Μάκης Τσέλιος για Billy Bo: «Λίγο πριν φύγει από την ζωή ζήτησε να τον πάω στα μπουζούκια»
Η λαμπερή ζωή και το άδοξο τέλος του λαμπερού σχεδιαστή γίνεται ταινία!
Παγκόσμια μέρα κατά του AIDS ήταν η 1η Δεκεμβρίου και το youweekly.gr θυμάται ένα πρόσωπο που αγαπήθηκε από όλον τον κόσμο και ουσιαστικά ήταν το πρώτο επώνυμο «θύμα» της θανατηφόρας νόσου. Ο διάσημος σχεδιαστής Billy Bo ή κατά κόσμον Βασίλης Κουρκουμέλης, έφυγε από την ζωή τον Ιούνιο του 1987 από την ασθένεια, σκορπώντας πόνο και θλίψη σε επώνυμους και μη που τον λάτρεψαν.
36 χρόνια αργότερα, ο πιο στενός του συνεργάτης και αγαπημένο του πρόσωπο Μάκης Τσέλιος, μιλάει για τις τελευταίες δύσκολες στιγμές μαζί του που δεν θα ξεχάσει, για άγνωστα περιστατικά στην διάρκεια της ασθένειάς του, για μια από τις τελευταίες του επιθυμίες και τέλος κάνει και μια μεγάλη αποκάλυψη για την ζωή του που θα γίνει ταινία...
«Όταν ο ιός του Aids εμφανίστηκε την δεκαετία του '80, ο φόβος της ραγδαίας αυτής ασθένειας, που ήταν σαν την πανώλη, εξαπλώθηκε παντού, γιατί κανείς τότε δεν είχε καμία ενημέρωση», θυμάται ο Μάκης Τσέλιος ξεδιπλώνοντας με το youweekly.gr τις αναμνήσεις του.
«Δεν πλησίαζε ο ένας τον άλλον, απέφευγαν ακόμα και να χαιρετηθούν ή και να μιλήσουν μεταξύ τους κάποιες φορές.Τότε όλοι είχαν ελεύθερες σχέσεις και δεν έπαιρναν προφύλαξη. Εξάλλου δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ άλλοτε παρόμοια νοσήματα που να προκαλούν θάνατο και εντελώς ξαφνικά προέκυψε το AIDS που μεταδιδόταν με τις μεταγγίσεις αίματος και με το σπέρμα και διέλυε το ανοσοποιητικό σύστημα».
Η λαμπερή ζωή και το άδοξο τέλος του γίνεται ταινία
Εσένα που ήσουνα δίπλα στον Βασίλη σε απέφευγαν;
Πέρασα πάρα πολλά εκείνη την εποχή που μαθεύτηκε η αρρώστια του Βασίλη. Με απέφευγαν. Τότε κάποιοι πίστευαν ότι είμαι και εγώ άρρωστος επειδή ήμουνα φίλος του. Εγώ όμως είχα στο μυαλό μου έναν σκοπό, να κρατήσω τον Βασίλη όσο περισσότερο γινόταν στην ζωή μήπως και βρεθεί το κατάλληλο φάρμακο. Που βρέθηκε βέβαια, αλλά πολύ αργότερα.
Ο Βασίλης τις τελευταίες ημέρες ήταν απομονωμένος;
Μόλις γυρίσαμε από την Αμερική, που είχαμε πάει για να κάνει εξετάσεις, έμενε στο Καβούρι, στο τελευταίο πάτωμα ενός διαμερίσματος με υπέροχη θέα, από όπου μπορούσε να βλέπει την θάλασσα. Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από την ζωή.
Θυμάμαι ότι όλοι τότε συζητούσαμε για την «εξαφάνιση» του Billy Bo, γιατί ενώ ήταν άλλοτε ένας δραστήριος άνθρωπος γεμάτος ζωή, κοσμικός που πήγαινε σε όλα τα λαμπερά πάρτι της εποχής, ξαφνικά χάθηκε από παντού...
