Ταμίλα Κουλίεβα: «Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να το σταματήσουμε»
Η τοποθέτηση της στις καταγγελίες των τελευταίων ημερών
Η Ταμίλα Κουλίεβα δημοσίευσε μια φωτογραφία μέσω της οποίας τοποθετήθηκε στο «κύμα» καταγγελιών των τελευταίων ημερών στον χώρο του θεάτρου.
Η καταξιωμένη ηθοποιός που πριν λίγες μέρες τοποθετήθηκε για τον Γιώργο Κιμούλη θέλησε να αναρτήσει ένα στιγμιότυπο από τα παρασκήνια της παράστασης «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρες» μαζί με την Λένα Δροσάκη και την Όλγα Πολίτου.
Μάλιστα, συνόδευσε την φωτογραφία αυτή με ένα μακροσκελές κείμενο, μέσω του οποίου εξέφρασε την δική της γνώμη ζητώντας συγγνώμη «που δεν μπορέσαμε να το σταματήσουμε».
Η ανάρτηση της Ταμίλα Κουλίεβα για τις καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου και η συγγνώμη της
«Έγκλημα στο Orient Εxpress” – Αγκάθα Κρίστι – Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη». Όταν το θέατρο είναι οι άνθρωποι… @lenakidrs @theatrekatiadandoulaki #όλγαπολίτου… Αλήθεια αναρωτιέμαι, τι είναι το θέατρο τελικά; Μην είναι τα ντουβάρια; Μην είναι οι κουίντες; Μην είναι τα ψηλά τα σκηνικά; Διότι όταν διαβάζω και ξαναδιαβάζω πως: » …το μεγάλο θύμα θα είναι το ίδιο το θέατρο.
Το θέατρο δεν είναι μια δουλειά, είναι μια αποστολή και δεν θα ήθελα να τραυματιστεί σε μια τόσο σημαντική στιγμή. Αυτά τα θέματα θέλουν προσοχή. Πάντα ελλοχεύει η κοινωνική υποκρισία. Λυπάμαι για τους ανθρώπους που υπέφεραν και υποφέρουν. Δυστυχώς η βία υπάρχει παντού. ελπίζω να μην επικρατήσει ο κυνισμός, γιατί οδηγεί στην καταστροφή».
«Όταν διαβάζω λοιπόν, προσπαθώ να χωνέψω την εικόνα που μου έρχεται από αυτά τα λόγια. Ένα χέρι που σηκώνει ένα χαλί και θέλει να κρύψει τη σκόνη από κάτω. Που είναι σ’ αυτά τα λόγια οι άνθρωποι; Γιατί το θέατρο είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Είναι μια συλλογικότητα. Ένας ιερός αόρατος δεσμός, θεατών, καλλιτεχνών, τεχνικών συντελεστών, σε μια αέναη ανταλλαγή, συναισθηματικών εκρήξεων, συγκινήσεων και εκπλήξεων.
Μια χαρμολύπη κάθαρσης, μια πρωτίστως ψυχική διαδρομή. Σ’ αυτή λοιπόν την κοινή διαδρομή, κυνισμός είναι να μην αναγνωρίζει κάποιος την διαφορά ανάμεσα στον ΘΥΤΗ και το ΘΥΜΑ, να μην αναφέρει τον πόνο που προκαλεί στη ψυχή και το σώμα ή εκμετάλλευση της θέσης ισχύος, του ενός στον άλλο, με σκοπό την ικανοποίηση του σκοτεινού ΕΓΩ του. Το Θέατρο όμως δεν είναι ΕΓΩ είναι ΕΜΕΙΣ. Και εδώ δεν χωράνε λεκτικές παραφυάδες.
Είμαστε δίπλα σε όλες τις φωνές που πνίγονται κάτω από το βάρος του φόβου, σε όλες και όλους, όσους αισθάνονται την βία και την ακαθαρσία, να τους πνίγει την φωνή. Τους κρατάμε το χέρι σιωπηλά και τους ζητάμε συγγνώμη, συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να το σταματήσουμε» κατέληξε η Ταμίλα Κουλίεβα.
