Βαρύ το κλίμα στην κηδεία του Λάκη Παπαστάθη - Τραγικές φιγούρες η Υβόννη Μαλτέζου και ο γιος της
Φωτογραφίες από το τελευταίο αντίο
Πριν από λίγη ώρα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του επιτυχημένου σκηνοθέτη, Λάκη Παπαστάθη ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν από μερικές ημέρες. Πίσω του εκτός των σπουδαίων έργων του, άφησε τη σύζυγό του και το γιο τους, Αργύρη.
Το κλίμα στο τελευταίο αντίο ήταν πολύ βαρύ, με την οικογένεια του σκηνοθέτη να τον συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία. Στο πλευρό τους, βρέθηκαν εκτός από συγγενείς και φίλους, αλλά και ηθοποιοί που τον γνώριζαν και είχαν συνεργαστεί μαζί του.
Ανάμεσα τους, η Λουκία Πιστιόλα, ο Γιάννης Σμαραγδής, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Κώστας Αρζόγλου, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κα.
Φωτογραφίες από την κηδεία του Λάκη Παπαστάθη
Ποιος είναι Λάκης Παπαστάθης
Ο Λάκης Παπαστάθης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του και παράλληλα ένας από τους θεμελιωτές του πολιτιστικού ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση, κυρίως μέσω της εκπομπής «Παρασκήνιο» την οποία δημιούργησε μαζί με τον σκηνοθέτη Τάκη Χατζόπουλο το 1976.
Από πολύ νωρίς στη σταδιοδρομία του σκηνοθέτησε μικρού και μεγάλου μήκους κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες απέσπασαν επαίνους από την κριτική για την αισθητική αρτιότητα και το βάθος του περιεχομένου τους, καθώς και πλήθος βραβείων.
Άρχισε τη διαδρομή του στον κινηματογράφο με ταινίες μικρού μήκους το 1963. Το 1972 το φιλμ «Γράμματα από την Αμερική» απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης της συγκεκριμένης χρονιάς.
Ο Λάκης Παπαστάθης υπήρξε ένας διακριτικός αλλά άοκνος και πρωτότυπος πνευματικός δημιουργός. Η πορεία του στο χώρο του κινηματογράφου επηρεάστηκε καθοριστικά από την «Ευδοκία», την περίφημη και ρηξικέλευθη ταινία του Αλέξη Δαμιανού. Στην «Ευδοκία» ο Παπαστάθης εκτέλεσε καθήκοντα βοηθού σκηνοθέτη και βασικού συντελεστή για την ολοκλήρωση της παραγωγής. Εκ των υστέρων μάλιστα και πρωτοπορώντας για τα ελληνικά δεδομένα, ο Λάκης Παπαστάθης εξέδωσε (Πατάκης 2006) μια εκτενή μονογραφία υπό τον τίτλο «Όταν ο Δαμιανός γύριζε την Ευδοκία», ειδικά αφιερωμένη στο παρασκήνιο μιας ταινίας-σταθμού στην ιστορία του νέου ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε συνολικά τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες: «Τον καιρό των Ελλήνων« (1981), «Θεόφιλος» (1987), «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (2001), «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» (2010). Οι ταινίες του απέσπασαν πολλά κινηματογραφικά βραβεία στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου, ενώ συμμετείχαν επίσης σε διεθνή φεστιβάλ.
Ενδεικτικά, το 1980 ο «Θεόφιλος» συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού, αποτέλεσε μέρος του επίσημου προγράμματος στο Φεστιβάλ του Τορόντο το 2001.
Το στοιχείο που έκανε το κινηματογραφικό βλέμμα του σκηνοθέτη εντελώς μοναδικό και ευδιάκριτο, ήταν η στενή σχέση του σινεμά με τη λογοτεχνία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Λάκης Παπαστάθης ήταν ένας σκηνοθέτης λέξεων και κειμένων ή, κατ’ απόλυτη συμμετρία, ένας λογοτέχνης της εικόνας. Εν τέλει, ο Λάκης Παπαστάθης υπήρξε ο δημιουργός ενός εντελώς ιδιαίτερου κινηματογραφικού ιδιώματος, συνδυάζοντας τα κινηματογραφικά πλάνα με τα κείμενα και τους συγγραφείς που ο ίδιος αγαπούσε.
