«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που κάηκε....» - Με δάκρυα στα μάτια η Νάνσυ Νικολαΐδου στον αέρα της Ελένης
«Δεν θέλω να βαρύνω καθόλου τη συζήτηση»
Συνέντευξη στην εκπομπή Ελένη παραχώρησε ο Θανάσης Βισκαδουράκης, μιλώντας για την έξοχη από το σπίτι του αλλά και το νέο ξεκίνημα αφού βρήκε να νοικιάσει νέο και μεγαλύτερο. Ο ηθοποιός πολλές φορές έχει μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη ζωή του...
Με αφορμή λοιπόν τα λόγια του, η Νάνσυ Νικολαΐδου αναφέρθηκε στην ημέρα που το σπίτι της κάηκε στην φωτιά και δεν είχε που να μείνει...
Η εξομολόγηση της Νάνσυς Νικολαϊδου
«Δεν θέλω να βαρύνω καθόλου τη συζήτηση, αλλά όταν χάνεις το σπίτι σου δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Δεν περιγράφεται. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που κάηκε το σπίτι μου και το βράδυ ήμουν στον δρόμο και γυρνούσα από εκεί που μας φιλοξενούσαν, και δεν είχα πού να στρίψω. Που πάω τώρα; Που θα ανοίξω να μπω; Είχα το σπίτι και το έχασα. Το θέμα σπίτι, ακόμα και ως εικόνα, είναι πολύ σημαντικό. Δεν ήξερα από πού να στρίψω και πού να πάω... Δεν θα το ξεχάσω αυτό το συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δεν ήξερα που να πάω» εξομολογήθηκε η Νάνσυ Νικολαΐδου με δάκρυα στα μάτια.
Φωτογραφίες από το καμένο σπίτι της
«Δεν ξέρω είναι από αυτά τα απίστευτα… Από αυτά που λες “ρε δεν γίνεται να ζω κάτι τέτοιο, κάποιος μου κάνει πλάκα”!!! Κι, όμως, δεν σου κάνει κανείς πλάκα… Σου κάνει πλάκα η ζωή… Παίζει μαζί σου… Με τις δυνάμεις σου… Με τις αντοχές σου… Με τους ανθρώπους που αγαπάς… Με τα όνειρα σου…
Ναι, χάθηκαν όλα… Έσβησαν όλα… Μαύρισαν όλα… Οι κόποι μιας ζωής και οι θυσίες του μπαμπά μου και της μανούλας μου που με τόσο μεράκι, πάθος και αγώνα κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπιτάκι. Ένα σπιτάκι στο βουνό… Τη… βίλα Σοφία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου στη μαμά μου, όταν ήθελε να την πειράξει!
Ένα σπιτάκι γεμάτο λουλούδια που τόσο αγαπούσε… Ένα σπιτάκι στο οποίο έκανε και το μποστάνι του, με κολοκυθάκια, ζαρζαβατικά, ντομάτες κι ας μην του… κοκκίνιζαν ποτέ και είχε καημό.Όπως μεγάλο καημό είχε και με το… γκαζόν. Γιατί δεν έβγαινε καλά το γκαζόν στο κήπο. Μα αφού από τα δέντρα δεν είχε αρκετό ήλιο… Όμως εκείνος εκεί το προσπαθούσε και δεν τα παρατούσε ποτέ. Άλλωστε, ο μπαμπάς μου έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ. Αυτό είναι το θέμα…
Ένα σπιτάκι που εγώ το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή. Από τη πρώτη στιγμή “είδα” μέσα σε αυτό να τρέχουν τα παιδιά μου και να φωνάζουν χαρούμενα. Να παίζουν στο κήπο. Να κάνουν ποδηλατάδα στο βουνό, να τρέχουν στο δρόμο και να αναπνέουν καθαρό αέρα και οξυγόνο. Να ζουν μαζί με τη γιαγιά και τον παππού…
Εκεί ήσυχα… Μακριά απ όλους και απ όλα… Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, φωνές, κορναρισματα. Εκεί να μην ενοχλούμε κανέναν και να μην μας ενοχλεί κανείς…Και αυτή η στιγμή που είχα οραματιστεί ήρθε κι εκεί στο σπιτάκι στο βουνό τα έζησα όλα.
Εκεί έζησα τους πρώτους μήνες τις γνωριμίας μου με το Δημήτρη. Εκεί παντρευτήκαμε κι εκεί “χτίσαμε” κι εμείς με τη σειρά μας τη ζωή μας και κάναμε τα όνειρά μας. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Εκεί ζήσαμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μας και της ζωής τους.
Εκεί ζήσαμε ευτυχισμένα με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί όλοι μαζί στο σπιτάκι μου στο βουνό. Εκεί που προχθές το πρωί όταν έφυγα για να πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα επέστρεφα πάλι ποτέ…”.
