Ο Χρήστος Μάστορας, σήμερα, το απόγευμα της Κυριακής 22/12, βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Τετ α τετ του κυπριακού καναλιού ALPHA CYPRUS, και μεταξύ, άλλων, μίλησε για την ταινία “Υπάρχω” και τον ρόλο του ως Στέλιος Καζαντζίδης, για τα αρνητικά σχόλια που έχει δεχτεί, αλλά και αποκάλυψε λεπτομέρειες για τα παιδικά του χρόνια όταν ήρθε από την Βόρεια Ήπειρο με την οικογένεια του στην Ελλάδα.
Τι είπε ο Χρήστος Μάστορας στο Τετ α τετ
Ο Χρήστος Μάστορας αρχικά μίλησε για τη ταινία Υπάρχω, και είπε: «Αισθάνομαι μερικές φορές άβολα να μιλάω για όλα αυτά που έχουμε καταφέρει με τις Μέλισσες. Τα πρώτα σχόλια που έχω δεχτεί για την ταινία Υπάρχω είναι θετικά. Μου ανακοινώνει ο Γιάννης ότι ήρθε η ιδέα να κάνω τον Στέλιο Καζαντζίδη, πέφτω από τα σύννεφα αρχικά, εμφανώς. Κάτι το οποίο το απορρίπτω σχεδόν άμεσα. Ήταν μια περίοδος της ζωής που αισθανόμουν ότι ήθελα μια επανεκκίνηση.
Ήθελα ένα καινούργιο challenge. Και λέω τι καλύτερο από το να σε κράζουν για τον Καζαντζίδη. Δεν ήξερα η αλήθεια είναι το έργο του. Μελετώντας τον Καζαντζίδη έπαθα την πλάκα μου. Προσπάθησα να μιμηθώ και έχασα πολλές φορές, καθώς είμαι και αρκετά καλός στη μίμηση. Θεωρώ ότι εν τέλει είχαμε ένα καλό αποτέλεσμα, παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες.
Το θέμα ήταν να δούμε αν αντέχω από πίεση να με κοιτάζει η κάμερα και να με βλέπει ένα κοινό πέρα για πέρα αληθινό. Γιατί αυτό ήταν το βασικό του Γιώργου, ό,τι κάνω να έχει ένα αληθινό. Και αυτό καταφέραμε μέσα από πολύ μελέτη, να παίρνω τον ρόλο σπίτι μου. Κάτι που ήταν πολύ δύσκολο, γιατί είμαι τελείως διαφορετικός από τον Στέλιο Καζαντζίδη. Δηλαδή μου έλεγαν ότι έχω βαρύνει. Θεωρώ ότι βοήθησε η σχέση μας με το τραγούδι.
Ένας ηθοποιός δηλαδή δεν έχει τις ίδιες παραστάσεις με εμένα στο τραγούδι. Νομίζω κάπου. Δεν άρχισα κουβέντα με την Μαρινέλλα για τον Καζαντζίδη, ένιωθα άβολα να ρωτάω έναν θρύλο για έναν άλλον θρύλο. Μου είπε κάτι που δεν ξέρω αν μπορώ να το μοιραστώ αλλά με συγκίνησε πάρα πολύ, μου είπε αν σε άκουγε ο Στελλάκης θα χαιρόταν πάρα πολύ. Δεν έχω προλάβει να μιλήσω με την κ. Βάσω Καζαντζίδη, αν και έχω προσπαθήσει, αλλά ξέρω ότι έχει θετικά πράγματα να πει.
Ο Γιώργος Λιάνης ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καζαντζίδη. Τότε δεν ήταν καθόλου στο μυαλό μου ότι μπορώ να συνδυαστώ εγώ με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έπαθα μάλιστα και μια κρίση πανικού που δεν το έχω ξαναπάθει. Και το είχα πει τότε στον Ρέμο που μαζί του ήμουν και του λέω δεν μπορώ θα τα πω χάλια, και με ενθάρρυνε και βγήκα και τα έκανα θάλασσα. Κάθε φορά που είμαι δίπλα στον Χρήστο Νικολόπουλο αισθάνομαι μια συγκίνηση.
Με βοήθησε να είμαι κοντά στον Στέλιο της ταινίας. Δεν δίνω βάση πλέον στην κριτική, ίσα ίσα με πεισμώνουν περισσότερο. Εγώ έχω δώσει ό, τι είχα στην ταινία, έδωσα τα πάντα. Ο χώρος της νύχτας ήταν κάτι που πάλευε και ο ίδιος. Ο χώρος της νύχτας είναι ένας μαγικός κόσμος, γιατί είναι τελείως διαφορετικό το μαγαζί από την συναυλία. Στη νύχτα αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου σαν καλλιτέχνη. Μου έχουν συμβεί πολλά που δεν μου άρεσαν στη νύχτα, και εγώ δεν έχω αντιδράσει ωραία.
Μου έχει έρθει μια κάλτσα που έγραφε πάνω Μαζώ, έστειλε κατάσκοπο μάλλον. Ο Καζαντζίδης είναι αυτός που έκανε τρομερό αγώνα ο οποίο κέρδισε πολλά δικαιώματα για τους μουσικούς. Αυτοί οι αγώνες άνοιξαν τον δρόμο για τους καλλιτέχνες, γιατί τότε τα έπαιρναν όλα οι παραγωγές. Τώρα όμως που κρατικοποιείται η μουσική, αναρωτιέσαι, είναι αρκετό το μέρισμα για τους μουσικούς: Ή πρέπει να μεγαλώσει».
Τα παιδικά χρόνια σαν μετανάστης
Ο Χρήστος Μάστορας τότε, περιέγραψε τα χρόνια που ήρθε μαζί με την οικογένεια του στην Ελλάδα από την Βόρεια Ήπειρο μόλις άνοιξαν τα σύνορα, και είπε: «Όταν ήρθα στην Ελλάδα από τη Βόρεια Ήπειρο, η οικογένεια Δρακοπούλου μας βοήθησαν πάρα πολύ. Μας φιλοξένησαν σε ένα υπόγειο στην Ακρόπολη, πολύ τυχερός που αμέσως βρέθηκα δίπλα στον ιερό βράχο. Εγώ μεγάλωσα στο Κουκάκι, εκεί πήγα σχολείο όλα. Θυμάμαι ότι ήρθα με την γιαγιά. Έμενα πολύ κοντά στο Ηρώδειο, και μετά από χρόνια κατάφερα να πατήσω κιόλας.
Μου φαίνεται αδιανόητο. Δεν κατάλαβα πως κατάφεραν να συμβούν κάποια πράγματα στη ζωή μου. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή με κατακλύζει η στιγμή, και μετά είναι σαν φωτογραφίες, σαν να μην τα έχω ζήσει. Η Αθήνα και το κέντρο της Αθήνας, είμαι ερωτευμένος, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει αλλιώς. Το καλοκαίρι ήμουν όμως στο χωριό μου, στο Βόδινο, τα ελληνοαλβανικά σύνορα είναι σε απόσταση με τα πόδια».
">
">
">
">
">
">
">
">