Πριν από λίγες εβδομάδες και συγκεκριμένα το πρωί της Τετάρτης 25/5 η πρωταγωνίστρια της αγαπημένης σειράς του Mega, Γη της Ελιάς, Αντιγόνη Κουλουκάκου έζησε μια μικρή περιπέτεια που ευτυχώς είχε όσο πιο όμορφο τέλος θα μπορούσε να έχει.
Η “Ιουλία” ενώ πήγαινε στο γύρισμα της σειράς έπεσε με αποτέλεσμα να χτυπήσει άσχημα κάτω από το σαγόνι της. Για την ακρίβεια σκίστηκε και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και να κάνει κάποια ράμματα. Με την βοήθεια της Χρύσας Παππά όλα, όμως, πήγαν καλά και τώρα αναρρώνει.
Υπενθυμίζουμε πως μια ημέρα πριν το συμβάν, δηλαδή την Τρίτη 24/5, είχε παραχωρήσει μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στην Τζώρτζια Συρίχα για το περιοδικό YOU (δείτε εδώ backstage βίντεο), μιλώντας τόσο για την ζωή της αλλά και για τα όσα μέλλει γενέσθαι στη σειρά που πρωταγωνιστεί.
Απόσπασμα από την συνέντευξη της Αντιγόνης Κουλουκάκου
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι έχεις ζήσει μια τόσο συναρπαστική ζωή, που μοιάζει σα να έχεις ζήσει 10 ζωές μαζί…Έχω δίκιο;
Ισχύει. Νιώθω πολύ χορτάτη και πολύ γεμάτη από όλα όσα έχω ζήσει…
Η Αντιγόνη πριν από χρόνια που υποδύεται μια sexy τσιγγάνα στο videoclip “Per sempre”του Adriano Celentano και είναι η μούσα του, έχει σχέση με την Αντιγόνη σήμερα; ..
Έχω σίγουρα πολλά κοινά στοιχεία με τότε, δεν γίνεται να ξεχάσω ποια ήμουνα πριν από 15 χρόνια και να γίνω μια άλλη. Όταν γνώρισα τον Celentano, που τον αγαπώ πολύ, ήμουνα ακόμα μοντέλο, δεν ήξερα την μοίρα μου, εκείνος μάλλον την ήξερε, γιατί με είχε παροτρύνει να γίνω καλλιτέχνης, τι είδους; μου έλεγε “lo sai solo tu” (“μόνο εσύ το ξέρεις”)… Πιστεύω στην εξέλιξη του ανθρώπου, στην προσωπική αναζήτηση, στις εμπειρίες, στα επικοδομητικά λάθη, στην αναγνώριση – αποδοχή και στην ουσιαστική αλλαγή – στάση απέναντι στα γεγονότα της ζωής μας, αλλιώς δεν εξελίσσεσαι. Ανέκαθεν βέβαια ήμουνα ένα καλό παιδί που οι γονείς μου ναι μεν με μεγάλωσαν με αρχές και αξίες μέσα σε μια αυστηρή οικογένεια, αλλά όχι μανιάτικα παραδοσιακή, που δεν ασπάστηκαν την μανιάτικη νοοτροπία των παπούδων μας που έλεγαν “έχουμε ένα παιδί και ένα κορίτσι”. Εγώ είχα πολλές ελευθερίες σαν κορίτσι, που βέβαια τις διεκδικούσα και τις έπαιρνα γιατί είχα τσαγανό. Και επειδή με τον μεγαλύτερο αδερφό μου ήμασταν φιλαράκια, συννένοχοι και συμμέτοχοι σε πολλά πράγματα, από πολύ μικρή έβγαινα και γνώρισα τον κόσμο.
Υπάρχουν μεγάλοι σταθμοί στην ζωή σου;
Βέβαια. Ο μεγάλος μου σταθμός σίγουρα ήταν η Ιταλία και η γνωριμία μου με τον Adriano Celentano, ήταν η αφορμή για να καταλάβω προς τα που βαδίζω. Μου έδειξε τον δρόμο για να προχωρήσω και θεωρώ ότι εδώ και πολλά χρόνια προχωράω αργά και σταθερά, αλλά ανοδικά με τις αξίες μου, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να κάνω εκπτώσεις. Ήμουν 18 χρονών όταν πήγα για να σπουδάσω Νομική στην Ιταλία, η μαμά μου πλήρωνε τα προς το ζην και εγώ έκανα ταυτόχρονα modelling για να επιβιώσω σε έναν άλλο κόσμο glam και πρωτόγνωρο για εμένα. Η χώρα αυτή θεωρώ ότι μου ανήκει ή ότι της ανήκω, αισθάνθηκα τόση άνεση εκεί – πιθανόν σε μια άλλη ζωή να ήμουνα Ιταλίδα – που δεν την είχα αισθανθεί όταν είχα πάει στο Παρίσι ή στο Λονδίνο. Είχα μαγευτεί, ήμουνα ένα κοριτσάκι που περπατούσε στην via Monte Napoleone και έμπαινα στην Gucci και στην Prada. Το modelling μου ικανοποιούσε αυτή την ματαιοδοξία γιατί δεν ήθελα να υστερώ από τις Ιταλίδες φίλες μου που είχαν μεγαλύτερη ευκολία και μπορούσαν… Δεν ένιωσα ποτέ κατώτερη, πάντα κάτι υπήρχε που να με κινητοποιεί, ήταν το προσωπικό μου challenge.
