Τέμπη – Συγκλονίζει ο Χρήστος Χούπας: «Ό,τι άφησε η Ελπίδα, γυρίζει κάθε μέρα στο μυαλό μου σαν ταινία»
«Μας πνίγει το άδικο, θέλουμε την τιμωρία των ενόχων»
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που το Intercity συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, αφήνοντας πίσω της 57 νεκρούς. Μία εξ αυτών, και η Ελπίδα Χούπα, με τον πατέρα της Χρήστο να μιλάει στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1 για την αγαπημένη του κόρη ενώ βρισκόταν καθ' οδόν για το ετήσιο μνημόσυνο.
«Νιώθουμε φριχτά, εγώ και η σύζυγός μου, άσχετα αν εκείνη δεν βγαίνει στις κάμερες. Τα παιδιά μου έχουν ψυχολογική υποστήριξη. Είναι φριχτά, δεν περνάει ημέρα χωρίς κλάμα, μας λείπει πολύ το παιδάκι μας, όπως και στους υπόλοιπους 56 που έχασαν κι εκείνοι τα προσφιλή τους πρόσωπα, είτε ήταν παιδιά, είτε κάτι άλλο. Μας πνίγει το άδικο, θέλουμε την τιμωρία των ενόχων», είπε χαρακτηριστικά ο πατέρας της αδικοχαμένης Ελπίδας.
Η ζωή της οικογένειας Χούπα ένα χρόνο μετά τα Τέμπη
Για να συμπληρώσει: «Ο πόνος οξύνεται, δεν αμβλύνεται, γιγαντώνεται και ανακατεύεται με άλλα συναισθήματα, όπως είναι η οργή και η δίψα για δικαιοσύνη. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το παιδάκι μας. Ό,τι άφησε στο στίγμα των 28 χρόνων που έζησε, κάθε μέρα γυρίζει σαν κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μας. Κλαίμε, αγκαλιαζόμαστε, παίρνουμε τα συντρίμμια μας και πάμε παραπέρα».
Στη συνέχεια μίλησε για τον τρόπο που πέρασε ο τελευταίος χρόνος: «Μελλοντικά δεν μπορώ να πω πώς νιώθω, και αν θα ζω. Αλλά για την εμπειρία του ενός χρόνου που πέρασε, είναι αυτά που σας λέω. Και δεν είμαι μόνο εγώ. Κάποια άλλη γυναίκα λέει “Σηκώνομαι τη νύχτα και την ψάχνω”».
Και κατέληξε μιλώντας για την ημέρα που πήγε ξανά στο σπίτι της κόρης του, μετά την τραγωδία των Τεμπών: «Η Ελπίδα ζούσε με άλλα δύο παιδιά σε φοιτητόσπιτο στη Θεσσαλονίκη. Αργήσαμε να πάμε να πάρουμε τα πράγματά της, και ήταν όπως το κορίτσι μου τα άφησε, τα βιβλία μισάνοιχτα, ένα πιάτο στο νεροχύτη, και η κουβέρτα αμάζευτη. Σου λέει “Ένα Σαββατοκύριακο θα λείψω, πάω κι έρχομαι”... Ήταν πολυτάλαντο παιδί, μας λείπει, ήθελε να ρουφήξει τη ζωή. Δεν το λέω επειδή ήταν παιδί μου, έτσι ήταν η Ελπίδα»
