Απ’ το μυαλό του έχουν γεννηθεί ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ελληνική τηλεόραση, εκείνος ωστόσο μπορεί να φέρει εις πέρας παραγωγές πολύ υψηλότερων προδιαγραφών. Ο Χάρης Ρώμας πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ “Ματίλντα”, όπου υποδύεται τον μπαμπά της ομώνυμης ηρωίδας και μιλάει στο You για αυτή την επιστροφή στα θεατρικά δρώμενα.
Θα ήθελε ένα παιδί, σαν εκείνα με τα οποία συμπρωταγωνιστεί; Υπάρχουν άνθρωποι που τον πολέμησαν; Δηλώνει ερωτευμένος; Ο Χάρης Ρώμας απαντάει σε αυτά και σε άλλα πολλά, ενώ παράλληλα εξομολογείται πως η ενασχόλησή του στην πολιτική ήταν κάτι που του κόστισε. Ο δημιουργός, ωστόσο, συνεχίζει αδιάκοπα μέχρι σήμερα ως αντιπρόεδρος της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωσης Δήμων Ελλάδος) και ως αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης στο δήμο Χαλανδρίου.
O Χάρης Ρώμας μιλάει για όλα
Πώς σας φαίνεται η εμπειρία του μιούζικαλ “Ματίλντα”; Έχετε ξανασυμμετάσχει σε μιούζικαλ;
Είναι μια υπέροχη εμπειρία! Είχα παίξει μιούζικαλ παλαιότερα, τότε που ο Βαγγέλης Λειβαδάς και η σύζυγός του, ηθοποιός Σμαρούλη Γιούλη, έκαναν μεγάλες παραγωγές για εκείνη την εποχή, όπως το “Hello Dolly”. Δεν μου ξαναέτυχε στην πορεία, γιατί η Ελλάδα δεν είχε μεγάλες επιδόσεις σε αυτό το θεατρικό είδος. Μέχρι που ανέλαβε δράση η Θέμις Μαρσέλλου. Η Θέμις έφερε το επίπεδο του ελληνικού μιούζικαλ στα standards του Broadway και του West End. Στην Ελλάδα το είδος του μουσικού θεάτρου που γνώρισε μεγάλη άνθιση και θεωρείτο σχεδόν παράδοση ήταν η επιθεώρηση.
Είχα γράψει και είχα παίξει σε πολλές επιθεωρήσεις τα πρώτα μου θεατρικά χρόνια, είχα βραβευτεί τρεις φορές ως επιθεωρησιογράφος της χρονιάς.
Ποια είναι η γνώμη σας για την επιθεώρηση στην Ελλάδα; Θα επιστρέφατε σε αυτό το είδος;
Πρόφτασα την επιθεώρηση στην αίγλη της και είχα την τύχη μάλιστα να συνεργαστώ με άριστους του είδους, όπως ο Σωτήρης Μουστάκας, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Ήμουν βέβαια πολύ νέος και αυτές οι συνεργασίες ήταν καθοριστικές για την τριβή μου με το θέατρο. Σήμερα το είδος αυτό έχει αντικατασταθεί, κατά κάποιο τρόπο, από την τηλεοπτική σάτιρα και το stand-up comedy, πέρα από τον Μάρκο Σεφερλή που κάνει επιθεώρηση με τον δικό του τρόπο στο Δελφινάριο.
Αν και μου έχουν προτείνει να επιστρέψω, να γράψω, να παίξω και γενικώς να αναβιώσουμε το είδος μαζί με την Άννα Χατζησοφιά, η ιδέα δεν με ελκύει πια. Με την Άννα Χατζησοφιά, βέβαια, η δουλειά μέσω της οποίας γνωριστήκαμε ήταν μία επιθεώρηση που μας προσέλαβαν να γράψουμε μαζί, της οποίας ο τίτλος ήταν «Ταπί και Ψύχραιμοι» και ανέβηκε στο τότε θέατρο Καλουτά.
