Ντόρα Μακρυγιάννη: «Υπήρχε ψυχολογική και σωματική βία σε σχέση μου»
«Αρρώστησα και κάποια στιγμή είπα ότι δεν μπορεί η ζωή μου να είναι έτσι»
Η Ντόρα Μακρυγιάννη βρέθηκε, σήμερα το πρωί, καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωινό» και μεταξύ άλλων θέλησε να αποκαλύψει πως πριν από μερικά χρόνια βρέθηκε σε μια σχέση με έντονη ψυχολογική αλλά και σωματική βία.
Η ηθοποιός μίλησε με απόλυτη ειλικρίνεια για τη δική της εμπειρία και τόνισε πως βγήκε να μιλήσει για να δώσει θάρρος και σε άλλες γυναίκες να μοιραστούν τη δική τους ιστορία και να ξεφύγουν από μία κατάσταση.
«Υπήρχε ψυχολογική και σωματική βία σε σχέση μου παλιά, αλλά όταν βγήκα και είπα δημόσια τι πέρασα τότε, δεν ήταν επειδή ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Εγώ το είχα λύσει ήδη αυτό. Βγήκα από το βήμα που έχω για να βοηθήσω γυναίκες, ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Αρρώστησα και κάποια στιγμή είπα ότι δεν μπορεί η ζωή μου να είναι έτσι από εδώ και πέρα και ότι δεν μπορώ να ρίχνω συνέχεια τις ευθύνες πάνω μου, ότι εγώ φταίω. Βρήκα μόνη μου τη δύναμη για να ξεφύγω από αυτό και μετά απευθύνθηκα και σε έναν ειδικό».
Αναφερόμενη στις καταγγελίες που γίνονται και στην δήλωση του Παύλου Χαϊκάλη για τον άνδρα «παλαιάς κοπής» - δείτε εδώ - είπε:
«Το τι γινόταν παλιά, δεν σημαίνει ότι είναι πάντα σωστό. Είμαστε στο 2021. Δεν νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα που δεν την ενόχλησε το "παλαιάς κοπής" και δεν νομίζω ότι υπάρχει και άντρας που δεν τον ενόχλησε. Γενικά, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις τοποθετήσεις μας, γιατί πίσω από αυτό υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει πολύ μόχθο και δουλειά για να μπορέσουν να αποκαλύψουν το οτιδήποτε κρατούν κρυφό.
Το συγγνώμη μπορεί να το έχουν οι ίδιοι που το λένε ανάγκη, αλλά δεν νομίζω ότι σου μαλακώνει την ψυχή και το τραύμα που έχεις μια συγγνώμη. Αν έχεις προχωρήσει πραγματικά και έχεις αφήσει κάτι πίσω σου, η συγγνώμη δεν είναι κάτι. Δεν περιμένεις μια συγγνώμη για να προχωρήσεις. Είναι περισσότερο γι’ αυτόν που θα τη ζητήσει τη συγγνώμη, όχι γι’ αυτόν που θα τη δεχτεί».
Ντόρα Μακρυγιάννη: «Δεν γίνεται ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος να διδάσκει σε σχολές»
Έρχομαι στο θέμα των ημερών, την ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση που έχουν καταγγείλει πολλές συνάδελφοί σας ότι έχουν υποστεί από μεγάλα ονόματα του χώρου σας.
«Πιστέψτε με, τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολύ περισσότερα ονόματα για φαινόμενα εργασιακού εκφοβισμού απ’ όσα ήδη έχουν δημοσιευθεί».
