Εριέττα Κούρκουλου: Η περιουσία, η εμμονή του πατέρα της και η πραγματική σχέση των γονιών της

Το απόγευμα της Δευτέρας 4 Νοεμβρίου, στον καναπέ της εκπομπής της ΕΡΤ, Στούντιο 4, βρέθηκε ως καλεσμένη η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση, η οποία, με αφορμή το βιβλίο που έγραψε για το πώς είναι να γεννιέσαι μέσα στο χρήμα, μίλησε για την οικογένειά της, την περιουσία της αλλά και για διάφορα βιώματά της.

Η εξομολόγηση της Εριέττας Κούρκουλου για την οικογένεια, την περιουσία και την προσωπική της ζωή

«Ρώτησα τη μαμά μου “Εμείς δεν είμαστε κανονικοί;”. Ήταν μία πολύ συγκεκριμένη στιγμή. Δεν έχω πολλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, δεν είμαι και ο άνθρωπος που έχει την τέλεια μνήμη γενικότερα… Νομίζω ότι τα παιδιά εκλαμβάνουν την διαφορετικότητα και ειδικά σε αυτή την ηλικία, η διαφορετικότητα είναι κάτι “επικίνδυνο”. Είναι κάτι που ένα παιδί δεν το θέλει, δεν το αποδέχεται, προσπαθεί να το αρνηθεί, γιατί δυσκολεύει την ένταξή του στο σύνολο. Και στην τελική είμαστε όντα που έχουμε ανάγκη από τους συνανθρώπους μας και αισθανόμαστε κομμάτι ενός συνόλου. Εκεί ήταν η δική μου δυσκολία, η οποία συνεχίστηκε, βέβαια, για αρκετά χρόνια.

Γεννήθηκα έτσι. Πιάνω μερικές φορές τον εαυτό μου να απολογούμαι, δυστυχώς. Και λέω δυστυχώς, γιατί δεν είναι κάτι που το επέλεξα, δεν είναι κάτι κακό. Από τη στιγμή που έτσι που λειτουργεί ο κόσμος μας, χίλιες φορές να γεννιέται ένας άνθρωπος στα χρήματα που να έχει τη διάθεση να προσφέρει κάτι από το να γεννιέται ένας άνθρωπος σε αυτή τη θέση που χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη για άλλους λόγους.

Οπότε σε έναν μεγάλο βαθμό το έχω αγκαλιάσει. Απλά επειδή γεννήθηκα σε αυτό και δεν έχω συμβάλλει στην απόκτηση αυτής της περιουσίας είναι λίγο περίεργο μέσα σου. Δεν ξεχνιέται αυτό από τον κόσμο και κάπως συνεχίζουν να μετρούν το οτιδήποτε κάνεις. Θα πετύχεις κάτι που ξέρεις ότι το έχεις δουλέψει, άσχετα με το οικονομικό κομμάτι, αλλά το οποιοδήποτε επίτευγμα να έχει συνέχεια ένα “ναι, αλλά αυτή είναι από εκείνη την οικογένεια, χαίρω πολύ, αυτή έχει λεφτά”; Αν δεν έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά με τον εαυτό σου, χάνεσαι», είπε αρχικά – δείτε εδώ την ανακοίνωση για την δεύτερη εγκυμοσύνη της.

«Και ο παππούς μου γεννήθηκε ένας πολύ φτωχός άνθρωπος και έχτισε μία περιουσία από το μηδέν και ο πατέρας μου το ίδιο. Το πώς περιέγραφε και το πώς αντιμετώπιζε ο πατέρας μου τον πλούτο, δημιούργησε κι αυτό, μέσα από το δικό του άγχος να μη γίνουμε κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, μία παραπάνω ενοχή. Αλλά νομίζω ότι αυτό που δημιουργεί έναν προβληματισμό, που είναι πιο ελαφριά λέξη, είναι η επαφή με τον κανονικό κόσμο. Δηλαδή οι αυτοί οι άλλοι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεστε που ενδεχομένως να βρίσκονται σε μία παρόμοια οικονομική κατάσταση και δεν προβληματίζονται, εγώ πιστεύω ότι είναι επειδή δεν έρχονται σε επαφή με το διαφορετικό.