«Σχεδόν κάθε παράσταση είναι sold out. Τις προάλλες με πήραν δύο ξαδέρφια μου, που περίμεναν έξω από το θέατρο, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν θέση. Με το ζόρι τους βρήκαμε δύο καρέκλες στον εξώστη!»
Πώς σας φαίνεται η συνεργασία με τα παιδιά που συμμετέχουν στο μιούζικαλ;
Είναι συγκλονιστική εμπειρία! Τα παιδιά που παίζουν στη “Ματίλντα” είναι εξαιρετικά ταλέντα, με αγωγή, πειθαρχία και απόλυτο σεβασμό απέναντι σε εμάς και σε αυτό που κάνουν μαζί μας. Είναι πολυτάλαντα, συνδυάζουν τραγούδι, χορό και υποκριτική σε τόσο υψηλό επίπεδο, που μας κάνουν όλους περήφανους.
Βεβαίως, προσπαθούμε να διατηρήσουμε την παιδικότητά τους, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Αισθανόμαστε πλέον μεταξύ μας σαν οικογένεια και δεν κρύβω ότι κάποιες φορές μου έχει περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι θα ήθελα να έχω ένα παιδί, σαν αυτά. Πραγματικά, μου έφτιαξε τη ζωή αυτή η παράσταση!!!
Η μεγάλη επιτυχία της “Ματίλντα” σάς φέρνει πίσω στο θέατρο μετά από αρκετό καιρό. Πώς νιώθετε;
Πράγματι έλειπα τρία χρόνια από τις θεατρικές σκηνές, λόγω της ενασχόλησής μου με την πολιτική. Είναι ευλογία που επέστρεψα με μια τόσο μεγάλη παραγωγή. Το κοινό έχει αγκαλιάσει θερμά τη “Ματίλντα”, και σχεδόν κάθε παράσταση είναι sold out. Τις προάλλες με πήραν δύο ξαδέρφια μου, που περίμεναν έξω από το θέατρο, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν θέση. Με το ζόρι τους βρήκαμε δύο καρέκλες στον εξώστη.
«Ποτέ δεν αποσκοπούσα στη φράση του Κώστα Βουτσά: «Να βρω “τρούπα” να “τρουπώσω”»! Κάποιοι, βέβαια, «ο Θεός να τους κάνει καλλιτέχνες» όχι απλά «τρούπωσαν», αλλά μπήκαν και στην Ευρωβουλή. Αλλά φυσικά πάντα υπάρχει κόσμος που ψηφίζει ό,τι να ‘ναι!»
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη συμμετοχή σας στη “Ματίλντα”;
Η πρόκληση ήταν να ανταποκριθώ στις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός τόσο δύσκολου μιούζικαλ και ενός “δύστροπου” ρόλου όπως είναι αυτός του πατέρα της Ματίλντα. Οι προδιαγραφές ήταν πολύ αυστηρές και είχαν τεθεί από τους δημιουργούς του μιούζικαλ “Ματίλντα” στην Αμερική, τους φοβερούς Kelly και Minchin, που θεωρούνται μεγαλοφυΐες του είδους. Αλλά και η Θέμις Μαρσέλλου λειτουργεί με απόλυτο τρόπο και δεν κάνει εκπτώσεις σε κανέναν τομέα. Προσέχθηκε και η παραμικρή λεπτομέρεια.
Επιπλέον είναι ευτυχής συγκυρία ότι οι πρωταγωνιστές “κούμπωσαν” τέλεια με τους ρόλους. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης είναι εκπληκτικός, η Ντορέττα Παπαδημητρίου καλύτερη παρά ποτέ και η Πηνελόπη Αναστασοπούλου παίζει και τραγουδάει υπέροχα… Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι είναι άψογοι.
Μιλάμε για μια τεράστια ομάδα 30 ηθοποιών-χορευτών και 12 μουσικών. Η παραγωγή είναι τεράστια και εξαιρετικά δαπανηρή. Ήταν απαραίτητο, για να βγει οικονομικά να κόβει τουλάχιστον 900 εισιτήρια σε κάθε παράσταση, ευτυχώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία με την εισροή 1.300-1.400 ατόμων ανά παράσταση.
