Ρίγη συγκίνησης με την κίνηση του Ηλία Μπόγδανου - Έγραψε τραγούδι για την 24χρονη στην Θεσσαλονίκη
«Ήθελα να μπω και εγώ στη θέση μιας γυναίκας»
Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε ο Ηλίας Μπόγδανος με την κίνησή του για την 24χρονη που κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού στη Θεσσαλονίκη -διαβάστε εδώ τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεσή της-. Ο τραγουδιστής συγκεκριμένα αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για την ίδια αλλά και για κάθε γυναίκα που έχει υποστεί κακοποίηση.
Ο ίδιος μίλησε στον Γρηγόρη Μπάκα και την κάμερα του Πρωινού και μεταξύ άλλων ξεκαθάρισε πως δεν έχει κανένα εμπορικό όφελος από αυτό.
Οι δηλώσεις του Ηλία Μπόγδανου για το τραγούδι που έγραψε για την 24χρονη στην Θεσσαλονίκη
«Η Γεωργία ήταν η αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι γιατί η κακοποίηση των γυναικών υπήρχε ανέκαθεν οπότε δε μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν αιτίες. Αυτή όμως ήταν η αφορμή γιατί το έβλεπα, το ξανάβλεπα, ότι άνοιγα, social media, τηλεοράσεις κτλ έβλεπα αυτό το θέμα και είχα πέσει, είχα μαυρίσει. Ήθελα να εκφράσω και εγώ τη στήριξή μου. Όλο ήταν ένας πόλεμος. Ήθελα να μπω και εγώ στη θέση μιας γυναίκας, και να γράψω πως μπορεί να νιώθει αυτή η γυναίκα που έχει υποστεί κάτι τέτοιο.
Φαντάζομαι ότι η κοπέλα δέχεται πάρα πάρα πολλά μηνύματα συνεχώς οπότε δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπλεχτώ. Ελπίζω να δει το τραγούδι και να πάρει μια στήριξη. Δεν αποσκοπεί πουθενά εμπορικά το κομμάτι, δεν βγήκε δισκογραφικά, ούτε video clip ούτε τίποτα. Αν ήταν μπροστά μου η Γεωργία θα της έλεγα ότι αποτελεί έμπνευση για όλους μας» ανέφερε ο Ηλίας Μπόγδανος.
Οι στίχοι του τραγουδιού
“Να ‘μουνα ποτάμι εγώ με αστείρευτη ορμή
Να κυλούσα γρήγορα χωρίς επιστροφή
Μα είμαι μόνο σταλα πια σ’ απέραντη βροχή
Να ‘μουνα άγρια φωτιά
Να είχα δύναμη
Να μουν για κάποιους ζεστασιά και για άλλους απειλή
Μα είμαι μόνο στάχτη πια και ζω μες το γιατί.
Όσο το φως και αν κυνηγάω
Με πνιγεί το σκοτάδι στη ψυχή
Και ως το πρωί θα αναζητάω
Τον τρόπο για να σπάσω τη σιωπή
Ως τότε μόνη θα μετράω
Σημάδια στο κορμί
Να ‘μουν αγέρας δυνατός
Να πήγαινα παντού
Από τη γη ως την κορυφή του πιο ψηλού βουνού
Μα είμαι μονάχα πνοή στα βάθη τ’ ουρανού
Να ‘μουνα ήλιος λαμπερός να φώτιζα τη γη
Κανείς να μην πλησίαζε μα να έδινα ζωή
Μα είμαι νύχτα σκοτεινή που δεν προσμένει αυγή
Όσο το φως και αν κυνηγάω
Με πνιγεί το σκοτάδι στη ψυχή
Και ως το πρωί θα αναζητάω
Τον τρόπο για να σπάσω τη σιωπή
Ως τότε μόνη θα μετράω
Σημάδια στο κορμί”
