Ξέσπασε η Αθηνά Οικονομάκου - «Ελπίζω αυτοί που έχουν ευθύνη να...»
Η οργισμένη ανάρτηση της ηθοποιού
Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Αθηνά Οικονομάκου θέλησε να ξεσπάσει με μία ανάρτηση που έκανε για την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας με τις εξάπλωση των πυρκαγιών.
Συγκεκριμένα, η ηθοποιός μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους ένα βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες, στο οποίο ένας πολίτης καταγγέλλει πως του ζήτησαν μέσο για να έρθουν να τον βοηθήσουν με τις πυρκαγιές.
Θυμίζουμε πως η Αθηνά Οικονομάκου έζησε στιγμές αγωνίας με τις πυρκαγιές, μιας και οι φλόγες έφτασαν μέχρι το Γύθειο, τον τόπο καταγωγής της.
Η ανάρτηση της Αθηνάς Οικονομάκου
«Ντρέπομαι… Ελπίζω αυτοί που έχουν ευθύνη να αισθάνονται έστω και στο ελάχιστο αυτό που ένιωσα εγώ, βλέποντας αυτό το βίντεο», έγραψε χαρακτηριστικά η Αθηνά Οικονομάκου.
«Μικρέ μου, η φύση δε μας έχει ανάγκη»
Σοκαρισμένη με τις φωτιές είναι η Βανέσα Αδαμοπούλου, η οποία προχώρησε σε μια συγκλονιστική ανάρτηση στα social media. Η ίδια στάθηκε μπροστά στις φωτιές και σόκαρε με τα λόγια της, λίγο μετά τον χωρισμό της με τον Ιωάννη Παπαζήση.
Η γνωστή ηθοποιός λοιπόν δημόσιευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram την εν λόγω φωτογραφικά, από τις φωτιές που έζησε από κοντά καθώς βρισκόταν για διακοπές.
«Επιστρέφω σπίτι από ολιγοήμερες διακοπές. Διακοπές ζωσμένη ολόγυρα από φωτιές. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων καίγονται εκτάσεις, ζώα, ντουβάρια. Η μυρωδιά του καπνού ντουμανιάζει τα πάντα. Ένα θολό νέφος υψώνει τοίχος ίσαμε τον ουρανό. Μπάνια απελπισία. Μα κάπου κάπου ξεχνιέμαι και τσαλαβουτώ στα νερά σα βρέφος. Προσεύχομαι και τρομάζω. Ο αέρας που και που αλλάζει κι η μυρωδιά του καμένου χάνεται -μα όχι κι οι φωτιές. Παρ’ όλα αυτά απελπισία. Μαζί κι οδύνη. Σήμερα βγαίνω να απλώσω τα λερωμένα των διακοπών. Ο ουρανός καθαρός, η ατμόσφαιρα καλή. Πουθενά για την ώρα καπνός ή μυρωδιά απελπισίας. Φαίνεται σήμερα ο αέρας μας λυπήθηκε.
Κοιτώ το παρκαρισμένο ποδήλατο του γιου μου στην άκρη του μπαλκονιού. Χαμογελώ. Και μηχανεύομαι τρόπους να του εξηγήσω τ’ ανεξήγητα, αύριο που θα τον ξαναδώ. Θα με ρωτήσει, ‘μαμά, γιατί πιάσαμε φωτιές;’. “Κάποιοι κακοί” θα του πω “βάλανε τις φωτιές, ή κάποιοι, διάολε, αναίσθητοι, απρόσεχτοι κι ακατάλληλοι προκάλεσαν πυρκαγιά”. Στη φαντασία του μικρού μου οι κακοί, μάλλον, θα μοιάζουν με τρομαχτικές καρικατούρες τεράτων. Οι κακοί πάντοτε κάνουν πράγματα κακά. Οπότε για την ώρα διαφυλάττω ακέραιη την υπόληψη του ανθρώπινου είδους. Για να μην τρομάξει με τους ανθρώπους- όχι, δε θα το ήθελα αυτό.
Μαζί με εκείνους τους “κακούς” βρίσκονται κι ένας σκασμός “καλοί’ που τρέχουν να βοηθήσουν- αυτόνομα, ανεξάρτητα κι αυτοβούλως. Κι αυτοί είναι η χαρά της ανθρωπιάς. Το μεγαλείο του ανθρώπινου είδους -τούτο, λοιπόν, θα του πω. Το μάτι μου παίρνει τις στάχτες χάμω στα πλακάκια. Στάχτες ζωής. Ποιανού στάχτες είναι άραγε αυτές; Ποιου δέντρου ή ποιας ύπαρξης; Η απελπισία πάει να με πιάσει απ’ το λαιμό.Πολλών λεπτών σιγή για τα πεθαμένα δέντρα και τις καμένες σάρκες. Κι είναι ώρα τώρα που με γυροφέρνει μια μέλισσα. Όσο απλώνω σουλατσάρει ανάμεσα στα σχοινιά. Την ξέρω- είναι στο μπαλκόνι μου μέρες. Ίσως την κρατά εδώ το λάστιχο που στάζει μιαν ιδέα νερό στο πλακάκι. Δεν υπήρξα ποτέ, μα το Θεό, ρομαντική, μα τούτη εδώ η μέλισσα μου δίνει τώρα μιαν ελπίδα ξεδιάντροπη. Πως τίποτα ακόμα δε χάθηκε.
Αυτό έχω ανάγκη τώρα να σκεφτώ. Να μην ξεχάσω, λοιπόν, και τούτο να του πω: “Μικρέ μου, η φύση δε μας έχει ανάγκη. Την έχουμε όμως, διάολε, απελπιστικά εμείς!”»
