Γιώργος Καπουτζίδης: Εκτός εαυτού ο παρουσιαστής! «Έχω όρεξη για τις μαλ@@@@ς σου;»

Ο Γιώργος Καπουτζίδης βγήκε εκτός εαυτού και ξέσπασε κάνοντας λόγο για μαλ@@@@ς. Ποιος τον εκνεύρισε και τι συνέβη;

O παρουσιαστής ξέσπασε δημοσίως!

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor: Δύσκολες ώρες για τον Τζέιμς Καφετζή μετά την αποχώρησή του - Τι συνέβη στο ξενοδοχείο

Το σχόλιο του Γιώργου Καπουτζίδη κατά τη διάρκεια του ημιτελικού της Eurovision, όταν η κάμερα έδειξε δύο άνδρες να φιλιούνται, ενόχλησε έναν follower του στο instagram.

Συγκεκριμένα ο follower του σχολίασε πως το συγκεκριμένο φιλί δεν είναι φυσιολογικό και τότε ο Καπουτζίδης ξέσπασε!

Δείτε αναλυτικά τα όσα ειπώθηκαν

Γιώργος Καπουτζίδης: "Δεν είναι ντροπή να είσαι γκέι!"

Ο ηθοποιός και σεναριογράφος, Γιώργος Καπουτζίδης, στην πιο ειλικρινή συνέντευξη της πορείας του!

Oταν μπήκε στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα ο Γιώργος Καπουτζίδης, εισήγαγε όχι μόνο μερικές επιτυχημένες σειρές, αλλά μια νέα τηλεοπτική γλώσσα. Εκεί δεν υπήρχαν βωμολοχίες, άβολα αστεία, ενοχλητικά ή θολά σημεία.

Ξαφνιάστηκε ευχάριστα ο τηλεθεατής, κούρνιασε σ’ αυτό το καινούριο, το έξυπνα φιλικό, το ενδιαφέρον που του ανοιγόταν. Έκανε επιτυχία ο σεναριογράφος, την απόλαυσε –μου λέει πώς τότε, παρά τα εξοντωτικά ωράρια, ζούσε σ’ ένα ευλογημένο λούνα παρκ– και μαζί άρχισε να χτίζει στη συνείδηση του κοινού όχι την εικόνα ενός ακόμη καλού παιδιού, αλλά το οικοδόμημα μιας τηλεοπτικής περσόνας που ό,τι κι αν συμβεί ξέρει να το χειριστεί.

Τα χρόνια πέρασαν, η οικονομική κρίση θέρισε το 90% της ελληνικής μυθοπλασίας και σχεδόν το σύνολο των διαφημιστικών εσόδων της τηλεόρασης, κατάπιε κανάλια και δουλειές, γέννησε ασχήμιες, όμως ο Καπουτζίδης έμεινε σ’ αυτήν, με μια περίεργη, ευγενή σοβαρότητα.

Παραδόξως, όχι ως σεναριογράφος, ούτε ως απλός παρουσιαστής, αλλά ως μία δραστήρια φυσιογνωμία που απολαμβάνει κάτι σπάνιο για τηλεοπτικό πρόσωπο: τη συντριπτική αποδοχή και την εκτίμηση του κόσμου. Συναντιόμαστε προς το τέλος ενός καθ’ όλα σκοτεινού έτους –από πλευράς αντιμετώπισης της διαφορετικότητας– γεγονότων, που πυροδότησαν άπειρες ατυχείς τηλεοπτικές στιγμές και μετά από μία γενναία, καίρια δική του τοποθέτηση, πριν από λίγο καιρό για όλους τους διαφορετικούς που ασφυκτιούν στον ελληνικό κοινωνικό ιστό. Τότε φαίνεται να άνοιξε αυθόρμητα μια τεράστια συζήτηση για το τι πρέπει να ακούγεται στην τηλεόραση και τι όχι πια, γιατί είναι επικίνδυνο, σχεδόν δολοφονικό.

Στο LIFO.gr πιο ώριμος, ειλικρινής και ευθύς από τότε μιλά για όλα εκείνα που δύσκολα οι εγχώριες διασημότητες τολμούν, αποκαλύπτοντας παράλληλα πολλά για τον κόσμο της τηλεόρασης. Εκείνον που χάσαμε ανεπιστρεπτί, εκείνον που θα πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας και εκείνον που μας περιμένει.

Εγώ, που δεν ανήκω ούτε δεξιά ούτε αριστερά, θα ψηφίσω ξεκάθαρα το κόμμα που αποδεδειγμένα θα εξασφαλίσει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα σε στρέιτ και γκέι πολίτες. Που θα συμπεριφερθεί με εκτίμηση και σεβασμό στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, τους ανθρώπους με νοητική στέρηση, τους ηλικιωμένους που βρίσκονται σε δυσχερή θέση.

