Πώς ήταν πριν τη νευρική ανορεξία - Η εικόνα της αείμνηστης Νανάς Καραγιάννη πριν την πολύχρονη μάχη της
Σπάνιες φωτογραφίες από την αρχή της καριέρας της
Με αφορμή τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις που έκανε η Ντέσσυ Κουβελογιάννη πριν από λίγες ώρες για τη Νανά Καραγιάννη (δείτε εδώ τι είπε) το Youweekly.gr αποφάσισε να σας κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, στη ζωή της δημοσιογράφου.
Πώς ξεκίνησαν όλα με τη Νανά
Αρχές του 2000 η Νανά βρίσκεται στο ALTER και στο πάνελ της Τατιάνας, την οποία ακολουθεί μετά στον ANT1. Το 2004 ο γάμος της με τον Γιώργο Στάση και κουμπάρο τον κολλητό της Δημήτρη Παπανώτα γίνεται θέμα σε lifestyle στήλες και μεσημεριανές εκπομπές. Ωστόσο το ίδιο συνέβη και με τον χωρισμό της από τον Γιώργο, περίπου έναν χρόνο αργότερα. Οταν εκείνος κατάλαβε το αυτοκαταστροφικό μονοπάτι στο οποίο βάδιζε η Νανά, μια που ουκ ολίγες φορές τα βράδια στο σπίτι τους την είχε δει να βγάζει στην τουαλέτα ό,τι είχε φάει λίγο πριν, της πρότεινε να τη βοηθήσει. Εκείνη όμως δεν δέχεται. Του λέει ότι είναι καλύτερα να φύγει. Να την αφήσει μόνη…
Στην αντίπερα όχθη τα επαγγελματικά της τραβούν την ανιούσα. Ολοι στο κανάλι του Αμαρουσίου μιλούν για ένα ανερχόμενο τηλεοπτικό αστέρι. Ετσι, το επόμενο επαγγελματικό της στοίχημα δίνεται στον «Πρωινό Καφέ» με παρουσιάστρια τότε την Ελεονώρα Μελέτη. Ωστόσο ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα οι κοντινοί της άνθρωποι και οι συνάδελφοί της παρατηρούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Το γεύμα της Νανάς στο γραφείο είναι σε καθημερινή βάση ένα πράσινο μήλο, που μετά γίνεται μισό και ύστερα τίποτα. Ενίοτε κάνει ότι τρώει. Μια τυρόπιτα, ένα σάντουιτς, ένα παγωτό, μόνο και μόνο για να κλείνει τα στόματα που τη ρωτούν:
«Νανά, γιατί αδυνάτισες έτσι; Τι σου συμβαίνει;». Εκείνη απαντά σταθερά: «Αφήστε με ήσυχη! Δεν αδυνάτισα! Να, σαν την Πολυκάρπου (σ.σ.: την τηλεοπτική της παρτενέρ στις “Kουτσομπόλες”) είμαι». Οχι, δεν είναι σαν την Πολυκάρπου, στην οποία συχνά πυκνά λέει: «Ελενα, τώρα που τα πάμε τόσο καλά, πρέπει να αδυνατίσουμε. Η τηλεόραση δεν θέλει τις παχουλές». Η Ελενα της λέει να συνέλθει. Ομως η Νανά δεν την ακούει. Το μέγεθος της ύπουλης αρρώστιας της, τής υπαγορεύει ότι όποιος δεν την καταλαβαίνει είτε τη ζηλεύει είτε τη μισεί...
Είναι Μάρτιος του 2007 όταν μια ρεπόρτερ της εκπομπής βλέπει στην τουαλέτα υπολείμματα από το μυστικό της Νανάς. Οι ιθύνοντες του καναλιού, που για μεγάλο χρονικό διάστημα δίνουν εντολή στις στυλίστριες να της φορούν τρεις και τέσσερις μπλούζες τη μία πάνω από την άλλη για να μη φαίνεται η αδυναμία της, την καλούν και την ενημερώνουν ότι έχει μια τελευταία ευκαιρία να «συμμορφωθεί» και να συνέλθει. Η εικόνα της δεν προκαλεί τρόμο μόνο στα διευθυντικά στελέχη του καναλιού, αλλά και στους τηλεθεατές και σε γιατρούς οι οποίοι μέσω email και επιστολών προειδοποιούν για την κάκιστη κατάσταση της Νανάς. Η Τατιάνα Στεφανίδου μαζί με τον παραγωγό Στέλιο Αντωνιάδη οδηγούν τη Νανά σε κλινική προκειμένου να επανέλθει. Εκείνη δεν συνέρχεται και το συμβόλαιό της με το κανάλι δεν ανανεώνεται.
