Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης βρέθηκε στον καναπέ του Στούντιο 4, όπου μίλησε μεταξύ άλλων για την απώλεια του πατέρα του. Ο ηθοποιός εξομολογήθηκε πως ποτέ δεν του είπε τι συνέβαινε, καθώς και τον τρόπο που διαχειρίστηκε το πένθος.

«Με τον πατέρα μου ήταν διαφορετικό, όταν έμαθα ότι ήταν άρρωστος έφαγα την ψυχρολουσία κατά 50% τότε και το άλλο 50% όταν “έφυγε”. Είχα το χρόνο να τον αποχαιρετήσω, μου είπαν ότι έχει τρεις μήνες, είναι σαν να περνάς ένα πρώιμο πένθος. Όταν ήρθε η ώρα είχα προετοιμαστεί, είναι πολύ σημαντικό να μην έχεις αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς και να μην είσαι τσακωμένος, να μην λες “Γιατί δεν πήρα ένα τηλέφωνο”. Είναι σημαντικό να μπαίνει μία τελεία», δήλωσε αρχικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης.

Δείτε επίσης: Γιάννης Τσιμιτσέλης – Ο θάνατος που τον “τσάκισε”: «”Έφυγε” χωρίς να ξέρει από τι έφυγε, δυστυχώς»

Για να συμπληρώσει: «Ο πατέρας μου δεν ήξερε τίποτα, υπάρχει ένα βάρος. Ήταν όντως τρεις μήνες και πέντε μέρες, τρομακτική ακρίβεια. Υπάρχουν πολλών ειδών αντιδράσεις, όταν το έμαθα ήμουν ψύχραιμος, ο αδερφός μου είχε καταρρεύσει. Παρόλο που είναι μεγαλύτερος από εμένα, τον πείραξε πολύ περισσότερο. Παρόλο που μοιάζουμε, έχουμε άλλου είδους ευαισθησίες, το πένθος και τον θάνατο τον αντιμετωπίζω πιο κυνικά».

Όσα αποκάλυψε ο Γιάννης Τσιμιτσέλης για την απώλεια του πατέρα του

Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης αποκάλυψε και τον τρόπο που βίωσε το πένθος: «Σκέφτομαι πώς θα ήθελε αυτός που “φεύγει” να μ’ έβλεπε. Τη δεύτερη μέρα αφότου έφυγε ο πατέρας μου ήμουν στα μπουζούκια, άλλοι μπορεί να κλείνονται στον εαυτό του. Υπέφερα, αλλά ήθελα να είμαι με φίλους, να ακούω μουσική, να προσπαθώ να χαλαρώσω και έτσι πιστεύω θα ήθελε να με βλέπει ο πατέρας μου».

Όσον αφορά το τρίμηνο πριν “φύγει” ο πατέρας του: «Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Για κάποιες στιγμές το ξεχνάς, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όνειρο. Εκείνος δεν το κατάλαβε ποτέ. Ήλπιζα να έχει γίνει λάθος, όπως όλοι, πρέπει να πιάνεσαι από κάπου και να ελπίζεις. Στην περίπτωση του δικού μου πατέρα έλεγα να τελειώσει σύντομα και να μην ταλαιπωρηθεί άλλο. Ουσιαστικά η μεγαλύτερη ταλαιπωρία όταν πεθαίνει κάποιος είναι για αυτούς που μένουν πίσω. Αν είναι να υποφέρει ο άλλος, καλύτερα να “φεύγει”, να μην κουράζεται. Την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι και ήξερα ότι δεν θα είναι ο πατέρας μου, έπαθα πλάκα. Ξαφνικά δεν υπήρχε».