4 τρόποι για να διαχειριστείτε σωστά το πένθος και όσους πενθούν: Η Τένια Μακρή συμβουλεύει μετά την τραγωδία στα Τέμπη

«Όσοι επιζούν από ένα τραγικό συμβάν θέλουν απαραίτητα ψυχολογική υποστήριξη»

NDP Photo Agency
NDP Photo Agency

Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν τα γεγονότα, την θλίψη, τον πόνο και την οργή χιλιάδων ανθρώπων από το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου. Το Ιntercity Αθήνα-Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία (δείτε εδώ το ανατριχιαστικό βίντεο), προκαλώντας έτσι το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της Ελλάδας. Οι νεκροί ανέρχονται στους 57, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, και ταυτόχρονα τα σημάδια στις καρδιές της ελληνικής κοινωνίας θα κάνουν καιρό να επουλωθούν...

«Σκάστε, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες», ήταν το σύνθημα των προηγούμενων ημερών. Στα συντρίμμια που άφησαν οι δύο αμαξοστοιχίες, κυρίως νέοι άνθρωποι ήταν εκείνοι που άφησαν την τελευταία τους πνοή. Άνθρωποι που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους ταξίδευαν μετά από γιορτές για να συναντήσουν γονείς και συντρόφους, αλλά τελικά δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Το «Στείλε όταν φτάσεις» μπορεί μέχρι πρόσφατα να ακουγόταν τουλάχιστον τετριμμένο, αλλά έγινε σύνθημα στα χείλη χιλιάδων παιδιών, ορισμένα εξ αυτών το σχημάτισαν κιόλας στην Πύλο με τις τσάντες τους σε αυλή σχολείου. Δυστυχώς τελικά ούτε η άφιξη με το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο δεν ήταν δεδομένη...

«Όσοι επιζούν από ένα τραγικό συμβάν θέλουν απαραίτητα ψυχολογική υποστήριξη», αναφέρει χαρακτηριστικά η Τένια Μακρή

4 τρόποι για να διαχειριστείτε σωστά το πένθος και όσους πενθούν: Η Τένια Μακρή συμβουλεύει μετά την τραγωδία στα Τέμπη

Με αφορμή τα τραυματικά γεγονότα των προηγούμενων ημερών μιλήσαμε με την ψυχολόγο και οικογενειακή σύμβουλο, Τένια Μακρή, που μας αναλύει τους σωστούς τρόπους διαχείρισης του πένθους και της ουσιαστικής βοήθειας απέναντι σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους, καθώς και την επόμενη μέρα για εκείνους που επέζησαν από τη μοιραία αμαξοστοιχία...

Το εθνικό πένθος που βιώσαμε, μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, μας επηρεάζει όλους μας;

Σαφώς. Όλος ο κόσμος που έχει ενσυναίσθηση πένθησε και γέμισε θλίψη από αυτό το τραγικό γεγονός. Δημιουργήθηκε ένα τραύμα άρα και φόβος όχι μόνο σε εκείνους που έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο αλλά και στους υπόλοιπους από εμάς, μιας και η ειδησεογραφία, εκτός από το συμβάν, επιδεινώνει την κατάσταση. Δεν είναι μόνο το πραγματικό γεγονός, είναι και ο τρόπος που το χειρίζονται τα Μέσα από την τηλεόραση και τα social media. Ένα συλλογικό πένθος που δημιουργεί ένα συλλογικό τραύμα, μια φοβία, μια ανασφάλεια, ένα ερωτηματικό.

Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό το πένθος;

Εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός. Άλλοι πενθούν βουβά, άλλοι κάνουν το πένθος τους οργή, άλλοι πέφτουν σε μια βαθιά θλίψη και πιθανόν περνάνε μέσα από την κατάθλιψη. Περνά πολλά στάδια κάποιος μέχρι το πένθος να γίνει μια παραδεκτή κατάσταση και να μπουν τα πράγματα σε μια καθημερινότητα. Κάποιοι, βέβαια, βιώνουν ένα παρατεταμένο πένθος που για πάρα πολλούς ανθρώπους «σέρνεται» και στο υπόλοιπο της ζωής τους, αρνούνται να μπουν στην πραγματικότητα, επειδή νιώθουν ενοχές ότι ξεχνούν τους ανθρώπους που έχουν «φύγει». Όταν σταματήσουμε πια μέσα στο πένθος να ψάχνουμε τους ανθρώπους μας και να βρίσκουμε άλλους που νομίζουμε ότι τους μοιάζουν ή ότι ακούμε τη φωνή τους, τότε έχουμε φτάσει στο σημείο της παραδοχής, που συνειδητοποιούμε ότι δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε ποτέ και η παρουσία τους μπαίνει στην μνήμη μας.

Ποια είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που βιώνουν έναν τόσο μεγάλο πόνο;

Όταν αυτοί οι άνθρωποι νιώσουν την ανάγκη να μιλήσουν πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα τους ακούσει. Δεν είμαστε όλοι οι ψυχολόγοι εκπαιδευμένοι για να χειριζόμαστε το πένθος και την απώλεια. Κι όσοι από εμάς είναι εκπαιδευμένοι πρέπει να δώσουν στους ανθρώπους τους να καταλάβουν ότι όποια συναισθήματα κι αν νιώθουν -είτε θλίψης είτε οργής, είτε άρνησης- είναι φυσιολογικά και να τους ενθαρρύνουν να τα εκδηλώνουν. Δεν γινόμαστε επεμβατικοί, αλλά καλοί ακροατές και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να δείχνουμε συμπόνια, αντιλαμβανόμενοι τον πόνο που περνάνε. Στο περιβάλλον των ανθρώπων αυτών λέμε να μην τους παρηγορεί, αλλά να τους αφήνει να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους και να τους προσφέρει μια πρακτική βοήθεια σε κάποια καθημερινά θέματα, γνωρίζοντας ότι η βαθιά θλίψη τούς κάνει κάποιες φορές ανενεργούς, μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν σε κάποιες καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις που έχουν.

Όσοι επιζούν μετά από ένα τέτοιο τραγικό συμβάν ποιο είναι το ψυχολογικό βάρος που κουβαλάνε και πόσο τους επηρεάζει στη ζωή τους μετά;

Πάρα πολύ... Το μετατραυματικό σοκ φυσικά και εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός, παρόλα αυτά θέλει πολύ ειδικό χειρισμό και χρειάζεται αρκετό χρόνο. Σε αυτούς τους ανθρώπους συνιστούμε απαραίτητα την ψυχολογική υποστήριξη. Έχουν πολύ άγχος, εφιάλτες, δεν μπορούν να λειτουργήσουν, δεν κλείνουν τα μάτια τους για να μη δουν πάλι αυτές τις σκηνές που βίωσαν, πολλές φορές δεν κοιμούνται και έχουν κρίσεις πανικού...

Περισσότερα στο νέο τεύχος του You που κυκλοφορεί, σήμερα Τετάρτη 8/3, σε όλα τα περίπτερα μόνο με 1,50 ευρώ