«Για να μην λένε ότι είμαι γιός του Γιάννη Πάριου...» - Συγκίνησε η εξομολόγηση του Good Job Nicky για τον πατέρα του

«Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε τραγούδι μαζί»

Αρθρογράφος: Νεφέλη Ντατσοπούλου
Νεφέλη Ντατσοπούλου
Youweekly Editor
«Για να μην λένε ότι είμαι γιός του Γιάννη Πάριου...» - Συγκίνησε η εξομολόγηση του Good Job Nicky για τον πατέρα του

Καλεσμένος στην εκπομπή The 2night Show βρέθηκε το βράδυ της Τρίτης (25/5) ο Good Job Nicky ή κατά κόσμον, Νικόλας Βαρθακούρης, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην προσωπική του ζωή αλλά και στην ευκαιρία που είχα να εμφανιστεί στη σκηνή του Mega μαζί με τον αγαπημένο του πατέρα, Γιάννη Πάριο.

Όπως είπε έχει προσπαθήσει πολύ για να μην τον συνδέει ο κόσμος με τον πατέρα του, ενώ τόνισε πως δεν πρόκειται να βγάλουν μαζί τραγούδι. Ο ίδιος άλλωστε σημειώνει μέχρι στιγμής μία εξαιρετική πορεία στη μουσική βιομηχανία και δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ημέρα μουσικής.

Αποκαλυπτικός ο Good Job Nicky για τον Γιάννη Πάριο και την καριέρα του

«Θέλω πολύ να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, είμαι της σχέσης, Θέλω να κάνω σαν τρελός οικογένεια, αυτά είναι τα δυο μου όνειρα, να κάνω οικογένεια και καριέρα. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, όλοι όσοι με προσεγγίζουν κάνουν συζήτηση με τον Νικόλα και όχι με τον Good Job Nicky, αυτό είναι η μεγαλύτερη μου νίκη», είπε αρχικά.

Για τον πατέρα του, είπε: «Ήθελα να κάνω την βραδιά στο Mega με τον πατέρα μου για να το έχω σαν ανάμνηση. Θα θυμάμαι για πάντα τη συνεργασία μαζί του, ήταν τόσο όμορφο. Στα γυρίσματα τραγουδούσα και τον άκουγα απ’ έξω να φωνάζει “Αγάπη μου”!

Ήταν πραγματικά υπέροχη στιγμή! Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε τραγούδι μαζί, εκτός κι αν ήταν στα ιταλικά – στη μέση. Καλώς ή κακώς είναι ένα ιερό τέρας, έχω δουλέψει πάρα πολύ για να αναρωτηθούν ποιος είμαι, να μη χρειαστεί να πως ότι είμαι ο γιος του Πάριου».

Οι σχέσεις του Good Job Nicky με τον πατέρα του

«Όταν αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική, ο πατέρας μου δεν το ήξερε. Δεν ήθελα να το ξέρει γιατί ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που ξεκίνησε χωρίς παπούτσια από την Πάρο. Αν μπορώ εγώ με αυτή την ποιότητας ζωής που μου έχει στηθεί, όπως μου έχει στηθεί, μπορώ να το κάνω και χωρίς να πω, “μπαμπά ξέρεις θέλω να κάνω μουσική, θέλω ένα στούντιο, θέλω μία δισκογραφική”. Ήθελα να τα κάνω μόνος μου με το σπαθί μου, όπως έκανε και ο ίδιος σε πολύ χειρότερες συνθήκες από εμένα.

Αν ρωτούσες τον πατέρα μου πιστεύω πως θα απαντούσε το ίδιο. Το θεωρούμε υποχρέωση, δηλαδή είναι αμαρτία αν έχω κάτι να μην το προσφέρω. Ο πατέρας μου είναι πολύ υποστηρικτικός και πλέον έχουμε έναν πανέμορφο διάλογο, δηλαδή μιλάμε καλλιτεχνικά», είπε αρχικά.

Σχετικά με τις κρίσεις πανικού, είπε: «Κοντράρομαι με τον εαυτό μου. Είμαι λίγο αγχώδης, παλαιότερα ήμουν πολύ περισσότερο δηλαδή έχω μιλήσει και για κρίσεις πανικού, πέρναγα άσχημα. Αλλά το θεωρώ και μεγάλο προνόμιο αυτό, γιατί είναι ζωντάνια, τα ζεις όλα. Με ποια λογική να ζήσω αγάπη με πάρα πολύ συναίσθημα και να μην ζήσω και το άγχος; Θεωρώ ότι είναι καλό να το περάσουμε όλοι για να μπορούμε να διακρίνουμε και τα καλά και τα κακά. Η στιγμή της κρίσης πανικού, είναι χάλια».