Εχει μπει πια στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Η επόμενη τηλεοπτική της στέγη είναι το STAR, τον Σεπτέμβριο του 2008 και το πάνελ της Χριστίνας Λαμπίρη. Η Νανά ορκίζεται σε όλους ότι έχει πλέον συνέλθει, ότι τρώει κανονικά, ότι «ναι, το έχω παρακάνει και πρέπει να επιστρέψω στα φυσιολογικά». Για μία ακόμα φορά λέει ψέματα. Ο φίλος της Θοδωρής Ρακιντζής την παρακολουθεί κρυφά να τρέχει στην τουαλέτα και να βγάζει ό,τι έχει φάει. Της το λέει, εκείνη του θυμώνει και εκείνος απτόητος της απαντά: «Θα σε μαλώνω μέχρι να συνέλθεις».
Παράλληλα η Χριστίνα Λαμπίρη τής μιλάει, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τη βοηθήσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Κάποια στιγμή ο έρωτας μπαίνει ξανά στη ζωή της στο πρόσωπο του μικρότερου σε ηλικία από εκείνη Γιάννη Κωτσόπουλου, η οικογένεια του οποίου διαθέτει εταιρεία καθαρισμού κτιρίων, με τον ίδιο να δουλεύει και ως delivery σε πιτσαρία προκειμένου να μη λείψει τίποτε στη Νανά. Ολοι στο κανάλι πιστεύουν ότι αυτός ο έρωτας μπορεί να είναι η ευκαιρία για ανάκαμψή της.
Το ίδιο υποστηρίζει και η Νανά, η οποία φοράει ένα λευκό μίνι νυφικό και με μάρτυρες τη Χριστίνα Λαμπίρη και τον Θοδωρή Ρακιτζή παντρεύεται τον Γιάννη στο δημαρχείο Αμαρουσίου. Αποκαλεί τον πατέρα του «μπαμπά» και κάνει τατουάζ με το όνομά του στο χέρι της. Ολα ένα ψέμα. Η Νανά μέρα με τη μέρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η Χριστίνα Λαμπίρη το παρατηρεί, μιλάει στους ιθύνοντες του καναλιού και τότε εκείνοι τη στέλνουν για νοσηλεία σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής υπό τον όρο «θα επιστρέψεις πίσω στο κανάλι όταν γίνεις καλά». Η Νανά δεν επιστρέφει ποτέ. Χάνεται απ’ όλους μαζί με τα φαντάσματά της.
Το ημερολόγιο γράφει πλέον 2012 όταν στο θέμα της Νανάς επανέρχεται η Τατιάνα Στεφανίδου σοκαρισμένη από την εικόνα της. Στην εκπομπή αυτή προβάλλεται παλαιότερη συνέντευξη της Νανάς στην Τατιάνα όπου ομολογεί: «Οταν ήμουν μικρή η μαμά πάντα με μάλωνε όταν το παράκανα με τα παγωτά. Αργότερα, πολύ αργότερα, ξεκίνησα να περιορίζω τις ποσότητες του φαγητού που έτρωγα. Πάντα είχα εμμονή με τα κιλά μου και με τα κιλά όλου του κόσμου. Το έψαχνα με τις θερμίδες, τι παχαίνει και όλα αυτά.
Στην αρχή έτρωγα γλυκό μία φορά την εβδομάδα, μετά μισό, μετά το μετάνιωνα, αλλά όλα αυτά γυναικεία, χαριτωμένα. Από την εφηβεία είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Ναι, και η μαμά μου αγχωνόταν. Οταν ήμουν στο Δημοτικό οι γονείς μου χώρισαν. Ναι, πάντα είχα άγχος αν με αγαπάνε. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τους δικούς μου.
Μου άρεσε που όταν ήμουν στο νοσοκομείο ασχολούνταν όλοι μαζί μου, όλοι ενδιαφέρονταν για μένα». Παρά το ενδιαφέρον όλων, όλοι καταλαβαίνουν ότι η Νανά δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματός της, το τέρας της ασθένειας που καθημερινά της τρώει τις σάρκες. Η Νανά λέει πάντα ψέματα. Σε όλους και κυρίως στον εαυτό της, κάτι που παραδέχτηκε και στην τελευταία συνέντευξή μας: «Πίστευα ότι ήμουν μια χαρά. Οτι όλοι τότε ήταν υπερβολικοί. Οχι, αν θέλεις την αλήθεια, τίποτε δεν ακολούθησα απ’ όσα μου είπαν οι γιατροί. Και τους ψυχολόγους τούς άλλαζα σαν τα πουκάμισα».
Η Νανά αδυνατίζει ολοένα και περισσότερο, γίνεται φάντασμα του εαυτού της, μια σκιά ζωής, μια υποψία γυναίκας και το τραγικό φινάλε δεν αργεί να έρθει λίγα χρόνια αργότερα.