Ήταν το πρώτο γνωστό δημόσιο πρόσωπο που αρρώστησε από το AIDS. Έναν χρόνο πριν είχε αρρωστήσει ένας ναυτικός, αλλά επειδή δεν τον ήξερε κανείς δεν είχαν δώσει σημασία. Ο πρώτος επώνυμος που παρουσίασε αυτή την ασθένεια ήταν ο Βασίλης.
Ήταν ένας καλλονός... Θυμάμαι πως ήταν η εικόνα του λίγο πριν το τέλος, στο βιβλίο «...Και το όνειρο πάγωσε» που κυκλοφόρησε το 1990 και είχε γίνει best seller...
Ήταν ένας καλλονός, αλλά ναι, πώς «έφυγε»... Αυτό το βιβλίο που γράφτηκε μέσα από τις δικές μου διηγήσεις με την υπογραφή της Φρίντας Μπιούμπι, πρόκειται να γίνει ταινία, ελληνοαμερικάνικης παραγωγής.
Υπάρχουν κάποια πιθανά ονόματα ηθοποιών που θα ενσαρκώσουν τον Billy Bo;
Όχι ακόμα, θα δω όμως όλους τους υποψήφιους ηθοποιούς που θα τον ενσαρκώσουν.
Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο μαζί του;
Τι να θυμάμαι; Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις να λιώνει ένας δικός σου άνθρωπος σιγά- σιγά και να μην μπορείς να βοηθήσεις. Να κρεμιέται από πάνω σου και να μην μπορείς να του προσφέρεις, τίποτε άλλο πέρα από την αγάπη σου και την συμπαράστασή σου. Έχτισα έναν ψηλό τοίχο γύρω από τον Βασίλη να μην καταλάβει ποτέ αυτά που λέμε τώρα, ότι ο κόσμος θα μπορούσε να μην τον θέλει κοντά του, αν και εκείνος ήταν συνέχεια στο νοσοκομείο και δεν βρισκόταν σε επαφή με τον κόσμο εκτός από εκείνο το διάστημα που μείναμε στην Ελλάδα και μια φοβερή βραδιά που πήγαμε στα μπουζούκια.
Μίλησέ μου για εκείνη την βραδιά στα μπουζούκια. Σας πήρε χαμπάρι κανείς;
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ... Θυμάμαι έκλαιγε η Μοσχολιού και ο Λιδάκης μόλις τον είδαν. Ήταν μια από τις τελευταίες του επιθυμίες να πάει στα μπουζούκια και το είχα οργανώσει ώστε να μην πει κανένας τίποτα και να μην το μάθει κανείς.
Ήταν από τα τελευταία βράδια που είχε βγει έξω;
Στην Ελλάδα ναι. Όταν γυρίσαμε από την Αμερική δεν είχε δύναμη να βγει ούτε για βόλτα. Και πόσο επώδυνο είναι για έναν άνθρωπο όπως ήταν ο Βασίλης που τα είχε όλα, ομορφιά, δόξα, επιτυχία, χρήματα που δημιουργήθηκαν από την δουλειά μας και που στην συνέχεια έφυγαν όλα στους γιατρούς.
Εκείνος τι σου έλεγε τότε;
Είχε εγκαταλείψει. Προσπαθούσα να του δώσω δύναμη, κρατιόταν επάνω μου, αλλά ήξερε για το τέλος. Ήταν βαθιά γνώστης του θέματος πια, αφού συζητούσε με τους γιατρούς για την εξέλιξη της αρρώστιας του. Ήταν πανέξυπνος και έβλεπε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και ότι συνεχώς προέκυπτε το ένα πρόβλημα μετά το άλλο.
Ποια στιγμή δεν θα ξεχάσεις μαζί του;
Όταν μου ζήτησε τις τελευταίες του στιγμές να μείνει μόνος και εγώ απλά να τον παρακολουθώ εάν γίνει κάτι. “Θέλω να φύγω ήρεμος” μου είχε πει, καταλάβαινε τα πάντα, είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος και μιλούσαμε για κάθε λεπτομέρεια.