«Η ενασχόληση με την πολιτική είναι τοξικό σπορ. Πρέπει να έρχεσαι συχνά σε αντιπαράθεση και να έχεις γερό στομάχι. Όμως δεν μετανιώνω που ασχολήθηκα, γιατί το έκανα για να προσφέρω και το συναίσθημα αυτό είναι θαυμάσιο»
Είναι γνωστή η εμπλοκή σας με την πολιτική. Πώς συνδυάζετε αυτή την πτυχή της ζωής σας με την τέχνη;
Πράγματι, είμαι αρχηγός της ελάσσονος Αντιπολίτευσης στον δήμο Χαλανδρίου. Το γεγονός ότι χιλιάδες Χαλανδραίων με ψήφισαν το τιμώ και γι’ αυτό, παρότι δεν έγινα δήμαρχος, κάνω ενεργή και αδιάκοπη αντιπολίτευση προς όφελος των δημοτών. Ξοδεύω πολύ χρόνο για αυτό και φυσικά δεν πληρώνομαι, μάλλον πληρώνω θα έλεγα για να διατηρώ ενεργό πολιτικό γραφείο. Την πολιτική την πλήρωσα ακριβά και σε ψυχολογικό επίπεδο και σε χρηματικό. Δεν μετανιώνω που ασχολήθηκα, γιατί το έκανα για να προσφέρω και το συναίσθημα αυτό είναι θαυμάσιο. Όμως η ενασχόληση με την πολιτική είναι τοξικό σπορ. Πρέπει να έρχεσαι συχνά σε αντιπαράθεση και να έχεις γερό στομάχι.
Σημειωτέον ότι εγώ δεν είχα πλάτες από κανένα κόμμα και ούτε θέλω να έχω. Πολλοί νομίζουν ότι είμαι “παιδί” της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχω καμία σχέση. Απλά ως πρώην αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού συνεργάστηκα στενά με κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης.
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου. Αυτή τη στιγμή διατελώ και ως αντιπρόεδρος πολιτισμού της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωσης Δήμων Ελλάδος) και θέλω πολύ να οργανώσουμε μία μεγάλη συναυλία με μήνυμα: “Ας διδάξουμε πολιτισμό στα παιδιά μας, όχι στον εκφοβισμό και την ενδοσχολική βία”.
Πώς σας φαίνεται η επιστροφή σας στα τηλεοπτικά πλατό;
Το συναίσθημα είναι λυτρωτικό. Έχω ήδη ξεκινήσει γυρίσματα, ως guest star, για κάποια επεισόδια της νέας σειράς “Hotel Elvira” στο Mega. Είναι μια κωμωδία από τους ανθρώπους που δημιούργησαν τις “Ψυχοκόρες”. Απ’ ό,τι μου είπαν, έφτιαξαν το ρόλο ειδικά για εμένα και αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ.
Σχεδιάζετε να επιστρέψετε σε ένα νέο σίριαλ με την Άννα Χατζησοφιά;
Ναι, θέλουμε να ξαναγράψουμε μαζί. Είχαμε ήδη ξεκινήσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, το σίριαλ “Πεφταστέρι”, που έμεινε στην άκρη λόγω του προεκλογικού μου αγώνα στο δήμο Χαλανδρίου. Τώρα πια θα ήθελα να ολοκληρώσουμε το σενάριο και να υλοποιήσουμε τη σειρά με την Άννα. Νομίζω ότι αυτό το σίριαλ θα αρέσει στον κόσμο.
