Περικλής Κονδυλάτος: «Είχαν μαζευτεί 5 - 6 παιδιά και με χτύπησαν με δύναμη παντού»
«Δέχτηκα bullting και βία από παιδιά της ηλικίας μου»
Ο Περικλής Κονδυλάτος έκανε μια σοκαριστική εξομολόγηση για τη ζωή του και συγκεκριμένα για τα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε. Δεν είχε προβλήματα μόνο στην οικογένεια του, αλλά και στο σχολείο, αφού δέχτηκε πολύ bullying.
Η εξομολόγηση του Περικλή Κονδυλάτου για την βία που δέχτηκε
«Λόγω των κακών συνθηκών που υπήρχαν στο σπίτι μας, ήμουν πολύ αποτραβηγμένο παιδί και ήμουν κλεισμένος στον εαυτό μου και πολύ απορροφημένος στη μεγάλη μου αγάπη, τα καλλιτεχνικά. Δεν είχα καθόλου επικοινωνία με τους συμμαθητές μου.
Αυτοί το εξελάμβαναν ότι ήμουν ψώνιο και τους απέρριπτα. Το οποίο σε καμία των περιπτώσεων δεν ίσχυε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνομαι στόχος κακεντρεχών σχολίων, πειραγμάτων για το στιλ μου και την εκκεντρικότητά μου. Το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν η βία που δέχτηκα από παιδιά της ηλικίας μου.
Συγκεκριμένα, δημιουργούσαν μια κλίκα 5 με 6 άτομα όπου μου έκαναν πολύ χοντρό bullying και δυστυχώς έφταναν στο σημείο να βιαιοπραγήσουν όλοι μαζί πάνω μου. Θυμάμαι, μία φορά είχαν μαζευτεί κάποια παιδιά και με χτύπησαν με δύναμη παντού.
Αμύνθηκα και επιτέθηκα όπως μπορούσα, αλλά ήμουν ένας εναντίον πολλών. Αυτό με έκανε να κλειστώ ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Ήμουν πιο αποτραβηγμένος πλέον, στα διαλείμματα ήμουν μέσα στην τάξη και ζωγράφιζα, έγινα σχεδόν ερημίτης.
Καθώς μεγάλωνα όμως, χρονιά με τη χρονιά και την ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική, γνώρισα και άλλα παιδιά που είχαν την ίδια καλλιτεχνική ευαισθησία με μένα και άρχισα να κοινωνικοποιούμαι με ανθρώπους που είχαν την ίδια καλλιτεχνική αντίληψη και ιδιοσυγκρασία και τελικά αυτό είναι η λύτρωση του ανθρώπου.
Αυτό που είχε πει ο Ιωακείμ Φίνιξ στα Όσκαρ. Όταν κέρδισε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου για ερμηνεία του στην ταινία “Τζόκερ”: “Τρέχα προς τη σωτηρία με αγάπη και η εσωτερική ειρήνη θα ακολουθήσει”».
Ακολουθήστε την Ελένη Ζουγανέλη στο Instagram
"Είχα σκεφτεί να βάλω τέλος στην ζωή μου!"
Τα «χαστούκια» στη δική του ζωή ήρθαν νωρίς. «Πολύ νωρίς στη ζωή μου ήταν πια πολύ αργά», λέει εκείνος με χαμόγελο, ενθυμούμενος το ρητό της Γαλλίδας συγγραφέως, Marguerite Duras. Μετά το «χάδι» του “Survivor”, ο σχεδιαστής κοσμημάτων Περικλής Κονδυλάτος ανοίγει το σπίτι και την καρδιά του στο YOU, μας ταξιδεύει σε μια καριέρα πραγματικό διαμάντι, σφυρηλατημένο σε φωτιά και τεράστια πίεση, αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της προσωπικής του φιλοσοφίας και τις σκοτεινές στιγμές από τις οποίες πήρε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για να ταξιδέψει στο φως.
Μέσα σε δύο μήνες ο κόσμος έχει κάνει στροφή 180 μοιρών απέναντί του. Τα μηνύματα που τον έκαναν να μη θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα αποτελούν μακρινό παρελθόν, με πολλούς να του στέλνουν πλέον ακόμα και τα παιδιά τους για να τα βαφτίσει! «Έχω επιστρέψει στην κανονική μου ζωή, σε μια βελτιωμένη εκδοχή», θα πει εκείνος, έχοντας κάνει ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα μετά το “Survivor” και τώρα βάζει πλώρη για το Παρίσι, μαζί με τον Βασίλη Ζούλια, για να ντύσει την «Emily in Paris».
