«Δεν απαλύνεται ο πόνος μου! Μόνο όταν πεθάνω και...» - Ανατριχιάζει η Βέφα Αλεξιάδου με τις δηλώσεις για τις απώλειες που βίωσε
Δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χαμό των παιδιών της
Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Γιώργο Μουλά παραχώρησε η Βέφα Αλεξιάδη, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου. Η αγαπημένη μαγείρισσα μίλησε μεταξύ άλλων και για τις μεγάλες της απώλειες και την δυσκολία στη διαχείριση τους, ενώ πρόσφατα μίλησε και για τον άντρα της ζωής της.
Η εξομολόγηση της Βέφας Αλεξιάδου
Μιλήστε μου για τις απώλειες της ζωής σας.
Δεν μου αρέσει να φιγουράρω τα μαύρα και να διαφημίζω τον πόνο μου και να λείπουν οι άνθρωποι. Θέλω να δίνω χαρά στους ανθρώπους και να δίνω αγάπη. Πέρασα τις μεγαλύτερες απώλειες που μπορεί να έχει κάποιος. Δεν απαλύνεται ο πόνος μου. Τα μαύρα ρούχα δεν λένε τίποτα όταν το μαύρο που έχεις μέσα στην καρδιά δεν θα φύγει ποτέ. Μόνο όταν πεθάνω και κλείσω τα μάτια μου θα φύγει ο πόνος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πιστεύω στον Θεό και τον δοξάζω που είμαι καλά, καθημερινά στο εκκλησάκι μου.
Είχατε δηλώσει πως η κόρη σας Αλεξία ήταν η διάδοχός σας, όμως δεν αναγνωρίστηκε η αξία της.
Αυτός ήταν ο πόνος ο μεγάλος. Η ζωή τα ανέτρεψε όλα. Στο τέλος η Αλεξία ήταν το μπαστούνι όταν δεν είχα ανάγκη από μπαστούνι. Με πήγαινε παντού. Ήμασταν χέρι χέρι και ήξερε καλά εκείνη πως ήταν η διάδοχος μου. Στην αρχή είχε ένα τρακ αλλά ήταν φυσικό. Ήταν πολύ δεμένη μαζί μου αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Οικονομικές δυσκολίες είχατε;
Όχι, τώρα έχω οικονομικές δυσκολίες. Εκατομμύρια τρέχανε. Πούλησα 4 εκατομμύρια βιβλία και είχα οικονομική άνεση.
Η απάντηση για την σχέση της με τον Θεό μετά τις απώλειες που βίωσε
«Με ρωτάνε… “Κυρία Βέφα, ο Θεός σάς πήρε δύο κορίτσια. Πώς είναι δυνατόν ακόμα να πιστεύετε σε αυτόν;” Κι απαντάω… “Αντιθέτως, πώς είναι δυνατόν να πάψω να πιστεύω;” Ο Θεός δεν είναι κακός και ούτε είναι Αυτός που μου πήρε τα κορίτσια.
Δεν αποφασίζει πότε θα πεθάνεις εσύ και πότε εγώ. Ο Θεός δεν ανακατεύεται με τέτοιον τρόπο στη ζωή μας. Τα παιδιά μου έφυγαν μόνα τους – δεν άκουγαν το σώμα τους και τις συστάσεις και όταν πήγαμε στον γιατρό, ήταν πια πολύ αργά.
Αν και υπάρχουν ώρες που κοιτώ φωτογραφίες και βάζω τα κλάματα, δεν φοράω μαύρα και κάνω με δύναμη και πίστη πολύ κουράγιο γιατί νιώθω πως εκείνος μου κρατά το χέρι και με στηρίζει στον μεγάλο πόνο. Αντιμετωπίζω τη ζωή όπως έρχεται».