Τολμούσες πάντα στην ζωή σου;
Ναι. Δεν εφησυχαζόμουν, ήμουνα μαμούνι. Είχα τις προσωπικές μου αναζητήσεις και ένα ένστικτο που το ακολουθούσα πάντα, άλλοτε μου έβγαινε σε καλό, άλλοτε όχι, αλλά και όταν μου έβγαινε σε κακό έμαθα να το διαχειρίζομαι και να βλέπω το θετικό που – πιστέψτε με – πάντα υπάρχει. Όλοι μας έχουμε ένα πεπρωμένο, όμως στην τελική, εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τις διαδρομές και τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε που άλλοτε είναι εύκολα και άλλοτε δύσκολα, έτσι είναι η ζωή, αλλιώς ας παραιτηθούμε και ας κλειστούμε στο σπίτι με φίλους, ώστε να μην συναντάμε τις αρνητικές ενέργειες, να ανάβουμε κεριά, να πίνουμε τσάι βουνού με φασκόμηλο και μέλι και να κάνουμε την “αίρεση της Αντιγόνης”, περιμένοντας τον Λάνθιμο να μας χτυπήσει την πόρτα και να φέρει το Όσκαρ! Εγώ λοιπόν αντί να περιμένω να μου χτυπήσει την πόρτα το Όσκαρ επιλέγω την audition και το casting.
Ήσουνα πάντα τόσο αδύνατη και φινετσάτη;
Η Ιταλία φταίει και για αυτό… Μου αρέσει να είμαι αδύνατη – αν και για τα δικά μου δεδομένα τώρα είμαι στα παχιά μου – πάντα έτσι ήμουνα από μικρή. Δεν ήμουνα σχηματισμένη γυναίκα, έμοιαζα περισσότερο με αγόρι. Έκανα ενόργανη και ρυθμική και μου άρεσε πολύ, όταν η μαμά μου με πήγε μπαλέτο έβαλα τα κλάματα, δεν ήθελα αρχικά καθόλου. Στο μπαλέτο όμως διδάχτηκα να έχω πειθαρχία γενικότερα στην ζωή μου – ότι πολυτιμότερο – και να την τηρώ, όταν μπαίνω π.χ σε ένα πρόγραμμα διατροφής, λέω stop στα γλυκά, που τρελαίνομαι για γλυκά και σοκολάτες 365 μέρες τον χρόνο, και το ράβω…
Ο χώρος της μόδας τότε που περπατούσες εσύ σε πασαρέλες μεγάλων ξένων σχεδιαστών (Dolce & Gabbana, Emporio Armani, Alberta Ferretti ) είχε glam…Πως σου φαίνεται σήμερα που αυτό έχει χαθεί;
Για μένα ακόμα έχει glam αυτός ο χώρος, δεν τον έχω αποδομήσει. Πιστεύω ότι η μόδα κάνει κύκλους και κάθε δεκαετία έχει την γοητεία της. Επειδή όμως εμείς οι άνθρωποι είμαστε άπληστοι και εγωιστές, θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω και κάτι πιο έντονο για να μας κεντρίσει τον ενθουσιασμό. Σίγουρα στα 30 ή στα 40 μας δεν ενθουσιαζόμαστε όπως όταν είμαστε 20 χρονών και ανακαλύπταμε κάτι για πρώτη φορά. Επομένως δεν έχω το δικαίωμα εγώ να αποδομήσω τον ενθουσιασμό ενός 20χρονου που ανακαλύπτει τώρα τον χώρο αυτό, γιατί για εκείνον αυτό που βλέπει έχει glam.
Ήσουνα ντυμένη και φτιαγμένη στην τρίχα πάντα όταν κυκλοφορούσες;
Με βλέπεις τόσο κοκέτα; (γέλια) Δεν ήμουνα ποτέ, κυκλοφορούσα πολύ συχνά με φόρμες και παντόφλες. Στο Μιλάνο ένας από τους κολλητούς μου φίλους ήταν και ο διεθνούς φήμης σχεδιαστής Lawrence Steele, που είχε σχεδιάσει το νυφικό που έβαλε η Τζένιφερ Άνιστον στον γάμο της με τον Μπράντ Πήτ και του είχα πει ότι εάν παντρευόμουνα θα μου έραβε εκείνος το νυφικό. Όταν λοιπόν βγαίναμε για aperitivo το καλοκαίρι στο Corso Como (έναν από τους πιο μοδάτους και γραφικούς πεζόδρομους του Μιλάνου) και όλες οι Ιταλίδες ήταν ντυμένες ανάλογα και σικ, εγώ φορούσα ένα καλοκαιρινό φόρεμα με havaianas και εκείνος μου έλεγε: “είσαι η μόνη που μπορείς να εμφανίζεσαι με havaianas στο τραπέζι μου και να μην σου λέω τίποτα”. Δεν το έκανα για να προσβάλω κάποιον, ούτε γιατί δεν ήθελα να τηρώ τους κώδικες, αλλά γιατί ήθελα να αισθάνομαι καλά. Πάντα είχα μια mix’n match διάθεση, μπορούσα άνετα να φοράω ένα ωραίο μεταξωτό φόρεμα του Armani και να το συνδυάζω με δερμάτινα σανδάλια Μελισσινός από το Μοναστηράκι. Ήταν συγκεκριμένες οι φάσεις της ζωής μου που ήθελα το στυλ μου αψεγάδιαστο.
Ποιες ήταν αυτές;
Πρωτοχρονιά π.χ όταν πηγαίναμε σε grande πάρτι στο Μιλάνο, ή σε ένα high event. Εκεί ήμουνα στην πένα, όλα όσα φορούσα ήταν σεταρισμένα, φόρεμα, παπούτσια, τσάντα κοσμήματα.