Είναι από τις πιο αγαπημένες παρουσίες της ελληνικής τηλεόρασης και του θεάτρου. Με το πλατύ, ζεστό της χαμόγελο και την ανεπιτήδευτη αμεσότητά της, η Βίκυ Σταυροπούλου έχει καταφέρει να κερδίσει το κοινό μέσα από τους κωμικούς ρόλους που έχει ενσαρκώσει με μοναδική μαεστρία.

Όλοι ξέρουν τα βασικά για εκείνη – πως γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ από Έλληνες γονείς, μεγάλωσε στο Περιστέρι, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη και απέκτησε μία κόρη, τη Δανάη, από τον γάμο της με τον επιχειρηματία Νώντα Μπάρκα. Όμως πίσω από τα φώτα της σκηνής και της τηλεόρασης, πίσω από το χαμόγελο που μοιάζει να μη σβήνει ποτέ, υπάρχουν πτυχές της ζωής της που παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό.

Ο αλκοολισμός του αδερφού της, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε, και οι δύσκολες αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει, σκιαγραφούν μια πιο ανθρώπινη, βαθιά και συχνά πονεμένη πλευρά της. Μια πλευρά που η ίδια κρατά μακριά από τα φώτα, αλλά αξίζει να ειπωθεί.

Η… πονεμένη πλευρά της Βίκυς

Η Βίκυ Σταυροπούλου σε παιδική ηλικία

Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή της ανέφερε πως το παιδικά της χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα.

«Δεν ήταν εύκολα τα παιδικά μου χρόνια. Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια, φτωχή. Δεν πεινούσαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε περίσσευμα. Παρά τις δυσκολίες μεγάλωσα με αγάπη που θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο αντίδοτο σε όλες τις δυσκολίες. Ο μπαμπάς μου πέρασε πολλά χρόνια στην Αφρική. Μου έλειπε αλλά είχα μία τόσο δυναμική μαμά, που έκανε και για μαμά και για μπαμπάς.

«Είμαι χαμογελαστή γιατί δεν πιστεύω ότι αξίζει κανείς να ζει αλλιώς»

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί την μαμά μου να γράφει ένα γράμμα και να το κρύβει κάτω από ένα σεμεδάκι. Το διάβασα το γράμμα κι έλεγε «Αγάπη μου σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα, ο μπαμπάς σας». Έπαιζα θέατρο για να μην στεναχωρήσω την μαμά μου που έκανε όλο αυτό. Η μαμά μου ήταν πάντα ένα παράδειγμα δύναμης και αισιοδοξίας και αισθάνομαι ότι αυτό το έχει μεταδώσει και σε εμένα και ελπίζω αυτό να το μεταδώσω κι εγώ στην Δανάη».

Ο αλκοολικός αδερφός

Σε άλλο απόσπασμα της ίδιας συνέντευξης η Βίκυ μίλησε για τον θάνατο του πατέρα και του αδερφού της αναφέροντας – ίσως για πρώτη φορά – με μεγάλη συγκίνηση, πως ο δεύτερος ήταν αλκοολικός και δυστυχώς νικήθηκε από αυτό.

«Το μόνο που με ησυχάζει στις απώλειες που βίωσα είναι ότι εγώ έκανα τα πάντα για να μην συμβούν. Δηλαδή στην δύση αυτών των ανθρώπων προσπάθησα να συνεισφέρω με όποιον τρόπο μπορούσα, να τους βοηθήσω και να είναι όσο πιο ευχάριστο και γεμάτο αγάπη το τέλος τους.

Συνειδητοποίησα, όμως, ότι δεν είμαι Θεός. Υπήρξε ένα θέμα πολύ επώδυνο. Ο αδερφός μου ήταν αλκοολικός. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και αδύναμος γιατί δεν κατάφερε να το νικήσει κι αυτό ξέρεις ήταν ένα ένοχο μυστικό της οικογένειας. Μία ήττα μου είναι ότι εγώ δεν τα κατάφερα αλλά δεν τα κατάφερα γιατί δεν ήθελε ο ίδιος. Δηλαδή όταν πήγαμε σε έναν γιατρό ειδικό και του είπε γιατί είσαι εδώ; εκείνος είπε “είμαι εδώ για την Βίκυ”. Έτσι δεν καταφέρνουμε πράγματα, για τους άλλους. Είναι ωραίο να μην έχουμε ένοχα μυστικά».

«Λύγισα όταν μετά τον χωρισμό μου μείναμε με τη Δανάη σε ένα πολύ μικρό σπίτι… ήμουν φοιτήτρια, χωρίς χρήματα»

Λίγο αργότερα μίλησε για την μεγαλύτερη αλλαγή στην ζωής της.

Η Δανάη Μπάρκα αγκαλιά με τον μπαμπά της, Νώντα
Η Δανάη Μπάρκα αγκαλιά με τον μπαμπά της, Νώντα

«Είχα σχέση με τον μπαμπά της Δανάης, έμεινα έγκυος και σκεφτόμουν ότι επειδή είμαι πολύ μικρή δεν θα ήταν σωστή απόφαση να συνεχίσω την κύηση. Τότε χάθηκε ο παππούς μου, έπαθα κατάθλιψη κι έφαγα μια φλασιά ότι για να με κρατήσει ο Θεός σε μια ισορροπία πήρε τον παππού μου που ήταν για μένα τότε ότι αγαπούσα περισσότερο και μου έστειλε στα σπλάχνα μου μια καινούργια ζωή.

«Υπήρξε διάστημα που δεν είχα χρήματα ούτε για τσιγάρα»

Λύγισα όταν μετά τον χωρισμό μου έμεινα με την Δανάη σε ένα πολύ μικρό σπίτι με δυο δωμάτια, που το ένα δωμάτιο το είχα κάνει παιδικό της Δανάης κι εγώ κοιμόμουν στο χολ που ήταν η συνέχεια της κουζίνας σε έναν καναπέ, χωρίς χρήματα, με την αγωνία ότι έχω την ευθύνη να διαμορφώσω έναν άνθρωπο, να βγει σε αυτή την κοινωνία. Φοιτήτρια μη γνωρίζοντας πως θα πάνε τα πράγματα. Υπήρχαν πολλά βράδια που έκλαιγα κι έλεγα Θεέ μου δώσε μου δύναμη να τα καταφέρω. Είχα την όρεξη και την ανάγκη να πω ότι όλα θα πάνε καλά».