Πόλεμος Ισραήλ: «Κρατούσαμε κι οι δύο την ανάσα μας και ευχόμασταν να μην ξυπνήσουν τα μωρά» - Συγκλονίζει η μαρτυρία Έλληνα δημοσιογράφου
Δύο άντρες βρέθηκαν στο σπίτι του στη μέση της νύχτας και...
Πόλεμος ξέσπασε στο Ισραήλ και ο φόβος έχει μπει για τα καλά στα σπίτια των ανθρώπων, με άλλους να φεύγουν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και άλλους να προσεύχονται καθημερινά για τη ζωή τους. Ανάμεσα στους πολίτες βρίσκονται και πολλοί Έλληνες, με κάποιους από αυτούς να έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα (δείτε εδώ τις σοκαριστικές δηλώσεις τους).
Ο Αχιλλέας Πεκλάρης, είναι Έλληνας δημοσιογράφος και μένει στο Ισραήλ. Μέσα από τις αναρτήσεις του στα social media αποκαλύπτει τι συμβαίνει εκεί όλες αυτές τις ημέρες, σοκάροντας με την εξομολόγησή του για τη στιγμή που δύο άντρες στάθηκαν έξω από την πόρτα του σπιτιού του και την χτυπούσαν επίμονα.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Έλληνα δημοσιογράφου για τον πόλεμο στο Ισραήλ
«Ξημερώνει Κυριακή και η χώρα είναι σε πόλεμο, τον χειρότερο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό που συμβαίνει είναι πέρα από κάθε φαντασία, αδιανόητο και εντελώς απροσδόκητο. Όταν βλέπαμε στην 3η σεζόν της Fauda να μπαινοβγαίνουν οι τζιχαντιστές του Daesh στο Ισραήλ και να μπαίνουν σε σπίτια, να πιάνουν ομήρους κλπ., όλοι σκεφτόμασταν οτι το σενάριο είναι «πολύ τραβηγμένο». Τελικά, όσα έχουν γίνει από χθες είναι δέκα φορές χειρότερα. Και δυστυχώς αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμα χειρότερο και θα τραβήξει για αρκετό καιρό.
Εμείς και τα μικρά μας παραμένουμε για την ώρα απολύτως ασφαλείς και ψύχραιμοι. Αποφασίσαμε να μην φύγουμε από τη χώρα, να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, για όσο μπορούμε να παραμένουμε έτσι. Ασφαλή είναι και όλα τα μέλη της οικογένειάς μας, όπως και ο στενός μας κύκλος. Θα περιμένουμε τις εξελίξεις τις επόμενες ημέρες και θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση. Στις 3:30 τα ξημερώματα ξυπνήσαμε από επίμονα χτυπήματα στην πόρτα του διαμερίσματός μας. Ευτυχώς τα μωρά ήταν σε βαθύ ύπνο και δεν έκαναν θόρυβο. Πήγαμε στις μύτες των ποδιών στο ματάκι της πόρτας. Είδα δυο άντρες με στολές αστυνομικών. Η οδηγία των αρχών ασφαλείας ήταν σαφής: «Μην ανοίγετε σε κανέναν που δεν γνωρίζετε, ό,τι κι αν προφασιστούν».
Αυτό κάναμε. Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν για περίπου δέκα λεπτά, σαν ζωντανός εφιάλτης, σαν να ξυπνήσαμε μέσα σε ένα θρίλερ. Κρατούσαμε κι οι δύο την ανάσα μας και ευχόμασταν να μην ξυπνήσουν τα μωρά κι αρχίσουν να κλαίνε. Αφού οι δύο ένστολοι έφυγαν, επικοινωνήσαμε με το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής. Ευτυχώς επιβεβαίωσαν ότι ήταν δικοί τους και "κάποιον έψαχναν, όχι εσάς", τους ενημερώσαμε ότι "κανένας δεν βρίσκεται εδώ". Ο Ματτέο και η Λίμπι ευτυχώς συνέχισαν να κοιμούνται σαν αγγελάκια. Εμείς, όμως, άντε να ξανακοιμηθούμε μετά από αυτό.
Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τους εκατοντάδες καλούς φίλους και φίλες για τα μηνύματα συμπαράστασης, το νοιάξιμο, τις ευχές για ειρήνη. Να ευχαριστήσω και όλους τους καλούς συναδέλφους από τα ελληνικά ΜΜΕ που επικοινώνησαν για να με βγάλουν σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ως πατέρας νεογέννητων, αυτό το διάστημα είμαι σε πλήρη δημοσιογραφική αργία. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη Νάταλι και τα μικρά μας για να πάω στα μέτωπα και να καλύψω τα γεγονότα. Και από την ασφάλεια του σαλονιού μου, δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο ή περισσότερο από αυτά που ήδη μεταδίδονται από τα διεθνή και τοπικά ΜΜΕ. Και κυρίως, δεν θέλω να μεταφέρω αυτή την φρικτή ενέργεια μέσα στο σπίτι μας, το οποίο πρέπει πάση θυσία να παραμείνει ήρεμο, ειρηνικό και ηλιόλουστο. Είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Εν τω μεταξύ, ξημέρωσε. Η Ναταλί κάνει meditation για να ισορροπήσει στη φρίκη. Εγώ διαβάζω ειδήσεις. Η Λίμπι κι ο Ματτέο μόλις ξύπνησαν. Τα πήραμε αγκαλιά, χαμογελούν και μας κοιτάζουν αθώα. Στον κόσμο τους υπάρχει ακόμα μόνο ειρήνη, αγάπη και χαρά. Και έτσι θα παραμείνει», έγραψε.
Άλλη μία ανατριχιαστική μαρτυρία
Συγκινητική είναι και η μαρτυρία του Τίμου, ο οποίος είχε πάει για διακοπές εκεί με τέσσερις φίλους του, μέχρι που ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου: «Οι σειρήνες ήχησαν στις 6.45 το πρωί και ήταν πρωτόγνωρο για εμάς τους Έλληνες που δε ζούμε σε εμπόλεμη χώρα και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πώς θα περάσουμε καλά. Ήταν κάτι που μας τρομοκράτησε πάρα πολύ. Μας έκανε να φοβηθούμε. Δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε, πού να πάμε και πού να κρυφτούμε. Ήμασταν στο έλεος του Θεού σε ένα ξένο μέρος που δεχόταν επίθεση από μία τρομοκρατική ομάδα.
Πέρασαν οι ώρες, οι ρουκέτες εμφανιζόταν στον ουρανό. Έπαιρνα τηλέφωνο την πρεσβεία και δεν απαντούσε κανείς, πήρα το ρίσκο να πάρω την τσάντα μου, να χαιρετήσω τους φίλους μου και να ξεκινήσω μόνος μου για το ταξίδι της επιστροφής. Έφυγα έτσι ενώ οι εντολές ήταν να μη βγούμε από το κατάλυμα. Το αεροδρόμιο ήταν 20 χιλιόμετρα, πολύ μακριά για έναν άνθρωπο που δεν είχε μέσα. Έκανα ωτοστόπ, με πήρε ένας, μου ζήτησε λεφτά και με κατέβασε κάτω. Μπήκα σε ένα άλλο αυτοκίνητο στη συνέχεια και έφτασα στο αεροδρόμιο. Εκεί θεώρησα ότι είμαι ασφαλής. Άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες και πήγαμε σε ένα καταφύγιο του αεροδρομίου. Όλοι έκλαιγαν. Διανυκτέρευσα εκεί το βράδυ και το πρωί που ξύπνησα, είδα ότι είχε ανοίξει μία πτήση για Αθήνα», περιέγραψε στο T-Live.