Ποια είναι η γνώμη σας για το τοξικό κλίμα που υπάρχει στα social media σήμερα;
Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Οι Έλληνες, σύμφωνα με μετρήσεις, θεωρούνται οι πιο επιθετικοί χρήστες στο διαδίκτυο παγκοσμίως! Θεωρούνται πιο επιθετικοί και από τους χρήστες στην Αμερική ή στην Κολομβία. Είναι λυπηρό που η χώρα μας, με τέτοια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, έχει φτάσει σε αυτό το άθλιο σημείο. Μπορώ να ανεχθώ και την πιο σκληρή κριτική, αλλά μία μερίδα κόσμου βρίζει χυδαία και ανεξέλεγκτα τους “επώνυμους” πολιτικούς, καλλιτέχνες, οτιδήποτε. Αυτός ο τρόπος έκφρασης πρέπει να εκλείψει και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι για αυτό. Είναι λυπηρό να αισθάνεσαι ότι τόσοι συμπατριώτες σου έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας ή άλλα απωθημένα, τα οποία εκφράζουν με αυτόν τον τρόπο.
«Μικρός έκανα άστατη ζωή, αλλά από ένα σημείο και πέρα δημιούργησα μεγάλες σχέσεις, έως και γάμο. Και τώρα, εδώ και χρόνια, είμαι σε σχέση. Δεν είναι στη φύση μου να μένω μόνος, είχα την τύχη να με πλησιάσουν και άνθρωποι που μ’ άρεσαν»
Από κοντά έχετε συναντήσει τέτοιες χυδαίες εκδηλώσεις;
Όχι. Το 99% των ανθρώπων που με προσεγγίζουν εκφράζουν μόνο θαυμασμό και αγάπη. Προφανώς δεν ξέρω τι σκέφτονται όσοι περπατούν στο απέναντι πεζοδρόμιο και δεν με προσεγγίζουν, αλλά αυτοί που έρχονται κοντά μου, μού μιλούν κυρίως για να με εκθειάσουν. Κάποιοι μου κάνουν κριτική ή έχουν ερωτήσεις για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Τους απαντώ πάντα με ευγένεια και νηφαλιότητα. Στην ερώτηση κάποιων άλλων, γιατί ασχολήθηκα με την πολιτική, ενώ είμαι τόσο αγαπητός σαν καλλιτέχνης, τους απαντώ ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά. Τους εξηγώ ότι δεν το έκανα για να βολευτώ. Ποτέ δεν αποσκοπούσα στη φράση του Κώστα Βουτσά: «Να βρω “τρούπα” να “τρουπώσω”»! Κάποιοι, βέβαια, «ο Θεός να τους κάνει καλλιτέχνες» όχι απλά «τρούπωσαν», αλλά μπήκαν και στην Ευρωβουλή. Αλλά φυσικά πάντα υπάρχει κόσμος που ψηφίζει ό,τι να ‘ναι!
Καλάμι καβαλήσατε ποτέ;
Ένας νέος άνθρωπος που ξαφνικά γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, είναι φυσικό να περάσει και από το στάδιο που θα πιστέψει πως είναι αναντικατάστατος. Η ζωή, βέβαια, σου αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να επαίρεσαι για αυτό που είσαι. Όσοι είναι προσαρμοστικοί και ευφυείς, το καταλαβαίνουν γρήγορα και προχωράνε μπροστά. Άλλοι προσκολλώνται στην επιτυχία και όταν εκείνη τελειώσει, τους στοιχίζει και τρελαίνονται. Στις αρχές, όταν με αγκάλιαζαν στο δρόμο, δεν το είχα συνηθίσει και ήταν σοκαριστικό.
