Σπύρος Παπαδόπουλος: Η αποκάλυψη για το τηλεφώνημα στο Μητσοτάκη - «Ήταν 10 το βράδυ...»
Όσα έκανε γνωστά για εκείνη τη νύχτα
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έκανε μια αποκάλυψη για το τηλεφώνημα που έκανε στον Πρωθυπουργό της χώρας, Κυριάκου Μητσοτσάκη. Ο παρουσιαστής, τον κάλεσε στις 10 το βράδυ για να μιλήσουν για ένα σοβαρό θέμα.
Σε αποκαλυπτική συνέντευξη που παραχώρησε στο ΒΗΜΑgazino και τη δημοσιογράφο, Έρη Βαρδάκη, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, μίλησε για όλα.
Η αποκάλυψη του Σπύρου Παπαδόπουλου για το τηλεφώνημα στον Μητσοτάκη
Αν δεν απατώµαι, συνοµιλήσατε µία φορά τηλεφωνικά µε τον Πρωθυπουργό.
Δύο. Εντάξει, την πρώτη φορά με κάλεσε στο τηλέφωνο για να με ευχαριστήσει. Τη δεύτερη τού τηλεφώνησα εγώ. Καθόμουν με τους φίλους μου και είδαμε ένα video στο Facebook με έναν νεαρό φοιτητή στο αεροδρόμιο που έλεγε ότι καμιά 80αριά, αν θυμάμαι καλά, Έλληνες φοιτητές είχαν εγκλωβιστεί στο Λονδίνο. Μου λένε οι φίλοι μου, «δεν παίρνεις τον Μητσοτάκη;». Ήταν 10 το βράδυ, τηλεφωνώ στο γραφείο του και πράγματι το σηκώνει μια κοπέλα. Μου λέει: «Δεν είναι εδώ. θα τον ειδοποιήσω όμως ότι πήρατε να σας καλέσει». Kαι πράγματι, σε πέντε λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο και είναι εκείνος. Του εξηγώ την κατάσταση και απαντά: «Σε ευχαριστώ που με κάλεσες για κάτι που δεν σε αφορά. Είμαι απόλυτα ενημερωμένος. Έχω ειδοποιήσει τον Χαρδαλιά. Αυτό είναι το κινητό μου. Κράτα το». Νομίζω αυτή η στάση δείχνει κάτι.
Πριν μιλήσει για τον Μητσοτάκη έκανε μια αποκάλυψη και για τον καρκίνο
Εσείς στον Θεό πιστεύετε;
Όχι. Μεγάλωσα με γιαγιάδες πολύ ένθεες. Πήγαινα κι εγώ μικρός στην εκκλησία. Ξέρω απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία. Κάτι μέσα μου αντιδρούσε. Λέει κάποια στιγμή ο Μπέκετ ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας. Και αυτό το διάστημα, από την κοιλιά της μέχρι να πέσουμε στη μαρμάρινη πλάκα, αυτό το φωτεινό διάλειμμα, είναι η ζωή. Θαυμάζω πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν. Τους σέβομαι. Καμιά φορά τους ζηλεύω κιόλας.
Τηρήσατε μια πολύ παλικαρίσια στάση όταν περάσατε τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας με τον καρκίνο. Ούτε τότε στραφήκατε στον Θεό;
Κοίτα, είπα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Ίσως όταν δεν πιστεύεις, σου είναι και πιο εύκολο. Λες: «εντάξει, ήρθε η ώρα μου, μια χαρά περάσαμε, τέλος τώρα».
Μπορεί όμως να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με κάτι τέτοιο;
Νομίζω μια σοβαρή παράμετρος που το καθορίζει αυτό είναι το αν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή ή όχι. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω εκκρεμότητες με ανθρώπους, βαρίδια. Νιώθω ειρήνη μέσα μου. Ίσως αυτή η στάση ζωής μου ερμηνεύεται και από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, κυνηγήθηκε. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Πειραιά που όλους μας ένοιαζε απλά πώς θα βγει η μέρα, το τώρα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω σχέση με τη διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δεν με αφορά.
