτι φοβήθηκε, πείτε του: «Ναι, καταλαβαίνω πώς νιώθεις, όμως δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι επειδή…».
Τονίστε του ότι αντιλαμβάνεστε τους λόγους του κλάματός του, δώστε του εναλλακτικές και διαβεβαιώστε το ότι είστε κοντά του για να του παράσχετε την απαιτούμενη ασφάλεια οποιαδήποτε στιγμή τη χρειαστεί. Ονομάζοντας τα πραγματικά συναισθήματά του, του δίνετε την ευκαιρία να εκφραστεί και καθώς μεγαλώνει αυτό το βοηθά να ωριμάσει συναισθηματικά. Αντίστοιχα, με τον ίδιο τρόπο θα δείτε πώς θα δρα εκείνο απέναντι στον δικό σας θυμό ή στενοχώρια με το πέρασμα του χρόνου. Δοκιμάστε το.
Ο φόβος και το κλάμα για το σκοτάδι
Ο φόβος του σκοταδιού είναι ένας από τους συχνότερους στα παιδιά. Ετσι, όταν βρεθούν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς φως, μόνα με τη φαντασία τους να δουλεύει, οποιοσδήποτε φόβος μπορεί να τους προκαλέσει πανικό. Οι γονείς πρέπει να κάνουν τα εξής:
- Να καθίσουν μαζί τους για κάποιο χρονικό διάστημα ενώ βρίσκονται στο σκοτάδι, ώστε να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβούνται.
- Να τοποθετήσουν ένα φωτάκι νύχτας στο κομοδίνο, ώστε να μη βρίσκονται σε πλήρες σκοτάδι.
- Να βάλουν στον τοίχο φωσφοριζέ αυτοκόλλητα αστέρια και φεγγάρι που λάμπουν στο σκοτάδι στην οροφή του υπνοδωματίου τους και βέβαια να φτιάξουν με το μυαλό τους... ιστορίες που θα κάνουν τα παιδιά να νιώθουν προστατευμένα για πάντα.
