Για τη δύσκολη περίοδο που πέρασε με τον καρκίνο, μίλησε ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Ο παρουσιαστής – ηθοποιός, παραχώρησε συνέντευξη στο “ΒΗΜΑgazino” και την Έρη Βαρδάκη και ήταν άκρως εξομολογητικός.

Η αποκάλυψη του Σπύρου Παπαδόπουλου για τον καρκίνο

Εσείς στον Θεό πιστεύετε;

Όχι. Μεγάλωσα με γιαγιάδες πολύ ένθεες. Πήγαινα κι εγώ μικρός στην εκκλησία. Ξέρω απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία. Κάτι μέσα μου αντιδρούσε. Λέει κάποια στιγμή ο Μπέκετ ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας. Και αυτό το διάστημα, από την κοιλιά της μέχρι να πέσουμε στη μαρμάρινη πλάκα, αυτό το φωτεινό διάλειμμα, είναι η ζωή. Θαυμάζω πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν. Τους σέβομαι. Καμιά φορά τους ζηλεύω κιόλας.

Τηρήσατε μια πολύ παλικαρίσια στάση όταν περάσατε τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας με τον καρκίνο. Ούτε τότε στραφήκατε στον Θεό;

Κοίτα, είπα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Ίσως όταν δεν πιστεύεις, σου είναι και πιο εύκολο. Λες: «εντάξει, ήρθε η ώρα μου, μια χαρά περάσαμε, τέλος τώρα».

Μπορεί όμως να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με κάτι τέτοιο;

Νομίζω μια σοβαρή παράμετρος που το καθορίζει αυτό είναι το αν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή ή όχι. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω εκκρεμότητες με ανθρώπους, βαρίδια. Νιώθω ειρήνη μέσα μου. Ίσως αυτή η στάση ζωής μου ερμηνεύεται και από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, κυνηγήθηκε. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Πειραιά που όλους μας ένοιαζε απλά πώς θα βγει η μέρα, το τώρα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω σχέση με τη διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δεν με αφορά.

Όσον αφορά τα επαγγελματικά τους, δείτε τι νούμερα σημείωσε στην τελευταία εκπομπή το «Στην υγειά μας παιδιά».

Όσα αποκάλυψε ο Σπύρος Παπαδόπουλος για τον καρκίνο σε εκπομπή του ΑΝΤ1

Μιλώντας στον ΑΝΤ1, θυμήθηκε την μεγάλη περιπέτεια υγείας του και τον απότομο τρόπο, με τον οποίο πληροφορήθηκε από τους γιατρούς τις πιθανότητες να πεθάνει. «Μου το πε και λίγο χοντρά. Μου είπε “αν δεν έχει διηθήσει την κάψα, θα πας καλά, αν την έχει διηθήσει, δύο-τρεις μήνες το πολύ και έφυγες'”. Είπα “όκει μέχρι εδώ ήταν μάλλον”. Φώναξα τον γιο μου, του μίλησα. Για να ξέρει».  

Ωστόσο η αβεβαιότητα εκείνης της περιόδου δεν άλλαξε τις προτεραιότητές του. «Είπα, ο καρκίνος την δουλειά του κι εγώ την δικιά μου… Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν από την μηχανή και δεν την ξανακαβαλάνε, έχω πέσει κι εγώ δυο τρεις φορές με τη μηχανή, την καβαλάω και συνεχίζω και φεύγω σα να μην έπεσα ποτέ. Ίσως έχει να κάνει και με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ζούσαμε το σήμερα, αν σκεφτόσουν για την άλλη βδομάδα ήσουν οπτιμιστής».