Εγώ δεν ήμουν σε τόσο προστατευμένο περιβάλλον, από την άποψη ότι οι φίλοι των γονιών μου, η δουλειά του πατέρα μου, ήταν πάντα με ανθρώπους φυσιολογικούς, που έβγαζαν έναν φυσιολογικό μισθό, που είχαν ανθρώπινα φυσιολογικά προβλήματα. Δεν ήταν ποτέ οι γονείς μου οι άνθρωποι που έκαναν παρέα μόνο με ανθρώπους συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Ήταν πολύ αληθινοί άνθρωποι. Η μητέρα μου ήταν πάντα στη φιλανθρωπία, την ουσιαστική, όχι απλά για να πάει να φωτογραφηθεί. Κι εκεί είχα την ευκαιρία να δω και την άλλη πλευρά.

Ο πατέρας μου είχε εμμονή με το να μην μας αφήσει να ξεχάσουμε… Κάθε βράδυ με κοίμιζε και μου μιλούσε περίπου μία ώρα, χωρίς υπερβολή, από την ηλικία των 3 και μέσα σε αυτές τις πολύ ωραίες συζητήσεις – μονολόγους, μου τόνιζε συνέχεια ότι “η δική σου πραγματικότητα, δεν είναι η πραγματικότητα αυτού του κόσμου, μη μπερδευτείς και νομίζεις ότι όλοι ζουν έτσι, έχεις την υποχρέωση να είσαι ειλικρινείς, να βοηθάς”, όλο αυτό που δεν σε άφηνε να ξεχαστείς και να νομίζεις ότι έτσι είναι τα πάντα και ας ζήσω στη φούσκα μου με τους πλούσιους φίλους μου», αποκάλυψε ακόμη.

Για τον γιο της, σημείωσε: «Το δικό μου παιδί προσπαθώ να το μεγαλώνω όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά. Η γονεϊκότητα είναι τι θέλω να επαναλάβω και τι δεν θέλω να επαναλάβω, γιατί και τα δύο είναι πολύ σημαντικά. Εγώ αισθάνομαι ότι πήρα πολύ σημαντικά πράγματα, αλλά αντιμετώπισα και πολλές δυσκολίες που δεν χρειάζονταν, θεωρώ, και που εύχομαι ο Νίκος να μη χρειάζεται να τις ζήσει.

Όλο αυτό το περιβάλλον του σχολείου, ας πούμε, είναι κάτι από το οποίο θα το προστάτευα το Νίκο. Και δυστυχώς, επειδή ήμασταν σε μία περίοδο που ψάχναμε παιδικό σταθμό, η πρώτη κουβέντα ήταν “γειά σας, κυρία Κούρκουλου, εμείς εδώ προετοιμάζουμε τα παιδιά για να πάνε σε συγκεκριμένα σχολεία”. Ήθελα να της πω ότι δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να βρω το σχολείο που θα μου πει ότι “εδώ μας ενδιαφέρει το παιδί σου να είναι ευτυχισμένο και να περνάει ωραία και να έρχεται και να φεύγει με χαμόγελο”. Αυτό ήθελα να ακούσω σαν μαμά.

Εγώ δεν πήγαινα στο σχολείο με τους γονείς μου. Δεν μου άρεσε. Θεωρώ ότι κατά βάση αυτές είναι δουλειές του γονέα και ότι το παιδί που βλέπει τα άλλα παιδάκια να πηγαίνουν με τους γονείς τους στο σχολείο, θέλουν να πάει και ο δικός τους γονέας. Γι’ αυτό κι αν δεν μπορώ εγώ να πάω θα πω στη νονά ή τον νονό του να πάει, να έχει αυτή τη φυσιολογική ροή στη ζωή του. Εμένα αυτό που με καθησυχάζει είναι να με αντιμετωπίζουν φυσιολογικά».

Σε άλλο σημείο ανέφερε: «Το δεύτερο επίθετο δεν το χρησιμοποιώ πάντα. Οι γονείς μου είχαν μία τρομακτική αγάπη και έναν έρωτα που όταν τον βίωνες ως παιδί, δημιουργεί έναν πήχη πολύ ψηλό. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ καλό, από την άποψη ότι δεν θα μπορούσα να κάτσω ποτέ σε μία σχέση που απλά λιμνάζει.

