Τζένη Χειλουδάκη: Δημόσια έκκληση για να μη μείνει άστεγη
Το μακροσκελές κείμενό της στο Facebook
Λίγο καιρό μετά το θάνατο της αγαπημένης της μητέρας, η Τζένη Χειλουδάκη με μία ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, προχώρησε σε μία δημόσια έκκληση στους διαδικτυακούς της φίλους προκειμένου συνεισφέρουν σε έναν έρανο που γίνεται για την ίδια για να μη μείνει άστεγη.
Μάλιστα στην εν λόγω ανάρτηση, η Τζένη Χειλουδάκη εξηγεί πως έχει αποφασίσει να αλλάξει τον τρόπο ζωής της και να αφήσει στο παρελθόν τις πολυτέλειες.
Η έκκληση της Τζένης Χειλουδάκη
«Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τόσο απελευθερωμένη…..δίχως ίχνος φόβου……το δούλεψα πολύ βέβαια και έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου… δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά βέβαια στη ζωή μου άπορη ούτε άστεγη….αντιθέτως ειδικά στα χρόνια της νιότης μου το χρήμα που το είχα σαν θεό μου ερχόταν συνεχώς, με αποτέλεσμα οχι μόνο να ζω πλουσιοπάροχα αλλά και να κακομαθαίνω τον εαυτό μου στο βαθμό της απόλυτης χλιδής….
ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, ντύθηκα από πανάκριβους οίκους οδήγησα τα πιο σπορ αυτοκίνητα,, γεύτηκα ολα τα μοναδικά της ζωής και έζησα σε επαύλεις…..και λοιπόν;;;;;
Έζησες θα μου πεις….σκατά ζωή….δεν είναι αυτή η ζωή κουκλίτσα μου… πάει αυτό…..μετανιώνω για ελάχιστα και αν ξαναγυρνούσα πίσω πιθανόν κάποια λάθη θα τα επαναλάμβανα ώστε να γευτώ τη γοητεία τους. τώρα, όπως έστρωσα θα κοιμηθώ…..εδώ και χρόνια προετοιμαζόμουν για το φευγιό της μανούλας μου ξέροντας τι θα συμβεί οταν αυτό έρθει….ήρθε λοιπόν πριν δυο μήνες το τέλος και μαζί με αυτό μια νεα χρονιά……μια νέα αρχή για μένα… … συνειδητά θεωρώ οτι θα είναι η ομορφότερη της υπόλοιπης ζωής μου σε τούτη τη γη…..
Έχω ενα μικρό περιφραγμένο κηπάκι 80 μετρων….μικρό, κούτσικο….εκεί έχω τα σκυλόπαιδα μου και ένα μικρό κοτετσάκι….θα ρίξω κάτω τσιμέντο ώστε να μην εχω τις λάσπες το χειμώνα, θα αγοράσω μια σκηνή αδιάβροχη μεγαλούτσικη, θα βαλω κανα φωτοβολταικό ώστε να έχω λίγο ρεύμα και μια γεννήτρια για το χειμώνα, στη σκηνή θα χώσω μια ξυλόσομπα ένα κρεβατάκι και μερικά ντουλαπάκια στις γωνίες……
Ελάχιστα υλικά πράγματα θα φορτώσω στην νέα μου ζωή……πούλησα τα περισσότερα…..κράτησα τα βιβλία και τα ρουχαλάκια μου μερικά πιατικά και κατι κουβέρτες……αυτά φτάνουν…θα πάρω ένα πετρογκαζακι, μια μικρή κομποστ τουαλετίτσα για τη φυσική μου ανάγκη και μια σκάφη να πλένω τα ρουχαλάκια μου…..
Εδώ και μέρες κάνω έκκληση και έναν μικρό έρανο ώστε να μαγέψω λίγα χρηματάκια για το σκοπό αυτό……μου είχε δοθεί για λίγο ένας νέος λογαριασμός στην εθνική που άνοιξε ειδικά για μένα ενας σύλλογος εδώ στη Σητεία….
Ο λογαριασμός είναι στο όνομα του συλλόγου…..αν κάποιοι από τους πενήντα χιλιάδες φολοουερς που έχω η τους πέντε χιλιάδες φίλους εδώ στο φατσοβιβλιο θέλει να με βοηθήσει έστω με τα ελάχιστα ας το κάνει με αγάπη τώρα η το επόμενο διάστημα….ο λογαριασμος δεν θα μείνει ανοιχτός για πολύ …επισης πρέπει να αφήσω το σπίτι που τώρα μένω γιατί τα πάγια έξοδα τρέχουν…αρα θα την βγάλω στο αμαξάκι μου σύντομα και οχι τίποτα άλλο δεν χωρά και την πραμάτεια μου….
