Το θυμούνται λίγοι - Στο φως η πραγματική καταγωγή της Χαρούλας Αλεξίου
Δεν είναι από την Αθήνα
Η Χάρις Αλεξίου είναι μία από τις σημαντικότερες του ελληνικού τραγουδιού και η πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια σε πωλήσεις δίσκων στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του 1970.
Έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους μεγάλους τραγουδιστές, μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, παλαιότερους και νεότερους, είτε δισκογραφικά είτε σε μουσικές σκηνές, πίστες και συναυλίες. Έχει εμφανιστεί στις κορυφαίες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
Έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 προσωπικούς δίσκους. Παρότι η ίδια δε συνηθίζει να αναφέρεται στις πωλήσεις των δίσκων της, σύμφωνα με την έρευνα του Πέτρου Δραγουμάνου (2009), η Χάρις Αλεξίου είναι στην πρώτη θέση μεταξύ των τραγουδιστριών και συνολικά στην τρίτη πίσω από τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Πάριο στην κατάταξη με τις περισσότερες πωλήσεις προσωπικών δίσκων που έχουν γίνει χρυσοί ή πλατινένιοι από το 1970 έως το 2009.
Η καταγωγή της Χαρούλας Αλεξίου
Γεννήθηκε στη Θήβα το 1950 και από το 1958 ζει στην Αθήνα. Ο πατέρας της ήταν αγρότης από τη Θήβα και η μητέρα της μοδίστρα Μικρασιάτισσα.
Έχει παντρευτεί δύο φορές, με τον Αχιλλέα Θεοφίλου (παραγωγό) και τον Σωτήρη Μπασιάκο (μάνατζέρ της). Έχει υιοθετήσει έναν γιο, τον Μάνο Θεοφίλου, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον αγαπημένο της φίλο, Μάνο Λοΐζο (δείτε εδώ μια συγκλονιστική εξομολόγηση που είχε κάνει για το παιδί της πριν καιρό).
Φωτογραφίες NDP
Τι δουλειά έκανε πριν γίνει τραγουδίστρια
Η Χάρις Αλεξίου μπορεί να βρισκόταν για πολλά χρόνια στο προσκήνιο, ωστόσο, προσπαθούσε όσο μπορεί να κρατάει την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πολλά λοιπόν είναι αυτά που δεν γνωρίζουμε για την ίδια, αφού σπάνια μιλούσε για αυτά.
Όπως για παράδειγμα πως το μεγάλωμα της ήταν δύσκολο, αφού η οικογένεια της δεν είχε χρήματα και εργάζονταν σκληρά για να τα βγάλουν πέρα, Ένα από τα τραγικά περιστατικά της ζωή της ήταν όταν σε ηλικία 8 ετών έχασε τον μπαμπά της, αλλά και όταν έμαθε πως έχει καρκίνο.
«Όλα όμως αλλάζουν όταν μόλις σε ηλικία 8 χρονών χάνω τον πατέρα μου, Θανάση. Η μητέρα μου Ιφιγένεια, μια δυναμική γυναίκα, παίρνει εμένα και τον αδερφό μου και κατεβαίνουμε στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή. Εκεί, ανοίγει ένα μπακάλικο, το «μπακάλικο της χήρας» όπως το αποκαλούσαν πολλοί στη γειτονιά», είχε αποκαλύψει.
«Βοηθάω στο μαγαζί, και παράλληλα δουλεύω και σε ένα μεσιτικό γραφείο, ενώ ο αδερφός μου ταξιδεύει με τα καράβια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια. Η μητέρα μου έπρεπε να εργάζεται σκληρά, αλλάζαμε συνεχώς σπίτι έστω και για 10 δραχμές φτηνότερο ενοίκιο…Αργότερα, η μητέρα μου έχτισε ένα λυόμενο που ήταν μόνο τούβλα και έμπαζε από παντού. Ακόμα και τα παράθυρα ήταν μεταχειρισμένα. Όμως ήταν το πρώτο δικό μας απόκτημα και ήμασταν ευτυχισμένοι μέσα σε αυτό.
Ήμουν ένα παιδί που όταν θα του έλεγε μια σκληρή κουβέντα η μάνα του, δεν θα αντιδρούσε, αλλά θα χαμήλωνε τα μάτια και θα έκλαιγε. Έχασα την μάνα μου, όταν ήμουν 28 χρονών. Τότε ένιωσα ότι ενηλικιώθηκα. Ένα ακόμα γεγονός που μου κόστισε, ήταν ότι δεν κατάφερα να μορφωθώ στο βαθμό που ήθελα. Τελείωσα το πεντατάξιο σχολείο και αργότερα φοίτησα σε δραματική σχολή, επειδή ήθελα να είχα μια σπουδή. Ή πρώτη μου ηχογράφηση το 1970, ήταν ένα λαϊκό τραγούδι του Βασιλειάδη και του Πυθαγόρα, το «Όταν πίνει μια γυναίκα».
