"Ψάχνω δουλειά! Τα πράγματα δυσκολεύουν ειδικά για μένα που..." - Η ανατριχιαστική μακροσκελής ανάρτηση της Τζένης Χειλουδάκη
Δύσκολες στιγμές
Έχει επιλέξει να κάνει πλέον μια ήρεμη ζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Στο προσωπικό της λογαριασμό στο instagram έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια μικρή κοινότητα, μια απίστευτη αλληλεπίδραση με τους διαδικτυακούς της φίλους, κάτι μοναδικό. Μάλιστα πριν από λίγους μήνες είχε μοιραστεί μαζί τους ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός (δείτε εδώ την ανάρτησή της).
Η Τζένη Χειλουδάκη πριν από λίγες ώρες έκανε μια συγκλονιστική ανάρτηση αναφερόμενη στις δυσκολίες που περνάει τόσο καιρό, δηλώνοντας πως πια πρέπει να κατέβει από το συννεφάκι της, να πατήσει στα πόδια της και να κάνει κάτι για να επιβιώσει σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι διανύουμε με την αύξηση των τιμών και όχι μόνο.
Η Τζένη Χειλουδάκη αναζητά δουλειά
"Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να τελειώσω τό παραμύθι. Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να πάψω να περιμένω τα χιλιάδες ευρώ που μου χρωστά ο εκδοτικός οίκος της ντροπής εδώ και χρόνια και ενώ έχουν καταδικαστεί ακόμα αδιαφορούν προσβάλλοντας όλο το δικαστικό σύστημα το δικηγόρο μου εμένα αλλά και την δική τους ηθική. Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να πάψω να περιμένω το νέο μου βιβλίο να εκδοθεί και να έχω έσοδα από αυτό. Σίγουρα πρέπει πια να σταματήσω να κάνω ζητιανιά για ότι κακό έρχεται στη ζωή μου και χρειάζονται χρήματα. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου ώστε να μπορώ να επιβιώσω αξιοπρεπώς σύμφωνα με τον απλό πανέμορφο τρόπο που έχω επιλέξει. Το χρωστάω στη μανούλα μου το χρωστάω στα ζώα μου το χρωστώ σε μένα την ίδια. Χρόνια ολάκερα τα πάντα έρχονταν εύκολα στη ζωή μου και το χρήμα τσουβαλια στα πόδια μου. Με κοστος ψυχής και σώματος αλλά εύκολα με αποτέλεσμα να μην το σέβομαι καθόλου. Τώρα στα πενήντα τέσσερα μου ήρθε ό καιρός να ιδρωσω και να νιώσω αυτό που βιώνουν μυριάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Ώστε να έχω το δροσερό μου νερό όταν το χρειάζομαι το ψωμάκι στο τραπέζι μου και να μην έχω κάθε μήνα το άγχος να ταισω τα ζωάκια μου η να πληρώσω το κινητό η τον καπνό μου. Ψάχνω δουλειά λοιπόν στη Σητεία μου και αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι πλένω καλά τά πιάτα και είμαι καθαρή επίσης μπορώ να φροντίσω για λίγες ώρες την ηλικιωμένη συγγενή σας να φιλοξενήσω τα ζωάκια σας η να κάνω μπέιμπι σιτινγκ στα παιδάκια σας. Επίσης δεν θα με χαλούσε καθόλου να καθαρίζω ένα γραφείο η και να μένω στα ψιλικά σας η στο μαγαζί σας μέχρι να επιστρέψετε. Κάνω άψογες δημόσιες σχέσεις και πιστεύω πια ότι είμαι ιδιαίτερα αγαπητή. Τα πράγματα δυσκολεύουν για όλους μας απλά να. Ίσως είναι λίγο δυσκολότερα για μένα που πια στην ηλικία πού είμαι αφήνω το συννεφάκι που τόσα χρόνια καβαλουσα και τον ολοδικο μου πλανήτη και επιτέλους προσγειωνομαι στη γη. Σε αυτή την τόσο πανέμορφη μα σκληρή ζωή που τίποτα πια δεν έρχεται εύκολα παρά μόνο με σκληρή δουλειά και ιδρώτα. Ίσως τότε μόνο σεβαστώ όχι μόνο τον κόπο μου αλλά και τόν ίδιο τον εαυτό μου. Σάς φιλώ. Υστερόγραφο. Διαμαντη Δασκαλακη σε ευχαριστώ για το ψυγειακι τον καπνό αλλά καί την κουβέντα μας."
Φωτογραφίες πριν την αλλαγή φύλου
Η Χειλουδάκη έγινε πρώτο όνομα, εξοικειώνοντας τους Έλληνες με την queer κουλτούρα και αποτραβηγμένη πια στην Κρήτη συνεχίζει να «ανοίγει» μυαλά, μέσω της σελίδας της στο Facebook αλλά και μέσω των εξαιρετικά σπάνιων πια εμφανίσεων και συνεντεύξεων.