Από τον Γιώργο Κακόγιαννη για το περιοδικό You
Απόσπασμα από την συνέντευξη του Περικλή Κονδυλάτου
Την περίοδο που ήθελες να γίνεις ζωγράφος, πώς ακριβώς σχεδίαζες να καλύψεις το βιοποριστικό κομμάτι;
Επειδή ο πατέρας μου είχε ξενοδοχείο, δυστυχώς είχα επαναπαυτεί. Δεν μεγάλωσα μέσα στην πολυτέλεια, αλλά ήξερα πάντα ότι υπάρχει αυτή η εναλλακτική. Τότε νόμιζα ότι είμαι εξασφαλισμένος, όμως περισσότερο μου δημιούργησε προβλήματα αυτή η κατάσταση, χωρίς να φταίω, γιατί έγιναν λάθη από τον πατέρα μου.
Πότε κατάλαβες ότι δεν είσαι εξασφαλισμένος;
Κανείς δεν είναι. Κάθε καλοκαίρι δούλευα, ως παιδί αισθανόμουν ήδη... βετεράνος! Αλλά δεν άντεχα αυτήν τη δουλειά και αυτόν τον άνθρωπο. Όταν έφυγα, το έκανα πολύ συνειδητά, γιατί πίστευα πως αν μείνω κοντά του θα καταλήξω σε ψυχιατρείο. Είχα πίστη στο ταλέντο μου, από παιδί έλεγαν στους γονείς μου πως έχω ιδιαίτερες ικανότητες. Στα διαλείμματα καθόμουν μέσα και ζωγράφιζα.
Ήσουν κοινωνικό παιδί;
Όχι, ήμουν πολύ απομονωμένος. Κλείστηκα στον εαυτό μου γιατί συνέβαιναν διάφορα πράγματα στο σπίτι μου που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Οι τσακωμοί των γονιών μου είχαν αντίκτυπο στις κοινωνικές μου σχέσεις.
Σε διαμόρφωσε η κατάσταση στο σπίτι;
Σίγουρα, όπως και η περίεργη ζωή που είχα ζήσει μέσα στο ξενοδοχείο. Δεν είχαμε παιδική ηλικία με την αδελφή μου, μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε ενήλικοι. Δουλεύαμε κανονικές βάρδιες από το δημοτικό, είχαμε τρομερή τριβή με τον κόσμο των ενηλίκων, με αποτέλεσμα να ακούμε τα πάντα... Ακριβώς επειδή τα παιδιά δεν μπορούν να βάλουν φίλτρο, οι γονείς έχουν υποχρέωση να τα προστατεύουν.
Η συνάντηση με τον Βασίλη Ζούλια είναι μέσα στις σημαντικότερες στιγμές στη ζωή σου;
Ναι, ίσως η πιο σημαντική. Τον είχα γνωρίσει στο Μέγαρο Μουσικής, στην πρεμιέρα μιας ταινίας με τη Νία Βαρντάλος. Είχαμε κοινούς φίλους και πηγαίναμε στα ίδια events.
Εκείνος έχει μιλήσει για ναρκωτικά και τάσεις αυτοκτονίας. Εσύ σκέφτηκες ποτέ να πέσεις στις καταχρήσεις ή ακόμα και να βάλεις τέλος στη ζωή σου;
Δεν είμαι άνθρωπος των καταχρήσεων και δεν έχω κάνει ναρκωτικά, δεν είναι το στυλ μου. Όμως είχα σκεφτεί να βάλω τέλος στη ζωή μου και θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει. Σήμερα θεωρώ πως δεν έχει καμία λογική και δεν λύνει τίποτα. Όποιος το σκέφτεται, να ξέρει ότι είναι η πιο χαζή σκέψη του κόσμου. Πλέον δεν πιστεύω ότι υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν, που δεν τα έχει αντιμετωπίσει τουλάχιστον άλλος ένας συνάνθρωπός μας ή έστω ότι δεν μπορείς να βρεις συμπαράσταση.
Τι σε σταμάτησε εκείνη τη στιγμή;
Νομίζω πως όποιος δεν το έχει κάνει, δεν το εννοούσε. Καθώς κοιτάζω πίσω, περισσότερο ήθελα προσοχή από τους γονείς μου.
