Λουκιανός Κηλαηδόνης - Η κόρη του εξομολογείται: «Για πολύ καιρό δεν ήθελα να ακούω τη φωνή του»

Τη βοήθησαν τα παιδιά της

Γιώργος Κακογιάννης
Youweekly Editor
Φωτογραφία: NDP Photo Agency
Φωτογραφία: NDP Photo Agency

Η κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη, Μαρία, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα OnTime και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο πρώτο διάστημα απ' όταν πληροφορήθηκε την απώλεια του πατέρα της, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο τη διαχειρίζεται πλέον.

«Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου η απώλεια του Λουκιανού και ό,τι προηγήθηκε, γιατί ήταν άρρωστος για κάποιο διάστημα, πριν φύγει. Αυτό μας προετοίμασε για εκείνο που ήρθε. Είχαμε καιρό να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε και ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Υπήρχε στην καθημερινότητα μου ο Λουκιανός, μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ήμασταν κοντά. Όταν έφυγε, εκτός από τον μπαμπά μου, έχασα έναν φίλο, κάναμε παρέα. Δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά μου», δήλωσε χαρακτηριστικά η Μαρία Κηλαηδόνη.

Δείτε επίσης: Λουκιανός Κηλαηδόνης: Συμπληρώνονται 7 χρόνια από τον θάνατό του και η κόρη του Μαρία τον θυμάται με συγκίνηση

Η κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη για το πρώτο διάστημα μετά την απώλειά του

«Μόνο για πέντε μήνες είδε την κόρη της αδελφής μου, τη Μαρίνα, που είναι επτά χρόνων. Ο Λουκιανός έγινε για λίγο παππούς, πριν φύγει. Είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα εγγόνια του, αλλά είναι κρίμα και για τα παιδιά μου που δεν τον είδαν. Θα τρελαινόταν, ήταν τρυφερός και γλυκός μπαμπάς, οπότε με τα εγγόνια του θα ήταν δέκα φορές περισσότερο», συμπλήρωσε η κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

Η Μαρία Κηλαηδόνη κατέληξε σχετικά με τον τρόπο που τα παιδιά της έρχονται πλέον σε επαφή με τα τραγούδια του παππού τους: «Τώρα τον μαθαίνουν μέσα από τη μουσική του. Βάζουμε τραγούδια στο σπίτι για να ακούν τον παππού τους. Τα παιδιά μου με βοήθησαν να ξανακούσω τη μουσική του. Όταν έφυγε, για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να ακούω τη φωνή του. Τώρα ακούμε τα τραγούδια του στο σπίτι. Αυτό που δεν μπορώ ακόμα να κάνω είναι να βλέπω συνεντεύξεις του, με στενοχωρεί όταν τον βλέπω να κινείται, το πρόσωπο του. Κι ας έχει φύγει επτά χρόνια».