Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: "Δε φοβάμαι να ερωτηθώ για το Δημήτρη Λιγνάδη και τον Πέτρο Φιλιππίδη"
"Δεν μπορείς να ασχολείσαι με το θέμα κακοποίηση και ταυτόχρονα να κακοποιείς δημοσίως άλλους ανθρώπους για την έκφραση της γνώμης τους"
Στην κάμερα της εκπομπής Πάμε Δανάη μίλησε το πρωί της Τρίτης (26/10) ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στον Δημήτρη Λιγνάδη με τον Πέτρο Φιλιππίδη.
Οι δηλώσεις του Μαρκουλάκη για Λιγνάδη - Φιλιππίδη
«Μετά τις αποκαλύψεις του #metoo με εντυπωσίασε η ισχύς και η δυναμική της μισαλλοδοξίας. Έπρεπε να σωπάσουν όσοι δε συμφωνούν ακριβώς με όσα λεμέ. Αυτή η μισαλλοδοξία με θύμωσε και μου δημιούργησε στιγμιαία μια απαξίωση για το θέατρο και εμάς τους ηθοποιούς.
Δεν μπορείς να ασχολείσαι με το θέμα κακοποίηση και ταυτόχρονα να κακοποιείς δημοσίως άλλους ανθρώπους για την έκφραση της γνώμης τους. Δεν μπορείς να παίρνεις τηλεφωνά να κοπούν άνθρωποι από δουλείες γιατί είπε τη γνώμη του με την οποία εσύ διαφωνείς. Η προσπάθεια είναι να γίνει χειρότερη κακοποιήση και bullying σε ανθρώπους για έκφραση γνώμης. Πολλοί συνάδελφοί μου εκφοβίστηκαν και σταματήσανε να μιλάνε. Πολύς κόσμος σταμάτησε να μιλάει. Εμένα δε με εκφόβισαν άμεσα αλλά έμμεσα…
Ένας γάμος είναι σαν τον ανασχηματισμό… δεν ανακοινώνεται! Πρώτα γίνεται και μετρά ανακοινώνεται. Έτσι κι αλλιώς ζω σαν παντρεμένος. Έχω τρία παιδιά στο σπίτι … με τη συγκεκριμένη γυναικά που είμαι στη ζωή θα ήταν μεγάλη μου χαρά να βιώσω ξανά την πατρότητα.
Δε φοβάμαι να ερωτηθώ για το Δημήτρη Λιγνάδη και τον Πέτρο Φιλιππίδη, σχεδόν το αναμένω, απλώς προσπαθώ να μιλήσω γι’ αυτά τα πράγματα αλλά όχι για να δημιουργηθούν τηλεοπτικοί τίτλοι. Εάν σκεφτόμουν να επισκεφτώ ιδιωτικά έναν άνθρωπο στη φυλακή, δεν θα δίσταζα στη συμπεριφορά μου από τη γνώμη που έχει οποιοσδήποτε γι’ αυτό αλλά αυτό είναι μια γενική μου στάση. Δε διαμορφώνεις τον τρόπο που ζεις και σκέφτεσαι από το τι γνώμη θα έχουν άγνωστοι προς εσένα άνθρωποι για εσένα» κατέληξε ο ηθοποιός, που είχε ξεσπάσει πριν λίγο καιρό κατά μερικών ηθοποιών.
«Η μόνη οδός είναι η θεσμική οδός, με όνομα και επώνυμο»
“Πρώτα από όλα: επικροτώ τη στάση των θυμάτων. Η στάση των θυμάτων χρειάστηκε μεγάλη γενναιότητα. Από εμάς τους υπόλοιπους όμως χρειάζεται ψυχραιμία. Ολο αυτό που συμβαίνει είναι σπουδαίο. Οδηγεί σε μια νέα εποχή, χωρίς φόβο, όπου οι κακοποιητικές συμπεριφορές δε θα γίνονται ανεκτές – μέσα από θεσμούς και κανόνες. Αυτή είναι η στιγμή για αλλαγές.