Στο μεταξύ όσο έχω ίντερνετ ακόμα βλέπω στο γιουτιουμπι βιντεακια… εκατοντάδες άνθρωποι που ζουν έτσι μέσα στη φύση δυσκολεύονται αλλά βρε παιδί μου είναι λεύτεροι…..φαίνεται αυτο απο τα ματια τους και την μελενια ομιλια τους…..οπως και ναχει θα απολαύσω το ξεκίνημα αυτο δίχως να περιμένω τίποτα…..
Ό,τι όμορφο η δύσκολο έρθει ας έρθει…..άλλωστε το ταξίδι λένε μετράει….σας φιλώ γλυκά και τριπλά να σας επιστραφεί απο τη ζωή το οποίο «καλο μου κάνατε η θα κάνετε…….καρμα ολα ……εθνικη τραπεζα….iban gr18 0110 4660 0000 4660 0391 281 …….αν το θελετε μοιραστε με αγαπη το ποστ μου αυτο…οπου εσεις θελετε….που ξερεις καμια φορα γινονται και μικρα θαύματα», έγραψε χαρακτηριστικά η Τζένη Χειλουδάκη στην ανάρτησή της.
Η ιστορία της Τζένης Χειλουδάκη και η επέμβαση αλλαγής φύλου
Άνοιξη του 1993. Το κοσμικό γεγονός της χρονιάς διοργανώνεται στο ξενοδοχείο Intercontinental και όλη η καλή κοινωνία (και τα κανάλια) είναι εκεί. Η Σοφία Λόρεν είναι η επίσημη καλεσμένη της επίδειξης του οίκου Capo d’ Opera, όμως τα φλας στρέφονται ξαφνικά στο μοντέλο Τζένη Χειλουδάκη, που κάνει την πρώτη του πασαρέλα.
Είναι η πρώτη φορά που μια τρανς γυναίκα (που το αναμενόμενο τότε θα ήταν να βιοπορίζεται στο πεζοδρόμιο) περπατάει μαζί με τα μεγαλύτερα μοντέλα του κόσμου, και ήταν η αρχή μιας εξαιρετικά πετυχημένης καριέρας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Χειλουδάκη έγινε πρώτο όνομα, εξοικειώνοντας τους Έλληνες με την queer κουλτούρα και αποτραβηγμένη πια στην Κρήτη συνεχίζει να «ανοίγει» μυαλά, μέσω της σελίδας της στο Facebook αλλά και μέσω των εξαιρετικά σπάνιων πια εμφανίσεων και συνεντεύξεων.
«Έχω να θυμάμαι υπέροχες στιγμές από ταξίδια σε όλο τον κόσμο» λέει σήμερα. «Χρήμα, δόξα, φιλίες, φοβερές παρέες με την καλή κοινωνία, πόρτες που άνοιξαν… Και βέβαια συγκλονιστικά γαμήσια με άντρες και γυναίκες, θεούς και θεές. Όλα αυτά μπορεί να θόλωσαν σαν πέρασαν τα χρόνια, μα τα έζησα σε υπερθετικό βαθμό και θα μείνουν γλυκές μνήμες μέσα στο χρονοντούλαπο. Έζησα τα πάντα. Τα έκανα όλα στη ζωή. Ω, και τι ζωή Θε μου…»
Δίνεις πολύ σπάνια πια συνεντεύξεις, μήπως όμως θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση στα ΜΜΕ;
Με πας πολλά χρόνια πίσω, στα 15 μου… Ήδη κορίτσι, ορμόνες, στήθος, μαλλί μακρύ, μακιγιάζ, κοριτσίστικα ρούχα ήδη από τα 13 μου, και βρίσκομαι σε πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τραβεστί, – δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι Λοατκι και τα συναφή. Πρέπει να ήταν το ’84. Δημοσιογράφοι, χαμός, κόσμος στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια, κι εγώ ανάμεσα σε άλλα κορίτσια και αγόρια κρατώ μεγάλο χάρτινο πανό με κάποιο σύνθημα…
Δεν θυμάμαι τι έλεγε, δεν έχω καν φωτογραφίες, θυμάμαι όμως ότι πλάκωσαν οι μπάτσοι μας τάραξαν στις κλωτσιές. Εγώ κρύφτηκα κάτω από μια κλούβα και ο φωτογραφικός φακός με απαθανάτισε την ώρα που με τραβούσαν οι μπάτσοι από το μαλλί να με βγάλουν κάτω από την κλούβα. Την επόμενη μέρα, διάφορες εφημερίδες είχαν το στιγμιότυπο, και το περιοδικό Εικόνες έβαλε την φωτογραφία αυτή.
