Η Κατερίνα Διδασκάλου βρέθηκε ως καλεσμένη στον καναπέ της εκπομπής της ΕΡΤ, Στούντιο 4, το απόγευμα της Τρίτης 28/2 και παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Η πρωταγωνίστρια της σειράς του MEGA, Μαύρο Ρόδο (δείτε εδώ για ποιον δίνουν εντολή θανάτου), λοιπόν, αναφέρθηκε στην περίοδο που έμεινε σε μοναστήρι για τις ανάγκες του ρόλου της, στην σχέση της με τα παιδιά της, αλλά και στις δύσκολες στιγμές που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα, μίλησε για τον γάμο της με τον σύζυγό της, εξηγώντας πώς αυτός την έσωσε από κάποιες λάθος αποφάσεις και καταστάσεις στη ζωή της, αποκαλύπτοντας τα συναισθήματά της για το γεγονός πως έγινε νωρίς ηλικιακά μητέρα.
Οι δηλώσεις της Κατερίνας Διδασκάλου
«Η πρώτη φορά που το φόρεσα το ράσο ήταν στην Αγία Ειρήνη στο Ρέθυμνο. Μου έκαναν μεγάλη τιμή. Η Ηγουμένη Θέκλα μου χάρισε ένα σταυρό και ένα μαντήλι. Κινητό δεν απαγορεύεται στα μοναστήρια. Πήγαινα στις 5 το πρωί στον όρθρο, ο καθένας κάνει τα διακονήματά του, υπάρχουν πολλές δουλειές. Είναι ένα πρόγραμμα συνεχές, υπάρχει η ώρα της ξεκούρασης.
Έχουν και το μεσονύκτιο, οι λειτουργίες του μεσονυκτίου. Εγώ πέρασα πολύ ωραία, δεν θα μπορούσα να το κάνω συνέχεια. Όσο διήρκησε υπήρχε μια υπέροχη ηρεμία, ανακάλυψα τι είναι να ακούς μόνο το θρόισμα των φύλλων, την καμπάνα. Όταν είσαι σε ένα γύρισμα δεν μπορεί να δοθεί αυτή η απόλυτη ησυχία, η οποία σε αναγκάσει να έχεις ησυχία και μέσα σου», είπε αρχικά.
Και συμπλήρωσε: «Τα νέα παιδιά είναι σαν να ανήκουν σε όλους μας. Τους οφείλουμε τη ζώσα διδασκαλία και κάθομαι και μιλάω μαζί τους. Αυτές οι νέες ψυχές, ανεξαρτήτως γκέι, στρέιτ, είναι οι αυριανοί μας πολίτες. Οφείλουμε να τους δείχνουμε αγάπη. Εμένα με έσωσε που έγινα μικρή μαμά. Ήμουν στη Νέα Υόρκη, γνώρισα τον μπαμπά των δύο πρώτων μου παιδιών εκεί, ήταν και οι συνθήκες ευνοϊκές.
Με έσωσε με την έννοια ότι με γείωσε. Η δουλειά που κάνουμε μπορεί να σε κάνει να καβαλήσεις καλάμι και να φύγεις. Τον πρώτο μήνα έβαζα το πάμπερ ανάποδα και αναρωτιόμουν τι λάθος έκανα. Είχα την τύχη να έχω ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για μένα. Αυτό που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι η υγεία. Μεγάλωσα μαζί με τα παιδιά μας. Και μην ξεχνάμε σε μία Νέα Υόρκη που υπήρχαν οι κόκες στο πιάτο».
«Αμέ, δεν υπήρξαν; (σ.σ. στιγμές απελπισίας). Έχω κάνει πολλή προσευχή. Και τώρα προσευχόμενη για ένα αγαπημένο κορίτσι, που ξέρω ότι αρρώστησε, διαβάζω τον μικρό παρακλητικό κανόνα στην Παναγία. Θεωρώ ότι οι λέξεις έχουν πολύ μεγάλη δύναμη κι η προσευχή -δεν μιλώ για θρησκοληψία- έχει πολύ μεγάλη δύναμη», ανέφερε έπειτα.
«Δεν είμαι το άτομο, που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Η προσευχή είναι προσευχή, δεν λες στείλε μου αυτό. Προσεύχεσαι κι αυτό», κατέληξε.