Για αυτό και δεν αποδέχομαι το «γιατί τώρα;» Η ερώτηση προς τα θύματα «γιατί τώρα» δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει νόημα και η ερώτηση «γιατί δε μιλούσατε» προς τους υπόλοιπους. Κάθε αλλαγή θέλει τη στιγμή της. Κι αφού δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να μιλήσουν τα θύματα, πώς θα μιλούσαν οι τρίτοι;
Όμως, πιστεύω ότι η μόνη οδός είναι η θεσμική οδός (το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών που οργανώνεται εξαιρετικά, ο εισαγγελέας) κι όχι οι καταγγελίες στα κοινωνικά δίκτυα και τα κανάλια. Με όνομα και επώνυμο. Αυτή άλλωστε είναι και η ιδέα του «δε φοβάμαι πια». Η ηθική δικαίωση των θυμάτων, όταν συχνά ο θύτης δεν μπορεί να υποστεί καμία ποινή ή τιμωρία, είναι πώς θα συντελέσουν για αυτό που θα γίνει από δω και πέρα: να θεσπίσουμε νόμους, κανόνες, να φτιάξουμε το πλαίσιο που θα επιτρέψει στους νεότερους να μη ζήσουν ποτέ τέτοιες εμπειρίες”
Αμέσως μετά πρόσθεσε: “Είναι λάθος να δώσουμε την αίσθηση ότι όλο το θέατρο είναι έτσι. Το θέατρο ΔΕΝ είναι έτσι. Η λίστα μ’ αυτούς που έχουν κακοποιήσει είναι πολύ, πολύ μικρότερη από τη λίστα αυτών που ΔΕΝ έχουν κακοποιήσει. Το θέατρο είναι γεμάτο κυρίως από υπέροχους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες με ταλέντο, πνεύμα και ψυχή. Γι’ αυτό δεν πρέπει να χαθεί αυτή η ευκαιρία.
Είναι κρίμα, μέσα στην ονοματολαγνεία να χαθεί η ευκαιρία να προχωρήσει το μαχαίρι σ’ όλους τους χώρους εργασίας, – το θέατρο, που προσφέρει θέαμα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το κίνημα αυτό θα έχει πετύχει τους σκοπούς του, όταν δεν θα υπάρχει άνθρωπος σε κανέναν χώρο εργασίας στην Ελλάδα που να φοβάται να μιλήσει, επώνυμα και θεσμικά, για την όποια εις βάρος του κακοποιητική συμπεριφορά.
Εγώ καταρχάς θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω εδώ και χρόνια: στους χώρους εργασίας που βρίσκομαι -και ειδικά όταν έχω την ευθύνη- δεν νοείται κανενός είδους κακοποιητική συμπεριφορά. Από κανέναν σε κανέναν. Τελεία. Κι αν τυχόν συμβεί, δεν θα γίνει ανεκτή, όπως δε θα γινόταν και στο παρελθόν.
Είναι σημαντικό που τώρα ήρθε η ώρα να θεσπιστούν κώδικες και κανόνες. Αλλά θα σου πω κάτι που το πιστεύω ακράδαντα: υπάρχει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων του θεάτρου (περίπου από την ηλικία μου και κάτω) που δεν χρειάστηκαν και δεν χρειάζονται κώδικες και κανόνες. Απλώς δεν διανοούνται κακοποιητικές συμπεριφορές. Ανθρωποι συμφιλιωμένοι με το άλλο φύλο -αλλά και με το δικό τους-, άνθρωποι που γνωρίζουν να συνυπάρχουν σε μια ομάδα, σε όποια θέση της ιεραρχίας κι αν βρίσκονται.
Οι κοινωνίες προοδεύουν, προχωρούν, θεσπίζοντας νόμους και κανόνες. Συμπεριφορές και στάσεις που γίνονταν, για διάφορους λόγους, ανεκτές από τις γενιές των παππούδων μας, όπως η ενδοσυζυγική κακοποίηση, ή η κακοποιητική συμπεριφορά στους χώρους εργασίας, τώρα πια μπορούν να βγουν στο φως και να καταδικαστούν όπως τους αξίζει. Και η αξία αυτής της στιγμής βρίσκεται εκεί, στο μέλλον που θα έρθει όπου οι κώδικες και οι κανόνες θα χρειάζονται όλο και λιγότερο, καθώς οι άνθρωποι θα γνωρίζουν πως να συνυπάρχουν στους χώρους εργασίας.
