Άσχημα νέα για τον Νίκο Μουτσινά - Συγκλονισμένη με την αποκάλυψη η Δανάη Μπάρκα

Καλεσμένος στην πρεμιέρα της Δανάης Μπάρκα στο Mega το πρωί της Δευτέρας βρέθηκε ο Νίκος Μουτσινάς και σε μια ερώτηση που του έκαναν για την υιοθεσία αποκάλυψε τα άσχημα νέα.

Συγκεκριμένα, δεν είναι λίγες οι φορές που ο Νίκος Μουτσινάς έχει δηλώσει πως θέλει να αποκτήσει ένα παιδί κι έχει ήδη κινήσει τις διαδικασίες. Όμως, δυστυχώς τώρα στην περίοδο που ζούμε και εν μέσω κορωνοϊού τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα κι έχουν παγώσει όλες αυτές οι διαδικασίες.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Ψυχοκόρες: Φρόσω και Μέλιος κάνουν έρωτα για πρώτη φορά - Πατάει τη σκανδάλη και τινάζει τα μυαλά του μπροστά στα μάτια όλων

Σήμερα, ο Νίκος Μουτσινάς ανέφερε τα εξής: “Δεν προχωράει πολύ λόγω της συνθήκης, παιδιά. Θα το προχωρήσω κάποια στιγμή. Θα το μάθετε. Θα κάνω post. Είναι υπέροχη κίνηση γενικότερα. Δεν ξέρω τι να σου πω αυτή τη στιγμή. Για εμένα είναι πολύ υπέροχο».

Νίκος Μουτσινάς: "Χωρίς να θέλω να θίξω τις straight οικογένειες ακούμε ότι..." - Η αναφορά στα κακοποιημένα παιδιά και στην υιοθεσία

Ο Νίκος Μουτσινάς σε μια άκρως αφοπλιστική συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Down Town Κύπρου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στα κακοποιημένα παιδιά που βρίσκονται ανάμεσα σε straight οικογένειες!

Για πρώτη φορά ο Νίκος Μουτσινάς αποφάσισε να δώσει μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης και να μιλήσει για πράγματα που δεν είχε αγγίξει ποτέ δημόσια. Τα λόγια του είναι πραγματικά ανατριχιαστικά.

Η αναφορά του Νίκου Μουτσινά στις straight οικογένειες και στα κακοποιημένα παιδιά

Εσύ, πότε ένιωσες «διαφορετικός» σε σχέση με το στερεότυπο του Έλληνα άντρα;

Στη δική μου οικογένεια, ο παππούς μου ήτανε straight – παραήτανε θα έλεγα, έχει «υποφέρει» πολύ η γιαγιά μου γι’ αυτό (γελάει). Αλλά, δεν ήταν καθόλου στο πρότυπο του «βαρύμαγκα», ούτε του «μετρημένου», ούτε του ορθού κοφτού. Ο παππούς μου έμπαινε μέσα στο σπίτι, έβαζε καμιά φορά και τις περούκες της γιαγιάς μου, έκανε πλάκα και γελάγαμε. Το ‘κανα κι εγώ. Γελάγαμε πάλι. Έκανε χιούμορ ο παππούς μου, έκανε πλάκα. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρός. Και πώς να σκέφτομαι τι κίνηση θα κάνω, πόσο «χαλαρά» θα μιμηθώ μία φίλη μου ή κάποιον άλλον κι ότι γι’ αυτό μπορεί κάποιος να μου κολλήσει μία ταμπέλα ή μία ρετσινιά; Οπότε, δεν ένιωσα ποτέ στη ζωή μου «διαφορετικός». Επειδή αυτό στο σπίτι μου ήταν ok. Δεν είχαμε «θέμα».

Κι απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, ούτε στην πορεία της ζωής μου ένιωσα ποτέ «διαφορετικός». Το τι κάνει ο άλλος, άλλωστε, πού θα δώσει την αγάπη του, είναι τόσο προσωπικό, δεν αφορά κανέναν. Ούτε πρόκειται να σου υπογράψω ένα χαρτί ότι τώρα μου αρέσει ένα αγόρι και αύριο ένα κορίτσι. Όχι, δεν θα σου υπογράψω κανένα χαρτί για τη ζωή μου! Γιατί; Για να μπορέσω να ανήκω «κάπου»; Και τι θα κερδίσω αν ανήκω κάπου; Και, τελικά, ρε Γιάννη, τι με νοιάζει αν ανήκω κάπου; Ας ανήκω σε μένα αρχικά. Και δεν πειράζει κι αν δεν ανήκουμε και όλοι κάπου. Το βλέπω και σε κάποια μικρά παιδιά αυτό: Παθαίνουν πανικό επειδή μπορεί να μην ανήκουν πουθενά. Ας μην ανήκεις! Ας ανήκεις στον εαυτό σου και στην καρδιά σου. Μπορεί να σου ακούγεται κάπως ρομαντικό αυτό, αλλά έτσι είναι.

