Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε η Βίκυ Βολιώτη στο lady like και στην δημοσιογράφου Λία Παπαϊωάννου, η οποία δημοσιεύτηκε σήμερα, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου.
Η γνωστή ηθοποιός ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική και δεν δίστασε να αναφερθεί σε θέματα που για άλλους αποτελούν “ταμπού”. Μεταξύ άλλων, η ίδια μίλησε για τις φοβίες που αντιμετώπισε στο παρελθόν, λόγω έντονου στρες, και πώς ο πολύ καλός της φίλος, Θοδωρής Αθερίδης, την βοήθησε στο πρόβλημα που αντιμετώπισε.
Δείτε επίσης: Ο Θοδωρής Αθερίδης μιλάει πρώτη φορά για το εγκεφαλικό που υπέστη: «Ήμουν χαρούμενος που ζω»
Βίκυ Βολιώτη: Τι αποκάλυψε για το πρόβλημα άγχους που αντιμετώπισε
Είχες πει ότι για χρόνια υπήρχαν φόβοι που δε εμπόδιζαν να κάνεις πράγματα. Μπορείς να εντοπίσεις το σημείο που άλλαξε αυτό;
Αυτό ξεκίνησε τελειώνοντας και τη δραματική σχολή του Εθνικού και μπαίνοντας πια στη δουλειά, στον εργασιακό στίβο, που ουσιαστικά έρχεσαι σε αντιπαράθεση με αυτό που είναι η μεγάλη κοινωνία. Ξεκίνησε δηλαδή στα 24- 25 και τέλειωσε μετά από μία δεκαετία, γύρω στα 35- 36.
Τέλειωσε με δουλειά ή απλά σε κούρασε;
Το τελειωτικό είναι η εξάντληση. Τότε επειδή δεν ήταν και κάτι που συζητιόταν τόσο πολύ, οι φοβίες και οι κρίσεις πανικού, ήταν ένα φαινόμενο το οποίο κάπως λίγο το ζούσε ο καθένας μόνος του. Και μάλιστα έχοντας την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει και καλά, ότι μόνο σε εκείνον συμβαίνει και να μην το πούμε και πολύ γιατί θα μας μείνει η ρετσινιά.
Κι έρχεται ο αδερφικός μου φίλος, Θοδωρής Αθερίδης, ο οποίος το «διέγνωσε» να το πω έτσι, όταν δουλέψαμε μαζί και ήταν φοβερή ανακούφιση που ξαφνικά κάποιος μου μίλησε, το ονομάτισε και μου είπε: «Ξέρεις τι είναι αυτό; Το είχα και εγώ». Οπότε ένιωσα ξαφνικά ότι έφυγε ένα βάρος. Φυσικά δεν έφυγε το φαινόμενο, αλλά αισθάνθηκα ότι δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο αυτό.
Η βασική δουλειά που έκανα πάνω σε αυτό είναι ότι δεν θέλησα να του επιτρέψω να με γονατίσει. Αν εξαιρέσεις μία χρονιά που δούλεψα μόνο στην τηλεόραση και όχι στο θέατρο επειδή δεν ήθελα να ζω αυτό το φοβερό στρες επί σκηνής, δεν επέτρεψα ξανά στον εαυτό μου να με καταβάλλουν οι κρίσεις πανικού ή οι φοβίες και να μην κάνω οτιδήποτε από αυτά που έκανα. Δηλαδή όταν περνούσα την περίοδο της κλειστοφοβίας, δεν είναι ότι δεν πήγαινα θέατρο, ήθελα να πάω οπότε πήγαινα, αλλά ας πούμε επέλεγα να κάτσω στη θέση δίπλα στην πόρτα.
Δεν επέτρεπα παρόλο που μου δημιουργούσε φοβερό στρες, να μου στερήσει πράγματα. Έβρισκα διάφορους τρόπους να ηρεμώ, γιατί τότε δεν υπήρχαν ούτε τα Zanax κι αυτά. Διάβαζα πολλά Αστερίξ το βράδυ ας πούμε για να κοιμηθώ. Ο καθένας βρίσκει κάτι δικό του. Μέχρι που κάποια στιγμή εξαντλήθηκα. Κι είπα «να σου πω κάτι: Ό,τι γίνει ας γίνει». Κι εκεί σταμάτησαν. Αλλά ήταν μία πραγματική, αληθινή, εξάντληση. Ότι δεν έχω πια κουράγιο να αντισταθώ σε αυτό το πράγμα. Και τέλειωσε.
Κάπως το αποδέχτηκες μάλλον…
Το να προσπαθώ να αλλάξω τον άλλο, να κοροϊδεύω τον άλλο που δεν είναι σαν κι εμένα, όλα αυτά, αποκαλύπτουν μόνο μία δική μας αδυναμία ή φοβία. Δεν είναι τυχαίο ότι τον μεγαλύτερο ρατσισμό δεν τον επιδεικνύουν τα γηραιότερα μέλη μίας κοινωνίας αλλά τα νεότερα. Ίσως συμβαίνει επειδή όταν είσαι πια μεγάλος καταλαβαίνεις ότι η ουσία είναι αλλού. Δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με άλλα πράγματα. Λες τώρα, ας συγκεντρωθώ στα ουσιώδη.
">
">
">
">
">
">
">
">