«Δύο πολύ ταλαντούχοι συνάδελφοι, που κατά τύχη “έφυγαν” απ’ τη ζωή νωρίς, με ζήλευαν επειδή το όνομά μου ήταν πιο ψηλά στην ταμπέλα και μου έκαναν άγριο bullying. Μέτραγα τις μέρες μία-μία σαν δεύτερο φανταριλίκι, για να τελειώσει η σεζόν»
Ίσως το πήρα για λίγο επάνω μου, κατά τη λαϊκή έκφραση, αλλά ποτέ δεν έχασα το μέτρο και δεν άλλαξα τη συμπεριφορά μου προς τους άλλους. Είμαι πολύ περήφανος που διαπίστωσα ότι συνάδελφοι όπως η Ελένη Ράντου, η Ρένια Λουιζίδου και η Τζόυς Ευείδη μιλάνε δημόσια με πολύ όμορφα λόγια για τη συνεργασία μαζί μου. Με κολακεύει και με συγκινεί. Γιατί, τι μένει στο τέλος; Η εκτίμηση που σου έχει το σινάφι σου και ο κόσμος. Οι συνάδελφοι που κατηγορούνται τώρα ως κακοποιητές έκαναν κατάχρηση εξουσίας και αγάπησαν τον εαυτό τους παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Αυτό είναι απαράδεκτο για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο και μάλιστα ευαίσθητο (από τη φύση της δουλειάς) καλλιτέχνη.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν θα θέλατε να ξαναδουλέψετε μαζί τους;
Σε λίγες περιπτώσεις ήταν δύσκολη η συνεργασία, ακριβώς γιατί εκείνοι ήταν δύσκολοι άνθρωποι. Και τελικά είναι γνωστοί αυτοί οι δύσκολοι άνθρωποι στη δουλειά μας, τίποτα δεν μένει κρυφό. Όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τέτοιες καταστάσεις πάντως, τις αντιμετώπισα με ψυχραιμία, κυρίως ως θιασάρχης και δεν επέτρεψα ποτέ τα πράγματα να φτάσουν στα άκρα. Δυστυχώς κάποιοι απ’ αυτούς τους συναδέλφους είναι πολύ μεγάλα ταλέντα, αλλά μόνο αυτό δεν φτάνει. Είναι εξίσου σημαντική η ακεραιότητα του χαρακτήρα.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που βιώσατε ως θιασάρχης;
Όταν ήμουν νεότερος και πρωταγωνιστής, θυμάμαι δύο πολύ ταλαντούχους συναδέλφους -που κατά τύχη “έφυγαν” απ’ τη ζωή νωρίς- οι οποίοι ζήλευαν τότε επειδή το όνομά μου ήταν πιο ψηλά στην ταμπέλα. Μου έκαναν άγριο bullying, περίμεναν στα παρασκήνια ελπίζοντας να μην πετύχει το νούμερο και να μην λειτουργήσουν τα αστεία μου στο κοινό. Θυμάμαι την Άβα Γαλανοπούλου που ερχόταν στο καμαρίνι και μου έλεγε: “Είναι φοβερό το πόσο σε θάβουν”.
Ήταν μαρτυρικό να βλέπω να με φθονούν, έως και να με μισούν. Μέτραγα τις μέρες μία-μία σαν δεύτερο φανταριλίκι, για να τελειώσει η σεζόν, αλλά η παράσταση ήταν πετυχημένη και έπαιρνε συνέχεια παρατάσεις! Ήταν λες και ήθελε ο Θεός να δοκιμάσει την υπομονή μου. Και τη δοκίμασε. Πήρα ένα πολύ σπουδαίο μάθημα.
Η Ελένη Ράντου δήλωσε πρόσφατα ότι μία σκηνή στο «Κωνσταντίνου κι Ελένης» γυρίστηκε χωρίς σενάριο, επειδή σας έλειπαν πέντε λεπτά στο επεισόδιο. Υπήρχαν άλλες τέτοιες σκηνές;
Όχι (γελάει). Προσωπικά δεν μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός, απλά μπορώ να πω ότι ορισμένοι καλοί ηθοποιοί όπως η Ελένη Ράντου δικαιούνται και να αυτοσχεδιάζουν. Το περιστατικό που ανέφερε, συνέβη επειδή με την Άννα γράφαμε πολλά επεισόδια, και με τόσο γρήγορο ρυθμό, που κάποια στιγμή δεν μετρήσαμε σωστά τους χρόνους.