— Λοιπόν, θα ξαναδεί ο κόσμος δική σας δουλειά στην τηλεόραση;

Ευτυχώς με βρίσκετε σε πιο αισιόδοξη φάση. Δεν έχω τόση άρνηση όσο πριν από κάποιο διάστημα. Οπότε θα σας απαντήσω τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι πριν από λίγο καιρό. Νομίζω, ότι, ναι, θα ξαναδεί. Ήταν κάτι που το είχα αποκλείσει.

— Γιατί;

Γιατί δεν ήξερα σε ποιον απευθύνομαι πια. Ένιωθα ότι ο κόσμος για τον οποίο έγραφα, πλέον δεν βλέπει τηλεόραση και το θεωρώ και πολύ λογικό που δεν βλέπει. Και εγώ ως τηλεθεατής εκεί ανήκω. Σ’ αυτούς που δεν ενδιαφέρονται να δουν μία τηλεόραση γεμάτη από κουτσομπολιά, σχόλια, χλευασμό άλλων και δεν ξέρω τι άλλο… Σ’ αυτούς που δεν θέλουν να ακούν παλιές, αναχρονιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές απόψεις, όλα εκείνα που σε εξοργίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που γι’ αυτόν τον λόγο έχουν κλείσει την ελληνική τηλεόραση και δεν τους αφορά πια και τους καταλαβαίνω, παρ' όλο που εργάζομαι σ’ αυτήν.

Από την άλλη όμως, την αγαπάω πάρα πολύ, αγαπάω αυτό που μπορεί να κάνει, το πόση συντροφιά μπορεί να προσφέρει και το πόση παρηγοριά μπορεί να δώσει και το πόσα μηνύματα μπορεί να περάσει. Οπότε είπα στον εαυτό μου, «τι ξέρεις να κάνεις; Να λες ιστορίες. Μη σκέφτεσαι ποιος βλέπει και ποιος δεν βλέπει. Πες την ιστορία που έχεις να πεις κι άσ’ την να ταξιδέψει». Είναι σα να μην πετάς χαρταετό, επειδή φοβάσαι ότι θα καταλήξει στα καλώδια της ΔΕΗ. Πέτα τον και ευχαριστήσου το πέταγμα. Για όσο κρατήσει. Και το λέω, για να μην υπάρξουν παρανοήσεις: την τηλεόραση αγαπάω, όχι τους ανθρώπους που είναι στην τηλεόραση, ξεκάθαρα. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να συνυπάρξω με ένα 80%-90% από αυτούς και δεν θα με δεις στα πάρτι, στις εκπομπές τους, στα αστειάκια τους. Γιατί δεν είναι ένας κόσμος με τον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω και χαίρομαι γι’ αυτό.

— Ούτε διπλωματικά;

Ούτε διπλωματικά πια. Το προσπάθησα και δεν μου βγαίνει, δεν μπορώ, δεν είμαι ο εαυτός μου, δεν είναι αξιοπρεπές. Με βγάζει από το κέντρο μου. Έχω χάσει φίλους, ανθρώπους που τους αγαπούσα, γιατί κάνουν παρέα με κόσμο που στην τηλεόραση κάνει πράγματα, τα οποία εγώ θεωρώ ανήθικα ή χυδαία. Τους έχασα γιατί βρέθηκαν μ’ εκείνη την πλευρά. Και μπορεί να μη φαίνεται, αλλά σε τέτοια ζητήματα είμαι αυστηρός και άκαμπτος άνθρωπος, όμως, νομίζω ότι δεν μου βγήκε σε κακό. Καλά μου ‘χουν πάει στη ζωή τα πράγματα. Είναι πιο μοναχική πορεία σίγουρα, αλλά είναι πιο ειλικρινής. Το άλλο έχει ένα ξόδεμα. Αναλώνεσαι πολύ.

— Μου είχατε πει ότι δια ροπάλου κάποια πράγματα –και εδώ που έφτασε η κατάσταση στην ελληνική τηλεόραση– δεν θα τα κάνατε ποτέ. Μπορείτε να αναφέρετε μερικά;

Δεν θα πάω σε εκπομπή με κουτσομπολιά, δεν θα πάω σε εκπομπή με ανθρώπους που έχουν εκφράσει απαίσιες απόψεις. Υπάρχει εκπομπή στην οποία δεν δίνω καν δήλωση. Για τον απλούστατο λόγο ότι διατηρεί στο πάνελ της δημοσιογράφο που όταν πολιτικός είχε παραχωρήσει μια κατάπτυστη συνέντευξη, λέγοντας ότι η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια, εκείνη είχε πει «ας ακούσουμε την άποψή του, γιατί είναι γιατρός». Από αυτή την εκπομπή, λοιπόν, στο πάνελ της οποία συμμετέχει η συγκεκριμένη κυρία, δεν μπορώ να δεχθώ μικρόφωνο για να κάνω την παραμικρή δήλωση.

