House of Fame: «Μαλλιά κουβάρια» οι παίκτες μετά την ψηφοφορία
Έξω φρενών ο Θέμης
Ένα βήμα πριν πιαστούν στα χέρια ήταν σήμερα οι παίκτες στο σπίτι του House of Fame με αφορμή τη χθεσινή ψηφοφορία.
Όλα ξεκίνησαν από την επιλογή του Jimmy Sion να “σώσει” την Πηνελόπη, την Μαριάννα και την Έλενα, κάτι που προκάλεσε από όλους έντονες αντιδράσεις.
Μετά την ψηφοφορία, οι παίκτες κόλλησαν στον τοίχο τον Jimmy, ρωτώντας γιατί δεν έδωσε τον Μηνά, με τον ίδιο να υποστηρίζει πως θέλει να δει αν οι υπόλοιποι θα τον ψηφίσουν για να τον βοηθήσουν όπως έκαναν και με την Έλενα.
Αυτό όμως στάθηκε αφορμή για τον Θέμη, ο οποίος έγινε έξαλλος με τις επιλογές του συμπαίκτη του.
Πάνος Μεταξόπουλος: «Δεν έγινα ποτέ μεγάλος χορευτής»
Το πρωί της Πέμπτης, ο Πάνος Μεταξόπουλος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Πάμε Δανάη και μεταξύ άλλων μίλησε για τη συμμετοχή του στο House of Fame αλλά και για την καριέρα που έκανε ως χορευτής και ως δάσκαλος μέσα στα χρόνια.
Ο ίδιος αναφέρθηκε στο νέο ρόλο του ως διευθυντής της μουσικής ακαδημίας του ΣΚΑΪ ενώ μίλησε και για τα ξεσπάσματα που τον βλέπουμε να έχει μερικές φορές.
«Περνάμε καταπληκτικά στο House of Fame La Academia. Μου αρέσει που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Η τηλεόραση μου άρεσε πάντα, αλλά δεν έβρισκα πάντα την ευκαιρία να κάνω αυτό που μου αρέσει. Είναι πολύ όμορφο να έχεις να κάνεις με νέα παιδιά και τα όνειρά τους.
Όταν ξεκίνησα χορό είχα άλλη εικόνα για το χορό. Άλλαξε μετά η εικόνα μου για το τι θέλω να ακολουθήσω. Το ίδιο ισχύει και για αυτά τα παιδιά. Το θέμα είναι να βρουν μέσα από αυτό τον εαυτό τους και γιατί κάνουν ό,τι κάνουν.
Ακόμα και κάποιος που έχει έρθει για καθαρά τηλεοπτικούς σκοπούς, όταν έρθει στα δικά μου χέρια θα τον κάνω να σκεφτεί γιατί το κάνει. Να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του για να καταλάβει τι θέλει από αυτή τη δουλειά. Έχω αντιμετωπίσει πολλά παιδιά που τα ενδιαφέρει μόνο η προβολή.
Αλλά είναι όμορφη η στιγμή που μπορείς να δεις στην ψυχή του άλλου, και ας μην το καταφέρει ποτέ του. Η κοινωνία θέλει όμορφα φουσκωμένα πρόσωπα και τσιτωμένα χωριά. Εμένα μου αρέσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι. Όταν κάποιος σου ανοίγει την πόρτα της ψυχής του, έχεις μεγάλη υποχρέωση να του βγάλεις το καλύτερό του.
Έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου αν ένα όχι δικό μου, κλείνοντας την πόρτα σε ένα παιδί, είναι λάθος. Νιώθω την ευθύνη που έχω όταν κρίνω ένα παιδί. Έχω γνωρίσει πολλά παιδιά που αγαπούσαν πολύ το χορό. Δεν έγιναν ποτέ καλοί χορευτές, αλλά έγιναν καλοί δάσκαλοι. Μαθαίνουν πώς θα οδηγήσουν κάποιον άλλο στο δρόμο που οι ίδιοι δεν κατάφεραν.
Από τη μία βλέπουμε τη ζωή των ανθρώπων σε ένα σπίτι. Από αυτή τη διαδικασία τα παιδιά περνούν μηνύματα προς τα έξω. Βλέπεις μια εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Όταν μιλήσουμε για δουλειά, αυτά δεν υπάρχουν, το να ασχολείται κάποιος με την εικόνα του. Μπορούμε να κάνουμε πλάκα, αλλά όταν μιλάμε για δουλειά δεν μπορώ να κοροϊδέψω. Από τη μία λοιπόν τα παιδιά αυτά πληρώνουν την έκθεση, από την άλλη κερδίζουν πολλά. Αν τα παιδιά μου ήθελαν να γίνουν τραγουδιστές θα τα έστελνα σε ένα ωδείο, όχι σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι.
Ήμουν 17 χρονών, και οι γονείς μου είχαν χωρίσει. Μίλησα με τη μητέρα μου και της είπα ότι όταν τελειώσω το σχολείο θα γίνω χορευτής. Πήγα σε μια σχολή μετά από παρότρυνση της μάνας μου. Πήγα στο μάθημα, κοιτούσα τον μπροστινό μου και ακολουθούσα ό,τι έκανε. Σκέφτηκα που πάω τώρα. Να ανταγωνιστώ παιδιά που έχουν ξεκινήσει χορό από 5 ετών; Τελικά μεγάλος χορευτής δεν έγινα ποτέ. Αλλά πήγα δίπλα τους, τους μύρισα, είδα πώς υπάρχουν στο χώρο, πώς συμπεριφέρονται στο μάθημα. Πήρα αυτές τις γνώσεις και προσπάθησα να τις δώσω στους δικούς μου μαθητές.
Στο παιχνίδι ψηφίζει ο κόσμος, με άλλο κριτήριο. Ο κόσμος δεν ψηφίζει μόνο φωνή, ταυτίζεται και με τον χαρακτήρα. Υπάρχουν παιδιά που δεν κέρδισαν σε παιχνίδια, αλλά κέρδισαν την αγάπη του κόσμου. Έχω ξεχωρίσει κάποια παιδιά, αλλά το στοίχημα το δικό μου είναι να μην κερδίσει ένας, να κερδίσουν όλοι φεύγοντας από αυτό».
