Τον απολαύσαμε πρόσφατα μέσα από τη συμμετοχή του στη «Διάφανη Αγάπη», όπου υποδύθηκε τον γιο του Νίκου Ψαρρά. Ο Παναγιώτης Μαργέτης μπορεί να παραμένει φυλακισμένος για χάρη του ρόλου του, ωστόσο δηλώνει έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του στο εξωτερικό μέσα από μία σειρά από μικρά και μεγάλα projects, για τα οποία μιλάει στο youweekly.gr.
Παράλληλα, ο νεαρός και ταλαντούχος ηθοποιός αναφέρεται στη συνεργασία του με εμπειρότερους συναδέλφους, αλλά και φίλους που συνάντησε τυχαία καθώς και για την αδιανόητη συγκυρία στη σειρά που όταν ερχόταν σε κόντρα με τον τηλεοπτικό του πατέρα, η ζωή τον καλούσε να αποχαιρετήσει τον πραγματικό του. Ας δούμε, ωστόσο, τι έχει να πει ο ίδιος σε πρώτο πρόσωπο.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στη «Διάφανη Αγάπη»;
Είχα ακούσει για αυτή τη σειρά από πέρσι, όταν ήμουν στους «Παγιδευμένους», κι επειδή μου άρεσαν οι πρωταγωνιστές που είχαν συμφωνήσει, ήθελα πολύ να είμαι κι εγώ εκεί. Κάπως έτσι έστειλα email στην casting director Νικολέτα Κοντούλη και μετά από ένα διάστημα επικοινώνησε μαζί μου η executive producer της σειράς, Στέλλα Μανωλά, για να μου προτείνει ακρόαση. Εκεί μου προσέφερε το ρόλο.
Κάνεις τα πρώτα σου βήματα στην τηλεόραση, τι έχεις αποκομίσει από την εμπειρία σου μέχρι στιγμής;
Έχω παίξει σε αρκετές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και η πρώτη μου εμφάνιση σε πιο σταθερό ρόλο ήταν στους «Παγιδευμένους». Η τηλεόραση είναι άλλη πίστα, γιατί έχει γρήγορο ρυθμό, οπότε πρέπει να τα βγάλεις πέρα σε λίγο χρόνο για πολλές σκηνές. Είναι μία διαφορετική δεξιότητα που αποκτάς εκεί.
Πώς ένιωσες όταν είδες για πρώτη φορά το αποτέλεσμα;
Μου άρεσε πολύ όταν φτάσαμε σε σημείο να δούμε την πρεμιέρα της «Διάφανης Αγάπης», δεν σταμάτησα να χαμογελάω. Είχα υψηλές προσδοκίες και το αποτέλεσμα τις ξεπέρασε, ενώ παράλληλα ήμουν “ψαρωμένος” όταν είδα το όνομά μου ανάμεσα σε αυτούς τους ηθοποιούς. Το timing ήταν σουρεάλ, γιατί ο χαρακτήρας μου, ο Δημήτρης, καθορίζεται από την έντονη σχέση με τον πατέρα του και τις μέρες που είχαμε εκείνα τα γυρίσματα με τον Νίκο Ψαρρά, έχασα τον πατέρα μου και στην πραγματικότητα. Ήταν μία ιδιαίτερη συγκυρία.
Ποιον ηθοποιό θαύμασες περισσότερο κατά τη συνεργασία σας;
Όλους όσοι ήταν στη σειρά τους θαυμάζω. Ένα απ’ τα ονόματα που με είχε «ψαρώσει», αλλά δεν είχαμε πολλές σκηνές μαζί, ήταν ο Μιχάλης Σαράντης. Οι πιο πολλές σκηνές μου ήταν με τον Νίκο Ψαρρά, τον οποίο επίσης θαυμάζω, και ήταν πολύ δοτικός απέναντί μου. Στη σειρά είχαμε λίγες συναναστροφές, αλλά γνωριζόμαστε εκτός γυρισμάτων με τον Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη λόγω κοινής παρέας και ήταν ευχάριστη συγκυρία να δουλεύουμε μαζί.
Υπήρχε κάποια δύσκολη σκηνή για εσένα;
Οι σκηνές που είχαμε σε κηδείες, γιατί ήταν οι μέρες που τα ζούσα παράλληλα και στην πραγματικότητα. Δεν θα το χαρακτήριζα δυσκολία, ωστόσο σκεφτόμουν πως δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Από την άλλη ήταν πολύ γλυκιά και τρυφερή η αντιμετώπιση από τους ανθρώπους που το ήξεραν στο σετ.
Τον ρόλο σου τον έχουμε αφήσει στη φυλακή. Υπάρχει περίπτωση να τον ξαναδούμε;
Όχι, ο χαρακτήρας μου θα παραμείνει στη φυλακή και δεν εμφανίζεται πιο μετά.
Πώς φαντάζεσαι το μέλλον; Ετοιμάζεις το επόμενο βήμα;
Σε όλα είμαι ανοιχτός, αλλά ονειρεύομαι να κάνω κινηματογράφο, γιατί τον αγαπώ. Αυτή τη στιγμή έχω συμφωνήσει για 2 ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες θα γυριστούν άμεσα και άλλα δύο projects που περιμένω να βγουν: Μία ταινία μικρού μήκους που γυρίσαμε το καλοκαίρι του ’24 στο Λος Άντζελες και μια πολωνική ταινία που γυρίστηκε τον Νοέμβριο στην Αθήνα. Μάλιστα στην τελευταία υποδύεται τον πατέρα μου ο Βασίλης Κουκαλάνι και τον παππού μου ο Άλκης Παναγιωτίδης.
Με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και στην υποκριτική, βλέπεις στο εξωτερικό σαν μια λύση;
Επειδή επέστρεψα ακριβώς στην Ελλάδα λίγο πριν ξεκινήσω να παίζω στους «Παγιδευμένους», μ’ αρέσει πολύ η ιδέα του εξωτερικού, όχι για να μείνω ξανά, αλλά για να δουλέψω. Έχω visa στην Αμερική και ατζέντη, κρατάω ανοιχτή αυτή την πόρτα.
Η υποκριτική πώς μπήκε στη ζωή σου;
Αρχικά σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στον Πειραιά και παράλληλα πήγαινα στο Θέατρο των Αλλαγών, είχα την υποκριτική σαν χόμπι. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να στρέψω την προσοχή και την ενέργειά μου εκεί για να το κάνω επάγγελμα. Τότε είναι που πήγα στο Λος Άντζελες, όπου έμενε ο κολλητός μου, που με φιλοξένησε στην αναγνωριστική μου επίσκεψη, και μετά επέστρεψα για να πάω σε σχολή.
Όταν είπες στους δικούς σου ότι θα αφήσεις τη διοίκηση επιχειρήσεων για την υποκριτική, πώς το πήραν;
Ήρεμα… Ο πατέρας μου είπε χαρακτηριστικά: “Η υποκριτική δεν είναι επάγγελμα”, παρόλα αυτά όμως με στήριξε οικονομικά, αλλιώς δεν θα μπορούσα να μείνω στην Αμερική μόνο με δικά μου χρήματα.
Αμφισβήτησες αυτό το όνειρο κάποια στιγμή;
Όχι, καθόλου. Δεν έχω δουλέψει πουθενά αλλού τόσο παθιασμένα στη ζωή μου, όσο για να πετύχει αυτό το όνειρο.
">
">
">
">
">
">
">
">