Τις εντασούλες τους τις είχαν. Εκείνη έπαιρνε τις βαλίτσες της και έφευγε. Τραυματικό για το παιδί, μη το κάνετε, δεν είναι αστείο. Κάτι που δεν θα ήθελα να επαναλάβω είναι να μην υπάρχει μία ενωμένη αρχή. Στο δικό μας σπίτι οι γονείς να είναι ομάδα, να μην υπάρχει αυτός ο διχασμός. Η μαμά μου είναι και ήταν πολύ χαλαρή σαν γονέας, ο μπαμπάς μου αυστηρότατος, οπότε σαν χαρακτήρες είχαν μία μεγάλη διαφορά που εγώ με τον σύζυγό μου δεν την έχω».

Και μιλώντας για το πώς ήταν ο καθένας τους ο γονιός, αποκάλυψε πώς αντέδρασε η μαμά της όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη της στα 15, την οποία διέκοψε.

«Η μητέρα μου φέρθηκε φανταστικά, δεν με κατηγόρησε καθόλου, δεν υπήρχε φωνή, απλά συζήτηση για το τι σημαίνει αυτό, για το πώς αποφεύγεται αυτό στο μέλλον. Υπήρχε αποδοχή και το ότι αυτό θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Έγινε και τώρα είμαι εδώ να κάνουμε αυτό που είναι να κάνουμε μαζί. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για ένα παιδί από το να ξέρει ότι στην στραβή έχω ένα θηρίο δίπλα μου που θα δαγκώσει όποιον πλησιάσει, να με στηρίξει σε ό,τι βλακεία και αν κάνω. Η αγάπη του γονέα δεν θα έπρεπε να έχει κάποιο αντάλλαγμα.

Σήμερα το παιδί θα ήταν 15 ετών. Δεν ξέρω αν με άλλαξε, σίγουρα το σκέφτηκα, δηλαδή με προβλημάτισε, αλλά όχι στον βαθμό που θα με προβλημάτιζε τώρα που ξέρω τι σημαίνει μια ζωή. Ήμουν πολύ μικρή και ανώριμη για να καταλάβω αυτό το πράγμα. Χαίρομαι που έγινε αυτό που έγινε, δεν μετανιώνω την απόφαση της διακοπής γιατί αντιλαμβάνομαι τώρα τη σοβαρότητα του τι σημαίνει να είναι κάποιος γονέας. Δεν μπορεί ένα παιδί 15 χρονών να γίνει γονέας και να το κάνει σωστά», ανέφερε.

Αργότερα, η ίδια αναφέρθηκε στον χαμό του αγαπημένου της πατέρα, λέγοντας: «Την εποχή που έχασα τον μπαμπά μου… ήταν βαρύ που τον έχασα. Ο μπαμπάς που έζησα εγώ ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση. Δεν τον πρόλαβα στην ηλικία που ήταν ο σούπερ σταρ του κινηματόγραφου. Ο μπαμπάς μου με έκανε 60 χρονών και είχε τελειώσει αυτό το κεφάλαιο. Εγώ γνώρισα τον Κούρκουλο ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου που είχε πιο σταθερή καθημερινότητα.

Η μητέρα μου είναι ακόμα ερωτευμένη βαθιά μαζί του, σίγουρα δεν έχει φύγει λεπτό από το μυαλό της. Ήταν πολύ ενεργός πατέρας. Κάθε μέρα θα με διάβαζε και θα κάναμε πράγματα οι δυο μας. Ήταν δύσκολη μέρα όταν “έφυγε” ο μπαμπάς μου, το έμαθα από την τηλεόραση. Την θυμάμαι αυτή τη μέρα, δεν ξεχνιούνται αυτά. Ούτε η κηδεία του ξεχνιέται που ήταν μια εμπειρία σαν να έχει βγει κάποιος εκτός του σώματός του και να το βλέπει από πάνω. Καταλάβαινες ότι αυτός ο άνθρωπος δεν άνηκε μόνο σε σένα, ήταν ο μπαμπάς σου αλλά είχε ταυτιστεί όλη η Ελλάδα μαζί του».