— Σας ακούω να λέτε ότι δεν ξέρετε πού να απευθυνθείτε πια. Και σκέφτομαι ότι αυτά τα λέει κάποιος που, ωστόσο, δεν έχει γευτεί την αποτυχία σε τηλεοπτική του δουλειά. Αντιθέτως, με τα χρόνια έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ενός επαγγελματία και ανθρώπου που δύσκολα κάνει λάθη, τόσο τηλεοπτικά, όσο και ουσίας. Διαφωνείτε;

Όχι, το αισθάνομαι αυτό και κάποτε με βαραίνει πολύ. Δεν θέλω να με θεωρεί κανείς αλάνθαστο ή ένα ρομπότ που τα κάνει όλα σωστά.

— Όμως, δίνετε την εντύπωση –και εμπράκτως– ότι κάθε φορά ξέρετε τι να κάνετε με οτιδήποτε στον τηλεοπτικό αέρα και όχι μόνο και κάπως είναι σπουδαίο αυτό.

Βασικά, νοιάζομαι τον άλλον απέναντι. Τον έχω υπ’ όψιν μου και –πώς να το πω;– έχω συναίσθηση της ευθύνης που έχω, ως άνθρωπος που βγαίνει στην τηλεόραση. Έχω συναίσθηση του τι θα πω. Θεωρώ ότι έχω μια κάποια ευθυκρισία και προσπαθώ να μην κάνω συμβιβασμούς, όταν βλέπω το λάθος να ‘ρχεται. Αλλά είναι και λίγο στη φύση μου, δεν είναι ότι το προσπαθώ και πολύ. Όταν βλέπω το κακό μπροστά μου, ε, δεν πάω προς τα ‘κει.

Όταν βλέπεις τη μαυρίλα, το μίσος, το απολύτως λάθος πράγμα να ειπωθεί ή να γίνει, δεν θα πας καταπάνω του! Κοιτάξτε, μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που το ήθελε το σωστό. Όχι με αυστηρό ή δικτατορικό τρόπο, αλλά σε έσπρωχνε προς τα εκεί. Το δίκαιο ήταν κάτι πολύ σημαντικό μέσα στο σπίτι. Μεγάλωσα με γονείς που τη θέλανε τη δικαιοσύνη, μεγάλωσα με ανθρώπους που δεν ασχολούνταν με το τι κάνει ο άλλος: για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο μας ελάττωμα ως κοινωνία.

— … ότι τρέχουμε στο ματάκι της πόρτας να δούμε τι κάνει ο γείτονας. Ναι. Αντί να μπεις μέσα στο σπίτι σου, να το κοιτάξεις, να ασχοληθείς, να πεις αυτό έχω, αυτά είναι τα παιδιά μου, ο σύντροφος μου, η γάτα μου, τα υπάρχοντά μου, αυτά έχω, μ’ αυτά θ’ ασχοληθώ, θα κάνω ό,τι πιο όμορφο γι’ αυτούς, θα κοιτάξεις τι κάνει ο άλλος. Να, πώς η τηλεόραση μας έχει εκπαιδεύσει σ’ αυτό.

"Δεν είναι ντροπή να είσαι γκέι. Ντροπή είναι να είσαι τεμπέλης, να είσαι κουτσομπόλης και αχαΐρευτος, ντροπή είναι να μην προσπαθείς. Κι όταν βλέπετε στην τηλεόραση ή εκεί έξω ανόητους ανθρώπους να λένε χυδαία πράγματα, κλείστε την. Αυτά είναι ντροπή."

— Πώς τελείωνε η «Εθνική Ελλάδος»; Θα το αποκαλύψετε ποτέ;

Δεν έχω απαντήσει ποτέ με λεπτομέρειες σ’ αυτό, αλλά θα το πω σ’ εσάς, γιατί είστε ένας άνθρωπος που είχε γράψει από τις πλέον καίριες κριτικές για τη σειρά, ένιωθα ότι με καταλαβαίνετε. Εκείνο που θα γινόταν είναι ότι η γειτόνισσα που πυροβόλησε τον Ρίτσαρντ θα αυτοκτονούσε. Ο Ρίτσαρντ θα γλίτωνε από τον πυροβολισμό, ο Χρήστος θα έμενε όμηρος και όταν πλέον θα είχε φτάσει η αστυνομία και θα βρισκόταν σε αδιέξοδο, θα έβαζε η ίδια τέλος στη ζωή της. Για μένα την πιο ιδιαίτερη πορεία την είχε ο χαρακτήρας της Φρόσως (Κωνσταντίνα Μιχαήλ). Όταν η αστυνομία θα βρισκόταν στα ίχνη του γιου της για την υπόθεση δολοφονίας ενός αλλοδαπού, που του φόρτωσαν οι νταήδες με τους οποίους είχε μπλέξει, θα ‘φτανε στο σημείο να τον φυγαδεύσει από τη χώρα με τη βοήθεια της Γκρέις, της Αφρικανής φίλης της. Και πλέον ο μικρός θα ήταν εκείνος που θα βρισκόταν κάπου, ως ξένος πια.