Αυτά πάντα τα ήξερες;

Νομίζω πως τα είχα στο μυαλό μου… Ξέρεις, με ενοχλεί -πάντα με ενοχλούσε- όταν κάτι δημιουργεί πρόβλημα στη ζωή του άλλου. Όταν δημιουργείται π.χ. θέμα στις δουλειές, όταν θες να κάνεις κάποια πράγματα και σε σταματάει αυτή η «διαφορετικότητα», όταν κάτι παραπαίει. Δεν γίνεται να μπορούν να κάνουν δύο αγόρια την ίδια δουλειά και να επιλέγεται το αγόρι εκείνο που είναι με μία κοπέλα και όχι το άλλο που είναι με ένα άλλο αγόρι ή είναι τρανς. Αφού θα στη βγάλω τη δουλειά, τι σε κόφτει το προσωπικό μου; Πού ξέρω τι κάνεις εσύ στο κρεβάτι σου; Επειδή έχεις τη γυναίκα σου; Ε, και; Γιατί να πρέπει να δώσω λόγο γι’ αυτό που νιώθω; Ή αυτό τώρα με τους μαύρους. «Τιμωρία» επειδή γεννήθηκες μαύρος. Θα είσαι πάντα ύποπτος, πάντα εσύ θα φταις για τα περισσότερα και πάντα θα έχεις διαφορετική αντιμετώπιση από ό,τι ένας λευκός. Ποιος τα αποφάσισε αυτά;

Φοβήθηκες ποτέ γι’ αυτό που είσαι;

Όχι. Γιατί δεν θεωρώ ότι είναι κάτι «διαφορετικό». Γι’ αυτό και δεν φοβήθηκα!

Δύο άντρες που είναι ζευγάρι ή δύο γυναίκες που είναι ζευγάρι, πιστεύεις πως μπορούν να μεγαλώσουν το ίδιο «σωστά» ένα παιδί, όσο και ένα ετερόφυλο ζευγάρι;

Ναι, μπορούν. Κι αυτή είναι μία άποψη που έχει αλλάξει σε μένα, γιατί παλαιότερα πίστευα ότι το παιδί χρειάζεται και τα δύο πρότυπα για να μεγαλώσει «σωστά». Έχω συζητήσει, ωστόσο, με κάποιους ψυχολόγους μέσα στα χρόνια, έχω εντωμεταξύ γνωρίσει και έχω ακούσει για διάφορα ζευγάρια -straight ζευγάρια, που η ανικανότητά τους ήταν στο έπακρο- κι έχω αναθεωρήσει. Ακούμε συνεχώς για κάποια κακοποιημένα παιδάκια που προέρχονται από straight οικογένειες -χωρίς να θέλω να θίξω τις straight οικογένειες, ούτε να τις κάνω κάτι λιγότερο σημαντικό, προς θεού!- ακούμε για εγκατάλειψη παιδιών, για παιδιά τραυματισμένα. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε πάλι στο θέμα του χαρακτήρα.

Είναι το ίδιο με ένα straight ζευγάρι που κάνει ένα παιδί και πεθαίνει η γυναίκα – στο παιδί θα λείπει το γυναικείο πρότυπο. Ή χωρίζει ένα ζευγάρι και «εξαφανίζεται» ο μπαμπάς. Τι να κάνουμε; Να πάρουμε το παιδί και να το βάλουμε μέσα σε ένα συρτάρι; Το ίδιο συμβαίνει και με τις gay οικογένειες: Λείπει ένα από τα δύο πρότυπα. Δεν ξέρω πώς μπορεί να «καλυφθεί» αυτό -γι’ αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι και κάνουν καταπληκτική δουλειά σ’ αυτό- αλλά δεν γίνεται να θεωρούμε πως κάτι «στερεότυπο» είναι και το «σωστό μοντέλο της οικογένειας» ή «αυτό πρέπει να αναπαράξω».

Αντίστοιχα, και ένα παιδί που γεννιέται σε μια straight οικογένεια μπορεί -έχει δικαίωμα- να κάνει μια gay οικογένεια, η οποία πάλι να είναι μια οικογένεια κι ας μη θυμίζει τη δική του straight οικογένεια. Θέλω να πω, πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναπαράξει και να εξελίξει αυτό που θέλει. Και το να επιλέξει ένα παιδί να κάνει κάτι διαφορετικό, δεν σημαίνει πως προδίδει την οικογένειά του! Γιατί το παιδί είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος – δεν το έχουμε «αγοράσει» επειδή είναι παιδί μας, ώστε να φέρεται καλά στην οικογένεια επειδή είναι «το δικό μας παιδί». Το ζητούμενο πρέπει να είναι αυτό: Ελεύθεροι άνθρωποι!

Ο έρωτας δεν έχει φύλο;

Μόνο η αναπαραγωγή έχει φύλο. Η κλασική, με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Αλλά, τα πράγματα έχουν και εκεί πια προχωρήσει. Και να σου πω και κάτι, σε σχέση και μ’ αυτό που σου έλεγα προηγουμένως; Δεν γίνεται να προχωρά η επιστήμη, να σου λέει μπορείς να δώσεις εσύ σπέρμα, η άλλη ωάριο, να κάνεις ένα παιδί που να ‘ναι δικό σου, και κάποιοι άνθρωποι να παθαίνουν εγκεφαλικό -«ήπια» πάλι η λέξη- αν ο πατέρας πήγε μόνος του το παιδί στο σχολείο επειδή είναι gay, με αποτέλεσμα να τρώει bullying το παιδί γι’ αυτό το θέμα! Δεν σου λέω να το χειροκροτήσεις, αν δεν θες, αλλά μην το λιθοβολείς, σε παρακαλώ πολύ. Δώσε κι εσύ τον χώρο που σου έχει δοθεί!