«Δεν αισθάνθηκα “μανούλα” ποτέ. Αισθάνομαι άντρας και πάντα έτσι αισθανόμουν. Μου αρέσει πολύ το φύλο μου. Όλοι έχουμε στοιχεία αντρικά και γυναικεία μέσα μας, αλλά δεν έχω πολλά κοινά με το άλλο φύλο»
Τότε, όμως, οι χρόνοι των επεισοδίων στον ΑΝΤ1 ήταν πολύ αυστηροί, όταν μιλάμε για μια επιτυχία όπως το “Κωνσταντίνου κι Ελένης” και ο Μίνως Κυριακού δεν αστειευόταν, τα χρήματα από τη διαφήμιση που θα χάναμε για ένα πεντάλεπτο λιγότερο θα ήταν πάρα πολλά. Έτσι, τελευταία στιγμή που συνειδητοποιήσαμε το έλλειμμα, καθίσαμε σε ένα παγκάκι με την Ελένη και από τέσσερις σειρές που είχε μία σκηνή μας, αυτοσχεδιάσαμε και την κάναμε τέσσερις σελίδες.
Ποια είναι η άποψή σας για τις κωμωδίες που προβάλλονται σήμερα στην τηλεόραση;
Δεν μου αρέσει να κάνω σκληρή κριτική, γιατί καμία εποχή δεν έχει αποκλειστικότητα στα ταλέντα. Μεγάλα ταλέντα υπάρχουν και σήμερα, αλλά σίγουρα η κωμωδία περνάει κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Ωστόσο, βλέπω προσπάθειες που ξεχωρίζουν, όπως το “Έχω Παιδιά” που υπογράφει ο Λάμπρος Φισφής, μεταξύ άλλων. Η νέα γενιά κωμικών από το stand-up φέρνει μια φρέσκια αισθητική, αλλά κάποιοι χάνουν το μέτρο. Πάντως ειλικρινά χαίρομαι όταν βλέπω νέους καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν.
Μου είπατε πως, βλέποντας τα παιδιά στη “Ματίλντα” θα θέλατε κι εσείς ένα. Είναι κάτι που σκέφτεστε ακόμα;
Επειδή ήμουν συμφοιτητής και είμαι συνομήλικος του Πατούλη θα έπρεπε να το σκέφτομαι, δίνει το καλό παράδειγμα ο Γιώργος (γέλια). Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν αποκλείεται, αλλά δεν το νομίζω. Είναι αλλιώς τοποθετημένη η ζωή μου πλέον. Αφού δεν έγινε όταν ήμουν παντρεμένος, είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει πια.
Πρέπει να πω όμως ότι σαν καθηγητής υποκριτικής στο ΙΕΚ Χαλανδρίου, έχω δεθεί πολύ με τους μαθητές μου. Έχω και τα παιδάκια στο θέατρο, έχω και τα ανίψια μου…
«Σε λίγες περιπτώσεις ήταν δύσκολη η συνεργασία, ακριβώς γιατί εκείνοι ήταν δύσκολοι άνθρωποι. Και τελικά είναι γνωστοί αυτοί οι δύσκολοι άνθρωποι στη δουλειά μας, τίποτα δεν μένει κρυφό»
Μεγαλώνοντας δεν σκέφτεστε ότι θα θέλατε ένα παιδί να στέκεται στο πλάι σας;
Όχι, δεν θέλω ένα παιδί για να με γηροκομήσει! Κάτι τέτοιο μου φαίνεται πολύ μίζερο και υστερόβουλο. Σίγουρα είναι πιο βολικό και εύκολο για έναν άνθρωπο να γνωρίζει ότι υπάρχει κάποιος νεότερος που θα τον βοηθήσει στα γεράματα, αλλά έχω εμπιστοσύνη στο καλό μου άστρο. Θα βρεθεί αυτός που θα μου σταθεί, δεν φοβάμαι. Σίγουρα, πάντως, δεν μπαίνω στη λογική να φτιάξω την “καβάτζα” μου με έμψυχο υλικό, αφήνω τη ζωή να με πάει!