– Και μετά;
Αρχές του 1990 παίρνω τον τίτλο της Σταρ Τραβεστί [γελάει],στα καλλιστεία που διοργάνωνε η Αλόμα. Εκεί έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη στο περιοδικό Ένα.
Δημοσιογράφος ήταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης, και αρχές του 1991, έχοντας επιστρέψει απ’ το Λονδίνο μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου, ο Αναγνωστάκης ήταν διευθυντής του περιοδικού Max. Εκεί έγινε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα σε μένα με πολλές φωτογραφίες και συνέντευξη.
Αμέσως μετά το Playboy, το ΚΛΙΚ με φωτογράφο τον Κωστόπουλο και κατόπιν το περιοδικό DIVA με τον Χατζηστεφάνου να με ρωτά διάφορα. Ε, μετά όλα τα περιοδικά της εποχής, με αποκορύφωμα το εντιτόριαλ στο περιοδικό Γυναίκα, και δίπλα μου η Κουλιανού, η Μπαλατσινού, η Τσιντικίδου, η Πούπού και η Φιλίπα Μάθιους, καθώς και τα τοπ αγόρια της εποχής, ο Μάνος Πανταζής και ο Φώτης Γιαννιώτης.
Στην τηλεόραση η πρώτη φορά ήταν στο Made in Greece με την Σεμίνα Διγενή και ένα δίωρο αφιέρωμα. Στην Μαλβίνα είπα ναι, αλλά την έστησα και δεν πήγα. Μετά απ’ αυτά μπήκα γερά στο μόντελινγκ.
– Πολλοί πήραμε θάρρος απ’ το θάρρος σου. Το εισέπραττες αυτό από την κοινότητα;
Έχω ακούσει και διαβάσει τρομακτικά πράγματα. Εμένα ή θα με λατρέψουν ή θα με μισήσουν θανάσιμα. Έχουν υπάρξει άνθρωποι απ’ την κοινότητα που δήθεν μάχονται κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και του μπούλινγκ και μ’ έχουν στολίσει με ό,τι ρατσιστικοσεξιστικό επίθετο υπάρχει. Προσπερνώ, τους ξέρω… Ξέρω επίσης όλες τις ομάδες στην κοινότητα, τις κλίκες: για τους μισούς είμαι η θεά, για τους άλλους σατανάς. Καλά κάνουν. Σάμπως εγώ συμπαθώ όλα τα Λοάτκι άτομα; Μερικά τα βλέπω και βγάζω σπυριά.
– Πώς αποφάσισες να φύγεις μακριά απ’ όλα;
Νοητά το πνεύμα μου είχε ήδη φύγει. Χόρτασα τόσο πολύ τα μοιραία, χλιδάτα και ακριβά της ζωής, που είχα ξεχάσει όλες τις ομορφιές της ζωής που ήταν δωρεάν… μα στην ουσία πανάκριβες. Σιχάθηκα, και επέστρεψα στη Σητεία μου, στη μάνα και τα αδέρφια μου, στον τόπο που νωρίς έχασα την αθωότητά μου, μπας και την ξαναβρώ.
Τώρα περπατώ ξυπόλητη και φυτεύω τον καρπό που θα με θρέψει με τα χέρια μου, στο κηπούλι μου, ακούω την ανάσα της μάνας μου το βράδυ στο νυχτοκρέβατό της και είμαι ασφαλής. Μαζεύω τα αυγουλάκια απ’ τα πουλερικά μου που ποτέ δεν θα σφαχτούν γιατί τα έσωσα, παίζω με τα 20 γατοσκυλόπαιδά μου, έρμες ψυχές του δρόμου που κάποιοι πέταξαν, και την Αμαλία την χελωνίτσα που μου δίνει φιλιά κάθε πρωί που την ταΐζω.
Εδώ στο θαλασσοβούνι μου, επιτέλους ξαναζώ… Και γράφω…
