Ξένια Καλογεροπούλου: «Αυτή ήταν η μοίρα μου, να μην κάνω παιδάκι»

«Ήταν οδυνηρό να νιώθεις ένα παιδάκι να κλωτσάει και να μην εμφανίζεται»

Γιώργος Κακογιάννης
Youweekly Editor
Ξένια Καλογεροπούλου: «Αυτή ήταν η μοίρα μου, να μην κάνω παιδάκι»

Η Ξένια Καλογεροπούλου έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή «Ελένη» και την Κάλλια Καστάνη, με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «The Humans». Η ηθοποιός μεταξύ άλλων μίλησε για τον χωρισμό των γονιών της, που την καθόρισε, καθώς και για τις αποβολές που είχε με τον Γιάννη Φέρτη και τον Κωστή Σκαλιόρα.

«Έχω περάσει και χαρές και πόνους, όπως όλος ο κόσμος. Είχα μια ζωή πολύ γεμάτη και ενδιαφέρουσα. Θυμάμαι πριν χωρίσουν οι γονείς μου, που άκουσα κάτι τέτοιο για άλλους και έλεγα “Αν χωρίσουν οι δικοί μου, εγώ θα αυτοκτονήσω”. Στα γενέθλιά μου, όταν έκλεινα τα 12, μου είπε η μαμά μου ότι “ο μπαμπάς σου δεν μας θέλει”. Ο μπαμπάς είχε ερωτευτεί άλλη γυναίκα και δεν ενδιαφερόταν πια για τη μαμά μου και για μένα. Γκρεμίστηκε όλος μου ο κόσμος. Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν κάπως ζόρικα», είπε αρχικά η Ξένια Καλογεροπούλου.

Και συμπλήρωσε: «Οι άλλοι με θεωρούσαν όμορφη, συνέχεια όμως είχα και κάποιο παράπονο ότι θα ήθελα να είμαι κάπως αλλιώς. Στις ταινίες γενικά δεν μου άρεσα, αλλά δεν μου άρεσαν και οι περισσότερες ταινίες που γυρίσαμε. Στην πρώτη μου ταινία “Η κυρά μας η μαμή” ήμουν καλή, μετά σιγά-σιγά... χάλασα! Η καλύτερή μου ήταν η τελευταία, το “Πριν το μεσάνυχτα”. Η Τζέιν Μάνσφιλντ ήταν νούμερο, ο Ίθαν Χοκ ήταν υπέροχο πλάσμα».

Η Ξένια Καλογεροπούλου για τις εγκυμοσύνες της

Στη συνέχεια η Ξένια Καλογεροπούλου αναφέρθηκε και στις σχέσεις με τους συντρόφους της ζωής της, αλλά και στο γεγονός ότι τελικά δεν απέκτησε παιδί: «Δεν τρόμαξα όταν χωρίσαμε και θεατρικά με τον Γιάννη Φέρτη, απλώς τότε είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το θέατρο για παιδιά και αυτό είχε μεγάλη σημασία στη ζωή μου. Δεν νομίζω ότι θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αν είχε έρθει το παιδί που περιμέναμε. Ήταν οδυνηρό, αλλά συνέβη, έχασα κι ένα παιδί μετά με τον Κωστή Σκαλιόρα».

Και κατέληξε: «Αυτή ήταν η μοίρα μου, να μην κάνω παιδάκι, μπορεί να ήταν και για καλύτερο, πού να ξέρουμε; Βέβαια ήταν οδυνηρό να νιώθεις ένα παιδάκι να κλωτσάει και να μην εμφανίζεται. Όποια γυναίκα το έχει ζήσει, ξέρει. Όταν γύριζα το “Αγάπη μου παλιόγρια” ήμουν ακόμη πληγωμένη σωματικά από μια αποβολή και πήγα άρρωστη στο γύρισμα. Μου έκανε καλό να δουλεύω».