«Έχω να θυμάμαι υπέροχες στιγμές από ταξίδια σε όλο τον κόσμο» λέει σήμερα. «Χρήμα, δόξα, φιλίες, φοβερές παρέες με την καλή κοινωνία, πόρτες που άνοιξαν… Και βέβαια συγκλονιστικά γαμήσια με άντρες και γυναίκες, θεούς και θεές. Όλα αυτά μπορεί να θόλωσαν σαν πέρασαν τα χρόνια, μα τα έζησα σε υπερθετικό βαθμό και θα μείνουν γλυκές μνήμες μέσα στο χρονοντούλαπο. Έζησα τα πάντα. Τα έκανα όλα στη ζωή. Ω, και τι ζωή Θε μου…»
Δίνεις πολύ σπάνια πια συνεντεύξεις, μήπως όμως θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση στα ΜΜΕ;
Με πας πολλά χρόνια πίσω, στα 15 μου… Ήδη κορίτσι, ορμόνες, στήθος, μαλλί μακρύ, μακιγιάζ, κοριτσίστικα ρούχα ήδη από τα 13 μου, και βρίσκομαι σε πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τραβεστί, – δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι Λοατκι και τα συναφή. Πρέπει να ήταν το ’84. Δημοσιογράφοι, χαμός, κόσμος στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια, κι εγώ ανάμεσα σε άλλα κορίτσια και αγόρια κρατώ μεγάλο χάρτινο πανό με κάποιο σύνθημα…
Δεν θυμάμαι τι έλεγε, δεν έχω καν φωτογραφίες, θυμάμαι όμως ότι πλάκωσαν οι μπάτσοι μας τάραξαν στις κλωτσιές. Εγώ κρύφτηκα κάτω από μια κλούβα και ο φωτογραφικός φακός με απαθανάτισε την ώρα που με τραβούσαν οι μπάτσοι από το μαλλί να με βγάλουν κάτω από την κλούβα. Την επόμενη μέρα, διάφορες εφημερίδες είχαν το στιγμιότυπο, και το περιοδικό Εικόνες έβαλε την φωτογραφία αυτή.
– Και μετά;
Αρχές του 1990 παίρνω τον τίτλο της Σταρ Τραβεστί [γελάει],στα καλλιστεία που διοργάνωνε η Αλόμα. Εκεί έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη στο περιοδικό Ένα.
Δημοσιογράφος ήταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης, και αρχές του 1991, έχοντας επιστρέψει απ’ το Λονδίνο μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου, ο Αναγνωστάκης ήταν διευθυντής του περιοδικού Max. Εκεί έγινε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα σε μένα με πολλές φωτογραφίες και συνέντευξη.
Αμέσως μετά το Playboy, το ΚΛΙΚ με φωτογράφο τον Κωστόπουλο και κατόπιν το περιοδικό DIVA με τον Χατζηστεφάνου να με ρωτά διάφορα. Ε, μετά όλα τα περιοδικά της εποχής, με αποκορύφωμα το εντιτόριαλ στο περιοδικό Γυναίκα, και δίπλα μου η Κουλιανού, η Μπαλατσινού, η Τσιντικίδου, η Πούπού και η Φιλίπα Μάθιους, καθώς και τα τοπ αγόρια της εποχής, ο Μάνος Πανταζής και ο Φώτης Γιαννιώτης.
Στην τηλεόραση η πρώτη φορά ήταν στο Made in Greece με την Σεμίνα Διγενή και ένα δίωρο αφιέρωμα. Στην Μαλβίνα είπα ναι, αλλά την έστησα και δεν πήγα. Μετά απ’ αυτά μπήκα γερά στο μόντελινγκ.
– Πολλοί πήραμε θάρρος απ’ το θάρρος σου. Το εισέπραττες αυτό από την κοινότητα;
Έχω ακούσει και διαβάσει τρομακτικά πράγματα. Εμένα ή θα με λατρέψουν ή θα με μισήσουν θανάσιμα. Έχουν υπάρξει άνθρωποι απ’ την κοινότητα που δήθεν μάχονται κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και του μπούλινγκ και μ’ έχουν στολίσει με ό,τι ρατσιστικοσεξιστικό επίθετο υπάρχει. Προσπερνώ, τους ξέρω… Ξέρω επίσης όλες τις ομάδες στην κοινότητα, τις κλίκες: για τους μισούς είμαι η θεά, για τους άλλους σατανάς. Καλά κάνουν. Σάμπως εγώ συμπαθώ όλα τα Λοάτκι άτομα; Μερικά τα βλέπω και βγάζω σπυριά.
– Πώς αποφάσισες να φύγεις μακριά απ’ όλα;
Νοητά το πνεύμα μου είχε ήδη φύγει. Χόρτασα τόσο πολύ τα μοιραία, χλιδάτα και ακριβά της ζωής, που είχα ξεχάσει όλες τις ομορφιές της ζωής που ήταν δωρεάν… μα στην ουσία πανάκριβες. Σιχάθηκα, και επέστρεψα στη Σητεία μου, στη μάνα και τα αδέρφια μου, στον τόπο που νωρίς έχασα την αθωότητά μου, μπας και την ξαναβρώ.
Τώρα περπατώ ξυπόλητη και φυτεύω τον καρπό που θα με θρέψει με τα χέρια μου, στο κηπούλι μου, ακούω την ανάσα της μάνας μου το βράδυ στο νυχτοκρέβατό της και είμαι ασφαλής. Μαζεύω τα αυγουλάκια απ’ τα πουλερικά μου που ποτέ δεν θα σφαχτούν γιατί τα έσωσα, παίζω με τα 20 γατοσκυλόπαιδά μου, έρμες ψυχές του δρόμου που κάποιοι πέταξαν, και την Αμαλία την χελωνίτσα που μου δίνει φιλιά κάθε πρωί που την ταΐζω.
Εδώ στο θαλασσοβούνι μου, επιτέλους ξαναζώ… Και γράφω…