Ωστόσο θα θέλατε έναν σύντροφο για εκείνα τα χρόνια;
Όχι μόνο για εκείνα τα χρόνια, αλλά για όλα μου τα χρόνια! Το έχω αποδείξει με τη ζωή μου, άλλωστε. Μικρός έκανα άστατη ζωή, αλλά από ένα σημείο και πέρα δημιούργησα μεγάλες σχέσεις, έως και γάμο. Και τώρα, εδώ και χρόνια, είμαι σε σχέση. Δεν είναι στη φύση μου να μένω μόνος, είχα την τύχη να με πλησιάσουν και άνθρωποι που μ’ άρεσαν, δεν έχω κάνει μεγάλες παραχωρήσεις. Μου είναι αδύνατον να συζώ με κάποιο πρόσωπο που δεν με συγκινεί.
Τον γάμο τον σκέφτεστε;
Δεν έχει νόημα για εμένα, το έκανα πιο μικρός και έκλεισε αυτό το κεφάλαιο με το διαζύγιό μου. Μόνο αν έκανα παιδί θα σκεφτόμουν να παντρευτώ ξανά, ώστε το παιδί να έχει ασφαλιστικές δικλείδες. Όπως προείπα, τίποτα δεν αποκλείω σε αυτή τη ζωή, άρα ούτε και τον γάμο, αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνομαι μια χαρά όπως είμαι.
«Δεν θέλω ένα παιδί για να με γηροκομήσει! Κάτι τέτοιο μου φαίνεται πολύ μίζερο και υστερόβουλο. Θα βρεθεί αυτός που θα μου σταθεί, δεν φοβάμαι»
Λέτε ότι δεν “βλέπετε” ένα παιδί στο μέλλον, ωστόσο έχετε κάνει φωτογράφιση ως έγκυος…
Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό: Επρόκειτο για ένα αλληγορικό εξώφυλλο γνωστού περιοδικού με “Χάρης Ρώμας, ο άνθρωπος που γέννησε τις μεγάλες επιτυχίες στην ιδιωτική τηλεόραση”. Καταλαβαίνω πως για κάποια κολλημένα μυαλά αυτό το εξώφυλλο ήταν προκλητικό, αλλά εξυπηρετούσε ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό project.
Ξεκαθαρίζω περαιτέρω: Δεν αισθάνθηκα “μανούλα” ποτέ. Αισθάνομαι άντρας και πάντα έτσι αισθανόμουν. Μου αρέσει πολύ το φύλο μου. Όλοι έχουμε στοιχεία αντρικά και γυναικεία μέσα μας, αλλά δεν έχω πολλά κοινά με το άλλο φύλο.
Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο που περνάει;
Αισθάνομαι ότι είναι καλός μαζί μου, όπως είμαι κι εγώ μαζί του, γιατί ξέρω ότι περνάει ανεπιστρεπτί και το έχω αποδεχτεί. Έχω τον απαραίτητο ναρκισσισμό για να προσπαθώ να είμαι ευπαρουσίαστος. Μ’ αρέσει να αρέσω, αλλά δεν έχω κάνει καμία απολύτως επέμβαση. Φρικάρω όταν διαβάζω: “Ο Ρώμας δεν μπορεί να γελάσει απ’ τα μπότοξ”! Προφανώς το γράφουν από βλακεία ή από φθόνο.
Διατηρούμαι καλά, αλλά φυσικά ζω τη φθορά του χρόνου και έχω εξοικειωθεί με αυτή. Δεν μπορώ να έχω πρόβλημα με κάτι που ισχύει έτσι κι αλλιώς για όλους. Δεν κάνω καμία βίαιη προσπάθεια για να επιβραδύνω το γήρας, αλλά δεν κάνω και τίποτα για να το επιταχύνω, όπως βλέπω μερικούς φίλους που γερνάνε πριν από την ώρα τους.
">
">
">
">
">
">
">
">