Παράλληλα, τo πιο σημαντικό ίσως κεφάλαιο της καλλιτεχνικής του ζωής ήταν η πολιτιστική εκπομπή «Παρασκήνιο» την οποία δημιούργησε μαζί με τον σκηνοθέτη Τάκη Χατζόπουλο και η οποία άρχισε να προβάλλεται στην ΕΡΤ το 1976. Ο Παπαστάθης σκηνοθέτησε ο ίδιος δεκάδες επεισοδίων του «Παρασκηνίου», τα οποία απαθανάτισαν σπουδαία πρόσωπα της πνευματικής ζωής της χώρας και αποτελούν διαχρονικά μείζον τμήμα του ιστορικού αρχείου της ελληνικής τηλεόρασης. Ξεχωρίζουν -μεταξύ πολλών άλλων- τα ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη για τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία.
Ως τον Ιούνιο του 2013, όταν έκλεισε η ΕΡΤ και διακόπηκε η εκπομπή, το «Παρασκήνιο» είχε ξεπεράσει τα εννιακόσια θέματα (δεκαοκτάλεπτα, ημίωρα ή διάρκειας 52 λεπτών). Κατά καιρούς στο «Παρασκήνιο» εργάστηκαν περί τους διακόσιους σκηνοθέτες καθώς και σημαντικοί δημοσιογράφοι, μελετητές και τεχνικοί του κινηματογράφου.
Ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε επίσης ιστορικά ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο της σειράς «Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα», η οποία στηρίχθηκε αποκλειστικά σε κινηματογραφικά ντοκουμέντα. Το κύκνειο άσμα του στη μικρή οθόνη ήταν η σκηνοθεσία εκπομπών στο πλαίσιο της σειράς «Υστερόγραφο» της ΕΡΤ, έως και το 2022.
Κάποτε, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, ο Λάκης Παπαστάθης είχε εξομολογηθεί ότι «το “Παρασκήνιο” ήταν καθοριστικό γεγονός στη ζωή μου. Κάθε μέρα σκεφτόμασταν την επόμενη εκπομπή. Νομίζω, με επηρέασε σε δύο πράγματα: πρώτον, στην καθυστέρηση να κάνω σινεμά γιατί ήταν κατά κάποιον τρόπο μια αναπλήρωση, είχα μια καθημερινή ενασχόληση με τη δημιουργία. Και, δεύτερον, κάλυπτε τη σχέση μου με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Το ‘Παρασκήνιο’ έκανε τον δικό μου κινηματογράφο να θέλει μια αχλή παρελθόντος, γιατί είχα χορτάσει τη σχέση με τη σύγχρονη πνευματική ζωή. Ίσως γι’ αυτό οδηγήθηκα στις αρχές του αιώνα, που είναι μια εποχή που αγαπάω, που μπορείς να τη δεις όχι σαν ιστορικός, αλλά ποιητικά. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου έζησαν θηρία της ελληνικής πνευματικότητας».
Ξεχωριστό κεφάλαιο της ζωής του ήταν επίσης η στενή φιλία και η συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο. Τον Δεκέμβριο του 1973, ο Λάκης Παπαστάθης συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Σαββόπουλο αναλαμβάνοντας την κινηματογραφική σκηνοθεσία για το μουσικό πολυθέαμα του τραγουδοποιού με τίτλο «Θίασος Σκιών» στη μπουάτ «Κύτταρο». Αμέσως μετά τη δικτατορία, ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε την εκπομπή «Χαίρω πολύ Σαββόπουλος», την πρώτη εμφάνιση του Σαββόπουλου στην ελληνική τηλεόραση. Η τελευταία τους συνεργασία έγινε το 1999 με τη σκηνοθεσία του video clip του τραγουδιού «Πρώτη του Δύο Χιλιάδες» από τον δίσκο «Ο Χρονοποιός».
Στο χώρο του θεάτρου, τέλος, ο Λάκης Παπαστάθης συνεργάστηκε με τη θρυλική ομάδα του «Ελεύθερου Θεάτρου», σκηνοθετώντας φιλμάκια μικρού μήκους τα οποία εντάχθηκαν στις παραστάσεις «Μια ζωή Γκόλφω» (1974) και «Το τραμ το τελευταίο» (1976).
