Φωτιά Πεντέλη: Επαναλαμβάνεται ο εφιάλτης για την Νάνσυ Νικολαΐδου μετά την περσινή φωτιά που έκαψε το σπίτι της
Ζει ξανά τα ίδια
Ανεξέλεγκτη είναι πια η φωτιά που έχει ξεσπάσει από το μεσημέρι της Τρίτης 19/7 στην Πεντέλη κι έχει εξαπλωθεί και σε όλες τις γύρω περιοχές. Τον ίδιο εφιάλτη έζησαν πέρσι το καλοκαίρι οι Αθηναίοι από τη φωτιά που ξέσπασε στη Βαρυπόμπομπη και ανάμεσά τους ήταν και η Νάνσυ Νικολαΐδου η οποία είδε το σπίτι της να καίγεται ολοσχερώς.
Οι άσχημες αυτές αναμνήσεις ξύπνησαν ξανά για την γνωστή δημοσιογράφο, η οποία προχώρησε σε ένα συγκλονιστικό κείμενο, μέσα από μια ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram.
Η συγκλονιστική ανάρτηση της Νάνσυς Νικολαϊδου για τις φωτιές
”Δεν φτιάχνονται έτσι τα σπίτια κορίτσι μου…” λέει ένας ηλικιωμένος κύριος στη κάμερα του Mega, με τρεμάμενη φωνή και κατακόκκινα μάτια από τα δάκρυα…Το καταλαβαίνω απαντά η ρεπόρτερ… Όχι κανείς δεν το καταλαβαίνει… Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος του εφιάλτη…
Κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί την ανατριχίλα της φρίκης που σε διαπερνά όταν αντικρίζεις το σπίτι σου καμένο… Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του πόνου… Κανείς δεν μπορεί να ζήσει τον εφιάλτη σου…. Ευτυχώς…»
Για ακόμα μια φορά στο ίδιο έργο θεατές…Ένα χρόνο ακριβώς μετά την μεγάλη πυρκαγιά στην Βαρυμπόπη, στην Πάρνηθα, στην Εύβοια Ένα χρόνο μετά από τότε που χάσαμε τα πάντα… Ένα χρόνο μετά που ζούμε καθημερινά την δική μας κόλαση… Κουράγιο σε όλους… Κουράγιο και ψυχραιμία…», έγραψε χαρακτηριστικά η Νάνσυ Νικολαϊδου.
Η ανάρτηση της με φωτογραφίες από το καμμένο σπίτι της στην Δροσοπηγή
Στην λεζάντα έγραψε: “Δεν ξέρω είναι από αυτά τα απίστευτα… Από αυτά που λες “ρε δεν γίνεται να ζω κάτι τέτοιο, κάποιος μου κάνει πλάκα”!!! Κι, όμως, δεν σου κάνει κανείς πλάκα… Σου κάνει πλάκα η ζωή… Παίζει μαζί σου… Με τις δυνάμεις σου… Με τις αντοχές σου… Με τους ανθρώπους που αγαπάς… Με τα όνειρα σου…
Ναι, χάθηκαν όλα… Έσβησαν όλα… Μαύρισαν όλα… Οι κόποι μιας ζωής και οι θυσίες του μπαμπά μου και της μανούλας μου που με τόσο μεράκι, πάθος και αγώνα κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπιτάκι. Ένα σπιτάκι στο βουνό… Τη… βίλα Σοφία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου στη μαμά μου, όταν ήθελε να την πειράξει!
Ένα σπιτάκι γεμάτο λουλούδια που τόσο αγαπούσε… Ένα σπιτάκι στο οποίο έκανε και το μποστάνι του, με κολοκυθάκια, ζαρζαβατικά, ντομάτες κι ας μην του… κοκκίνιζαν ποτέ και είχε καημό.Όπως μεγάλο καημό είχε και με το… γκαζόν. Γιατί δεν έβγαινε καλά το γκαζόν στο κήπο. Μα αφού από τα δέντρα δεν είχε αρκετό ήλιο… Όμως εκείνος εκεί το προσπαθούσε και δεν τα παρατούσε ποτέ. Άλλωστε, ο μπαμπάς μου έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ. Αυτό είναι το θέμα…
Ένα σπιτάκι που εγώ το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή. Από τη πρώτη στιγμή “είδα” μέσα σε αυτό να τρέχουν τα παιδιά μου και να φωνάζουν χαρούμενα. Να παίζουν στο κήπο. Να κάνουν ποδηλατάδα στο βουνό, να τρέχουν στο δρόμο και να αναπνέουν καθαρό αέρα και οξυγόνο. Να ζουν μαζί με τη γιαγιά και τον παππού…
Εκεί ήσυχα… Μακριά απ όλους και απ όλα… Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, φωνές, κορναρισματα. Εκεί να μην ενοχλούμε κανέναν και να μην μας ενοχλεί κανείς…Και αυτή η στιγμή που είχα οραματιστεί ήρθε κι εκεί στο σπιτάκι στο βουνό τα έζησα όλα.
Εκεί έζησα τους πρώτους μήνες τις γνωριμίας μου με το Δημήτρη. Εκεί παντρευτήκαμε κι εκεί “χτίσαμε” κι εμείς με τη σειρά μας τη ζωή μας και κάναμε τα όνειρά μας. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Εκεί ζήσαμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μας και της ζωής τους.
Εκεί ζήσαμε ευτυχισμένα με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί όλοι μαζί στο σπιτάκι μου στο βουνό. Εκεί που προχθές το πρωί όταν έφυγα για να πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα επέστρεφα πάλι ποτέ…”.
