Νίκος Τσιλιπουνιδάκης: «Τέσσερις μήνες μου πήρε να αναρρώσω, σήμερα πρώτη μέρα στη δουλειά»
Συγκλονίζει η ανάρτηση του μετά το τριπλό μπάι πας
Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσιλιπουνιδάκης συγκλονίζει με την ανάρτησή του, πέντε μήνες μετά το τριπλό μπάι πας στην καρδιά του.
Με μια φωτογραφία που δείχνει την τομή του, αναθεωρεί τα πάντα και περιγράφει την καθημερινότητά του με ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Η ανάρτηση του Νίκου Τσιλιπουνιδάκη
«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε!!!!
Εντάξει… μπορεί η αξία της ζωής να μετριέται με την ωραιότητά της και όχι με το μήκος της, αλλά ζωή που φοβάται τη ζωή, δεν είναι ζωή. Η αγάπη που παίρνουμε από την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες είναι ζωή. Και, αν δεν έχεις αγάπη και τέτοιους συνεργάτες, δεν έχεις ζωή.
Οι φίλοι στηρίγματα, οι φίλοι προστάτες, οι φίλοι φύλακες και όλοι εκείνοι που έχουν απαντήσει στην πραγματική ερώτηση "Ε, φίλε έχεις ζωή πριν το θάνατο;;;" Ναι, μόνο αν έχεις όλα τα παραπάνω.
4 μήνες μού πήρε να αναρρώσω. 4 μήνες που έμαθα να μετράω πολλά αλλιώς. 4 μήνες που μου άλλαξαν τα πάντα». (Πρόσφατα μάλιστα είχε μιλήσει στον Γρηγόρη Αρναούτογλου για τον χωρισμό του).
«Πρώτη μέρα στη δουλειά έπειτα από μια περιπέτεια ζωής. Και τι ζωής;;; Γεμάτη γαμ@το. Αλλά αν δεν άκουγα τους φίλους συνεργάτες, ίσως τώρα να μην σας τα έπρηζα… χα!
Ήξερα πάντα ότι έχω δυνατή καρδιά. Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, ένα κομμάτι της ζει ελεύθερο έξω από το σώμα μου.., ο Γιος μου. Τα τελευταία τρία χρόνια, δεν ήταν συχνά κοντά στο… "ρούτερ" που έδινε σήμα στη ζωή μου και κάπου χάθηκε το σήμα και έχασα τη σύνδεση… Για λίγο… ξαφνικά και αναπάντεχα! Αλλά δεν… Ο μικρός μου θεός είναι μαζί μου παντού, γύρω μου. Σε μουσικές, σε ήχους σε ατάκες, στα πάντα… και πάντα το δικό του "φύγαμε", μου δίνει έξτρα "κανονάκια", ζωές δηλαδή.
Ο Σοπενχάουερ έγραφε πως "η ζωή είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ πόνου και απελπισίας"… Ο καρδιοχειρουργός μου και οι γιατροί στο Λαϊκό με έσωσαν. Πριν, όμως, φρόντισαν για αυτή τη σωτηρία οι φίλοι συνεργάτες. Σε αυτούς τα μπινελίκια που θα συνεχίσετε να με "ανέχεστε"… Μου έδωσαν δεύτερη ζωή. Και είναι πολλοί... πού να γράψω όλα τα ονόματα; Και τώρα… Ζω. Άρα… μετά από όλα αυτά…. Έπρεπε να διαλέξω στους ανθρώπους που αξίζουν και σε εκείνους που απλά υπάρχουν, σε αυτούς που μας αγαπάνε ή σε αυτούς που μας πονάνε… αυτό είναι όλο. Ας αρχίσουμε να μετράμε τη ζωή μας με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα και πάμε για τα καλύτερα που θα φτιάξουμε. Αυτό το πλάσμα με χρειάζεται… του έταξα πως δεν θα ξανα…ρισκάρω. Μην τάξεις σε μικρό και σε τρελό λένε… κι έτσι έκοψα κάπνισμα, αλάτι, ζάχαρη και τοξικούς ανθρώπους και ανθρωπάρια. Όποιος μας στερεί χαμόγελα, φτύσιμο, κάψιμο και νόμο 4000. Δεν γίνεται άλλο».