Σας σοκάρει το γεγονός;
«Όχι. Παρά το ότι δεν είμαι πολλά χρόνια στον χώρο, έχω υπόψη μου αντίστοιχες συμπεριφορές. Δυστυχώς, υπάρχουν άπειρα τέτοια περιστατικά. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μού έχουν πει ότι έχουν βιώσει ανάλογα γεγονότα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο χώρος μας έχει τόσες άρρωστες προσωπικότητες.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Ζέτα Δούκα που βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για όσα βίωσε. Εύχομαι να ανοίξει ο "ασκός του Αιόλου". Και πού να μιλήσει κάποιος για το τι γίνεται στις δραματικές σχολές;
Τι εννοείτε;
«Σου μηδενίζουν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια. Φθάνεις σε ένα σημείο που μπορεί να πεις "δεν αξίζω τίποτα ως άνθρωπος". Μιλάμε για πολύ σκληρές συμπεριφορές από καταξιωμένους ανθρώπους στον χώρο, πολλούς από τους οποίους ενδεχομένως να αφορούν οι καταγγελίες που γίνονται σήμερα από διάφορους ηθοποιούς».
Εσείς έχετε βιώσει κάτι αντίστοιχο στη σχολή;
«Φυσικά. Αντιμετώπισα μια ψυχολογική βία χωρίς όρια. Μάλιστα, λόγω αυτής ακριβώς της εμπειρίας μου, αποφάσισα συνειδητά να μη βγω απευθείας στη δουλειά, έπειτα από το τέλος της σχολής. Ήθελα να ηρεμήσει η ψυχή μου από όσα αντιμετώπισα. Πολλές φορές με ρωτούν σε συνεντεύξεις αν νοσταλγώ τα χρόνια της σχολής και απαντώ αρνητικά, γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος».
Το χειρότερο περιστατικό που αντιμετωπίσατε;
«Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μία γενικευμένη συμπεριφορά. Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις αξιοπρέπεια».
Υπήρξε καθηγητής σας, δηλαδή, που σας έκανε να σκέφτεστε ότι δεν αξίζετε;
«Φυσικά, και όχι μόνο εμένα αλλά όλους τους συμμαθητές, οι οποίοι δεν ήταν είκοσι πέντε χρόνων, όπως εγώ όταν πήγα στη σχολή. Εγώ είχα φάει ήδη κάποια δυνατά χαστούκια από τη ζωή, οπότε ήμουν λίγο πιο σκληραγωγημένη. Ένα παιδί 18-19 ετών είναι σφουγγάρι.
Πολλοί, υποσυνείδητα, υιοθέτησαν τις συμπεριφορές των δασκάλων. Μιλούσαν με σκληρότητα και αγένεια και έλεγαν "Έτσι είναι ο χώρος μας. Αν δεν μπορείς να είσαι δυνατός, πήγαινε σπίτι σου". Ξέρετε, δεν γίνεται ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος να διδάσκει σε σχολές. Ούτε, βέβαια, ένας αλκοολικός που έρχεται μεθυσμένος στο μάθημα και προσπαθεί να πείσει τους μαθητές πως αυτή είναι η ζωή και το θέατρο».
Είχατε καθηγητή που ερχόταν μεθυσμένος στο μάθημα;
«Εννοείται».
Δεχθήκατε σεξουαλική παρενόχληση στη σχολή;
«Όχι. Είχα υψώσει ένα τείχος προστασίας γύρω μου. Δεν άφηνα περιθώριο. Αν συνέβαινε, δεν υπήρχε περίπτωση να μη το έλεγα, να μη φώναζα. Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ το απίστευτο bullying που δέχτηκα επειδή έπρεπε να δουλέψω λόγω οικονομικών δυσκολιών και αυτό είχε ως συνέπεια να μην είμαι πάντα απόλυτα συνεπής με τις ώρες των μαθημάτων της σχολής.
Τους φαίνονταν παράλογο το γεγονός ότι ένα παιδί έπρεπε να εργαστεί ενώ φοιτούσε στο Εθνικό Θέατρο. Σίγουρα σε μία δημόσια σχολή δεν πληρώνεις δίδακτρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά, όταν υπάρχει ανάγκη επιβίωσης. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι πόσες ενοχές κουβαλούσα πιστεύοντας ότι δεν ήμουν σωστή με τις υποχρεώσεις μου στη σχολή και ότι, αν δε δούλευα, ίσως να ήμουν πιο συγκεντρωμένη».
