Βαρύ πένθος για την Δανάη Μπάρκα
Έχασε αγαπημένο της πρόσωπο
Αρκετά δύσκολες ώρες φαίνεται πως βιώνει η Δανάη Μπάρκα, καθώς αποχαιρέτησε από τη ζωή ένα πολύ αγαπημένο της πρόσωπο.
Η αγαπημένη παρουσιάστρια η οποία είχε λυγίσει στον αέρα της εκπομπής της πριν λίγο καιρό, ανακοίνωσε νωρίτερα μέσω ενός Instastory που έκανε στον λογαριασμό της πως έχασε έναν δικό της άνθρωπο.
Στην εν λόγω φωτογραφία, η Δανάη κρατά ένα χέρι ενός μεγαλύτερου σε ηλικία ατόμου γράφοντας χαρακτηριστικά: “To άγγιγμα, το σπουδαιότερο αγαθό της ζωής μας. Η αγκαλιά και η αίσθηση ότι είμαστε ενωμένοι με εκείνους που αγαπάμε. Σε αγαπώ. Το δικό σου άγγιγμα δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο”.
Το συγκεκριμένο story ωστόσο έκανε πολλούς να πιστέψουν πως η Δανάη έχασε την γιαγιά της , όμως η ίδια λίγο αργότερα με μια νέα ανάρτηση ενημέρωσε τους διαδικτυακούς της φίλους ότι δεν πρόκειται για τη γιαγιά της αλλά για άλλο αγαπημένο της πρόσωπο.
“Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Δεν έχασα τη γιαγιά μου, έχασα έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Να είσαστε καλά και να σκορπάμε στους γύρω μας γιατί κανείς δεν ξέρουμε τι περνάει. Αγάπη και ενσυναίσθηση” έγραψε χαρακτηριστικά.
Τα instastories της Δανάης Μπάρκα
Συγκίνησε με την ανάρτηση για τον θάνατο του παππού της
Πριν από λίγη ώρα, μέσα από μία ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Δανάη Μπάρκα θέλησε να θυμηθεί τον αγαπημένο της παππού που έχει φύγει από τη ζωή, προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση σε όλους τους διαδικτυακούς της φίλους.
Η παρουσιάστρια έχει κάνει ξανά στο παρελθόν αναρτήσεις για τον παππού της και αυτή τη φορά θυμήθηκε μερικές από τις αγαπημένες συνήθειες που είχαν.
«Πριν από 6 χρόνια ακριβώς σου άφησα το χέρι για 10 λεπτά, πήγα απέναντι στην πλατεία Μαβίλη να πάρω καφέ, γύρισα και δεν με άφησαν να μπω στο δωμάτιο γιατί σταμάτησες να αναπνέεις. 6 χρόνια και είναι τόσο μεγάλο ψέμα ότι «ξεπερνιέται» ο θάνατος. Καθόλου δεν ξεπερνιέται, απλά συνηθίζεις.
Συνήθισα να μην σε βλέπω στην πολυθρόνα σου, συνήθισα να μην λέω την λέξη «παππού», συνήθισα να μην ακούω να με φωνάζουν «ποντίκω», συνήθισα να μην μπαίνεις στο αμάξι να πάμε βόλτα, συνήθισα να μην ακούω στο σπίτι της γιαγιάς κάποιον να της λέει «Κλεοπάτρααα πάω για ψωμί», συνήθισα να μην πίνουμε ελληνικό καφέ μαζί. Συνήθισα, αλλά ακόμα όταν σε σκέφτομαι θέλω να κλειστώ σ’ ένα δωμάτιο και να κλάψω ώρες για το ποσό μου λείπεις.
6 χρόνια, μιλάω συνέχεια για σένα για να μάθουν όλοι την αγάπη μας, για να θυμούνται όσοι έχουν παππού & γιαγιά να τους λένε ένα «σ’ αγαπώ» παραπάνω,για να δουν όλοι ποιος υπέροχος άνθρωπος με μεγάλωσε μαζί με την γιαγιά, και να ξέρουν την αγάπη μας. 6 χρόνια κάθε 27 Μαΐου σκέφτομαι πόσο σιχαίνομαι αυτά τα 10 λεπτά που κατέβηκα τα σκαλιά, γύρισα και δεν σε είχα. 10 λεπτά πριν σου είχα ψιθυρίσει «κούκλε μου, πάω να πάρω έναν καφέ κι έρχομαι, σ’ αγαπώ πολύ», μου έσφιξες το χέρι κι έφυγα…
Πού να ήξερα ότι θα έφευγες κι εσύ. Πώς θα ήθελα και τώρα να σε έχω εδώ, να μου σφίξεις το χέρι και να ακούσω μια φράση απ την φωνή σου. Πώς θα ήθελα να έρχομαι σπίτι και να σου λέω τα παράπονα μου και τις στεναχώριες μου. Πώς θα ήθελα να ακούσω να μου λες «ποντίκω μου σ’ αγαπώ και είσαι το μικρό μου παιδάκι». Πώς θα ήθελα να μην υπάρχει θάνατος.
Πώς θα ήθελα να μην υπάρχει αυτή η μέρα η σημερινή. Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα της χρόνιας μου, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα.. Οι υπόλοιπες 364 μέρες όμως είναι υπέροχες γιατί υπήρξες / υπήρξαμε μαζί και ό,τι κι αν συμβεί οι μνήμες μου κι εγώ θα σε κρατάμε ζωντανό. Σ αγαπάω παππού. 6 χρόνια σ έχω παντού μαζί. Σε φωτογραφίες, στο κινητό, στο σπίτι, στα θέατρα, στα καμαρίνια, στο στούντιο, παντού… Κυρίως στην καρδιά μου και στο μυαλό μου. Σ’ αγαπώ!
Και ξέρω ότι μ αγαπάς κι εσύ! Υπενθύμιση: να αγαπάμε τους ανθρώπους μας, να τους χαιρόμαστε, να τους φροντίζουμε. Αυτό είναι η ζωή, η αγάπη. (μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος)», έγραψε χαρακτηριστικά.
