Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση η Σοφία Μουτίδου - «Πνίγομαι και νομίζω ότι πεθαίνω»

Μετά το ατύχημα που είχε, η Σοφία Μουτίδου έκανε μια σπαρακτική εξομολόγηση. Η ηθοποιός τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, λόγω ορισμένων περιστατικών που την έχουν επηρεάσει πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να παθαίνει κρίσεις πανικού.

Οι κρίσεις πανικού λοιπόν, που έχει αυτή την περίοδο προκύπτουν από το γεγονός ότι ο πατέρας της έχει άνοια και δεν την αναγνωρίζει.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor έκτακτο: Ακόμα μια οικειοθελής αποχώρηση μετά τον Καφετζή, τον Παππά και τον Γκέντσογλου;

Η εξομολόγηση της Σοφίας Μουτίδου

«Τι συνέβη λοιπόν σε εμένα; Οι πανικοί μου ξεκίνησαν. Με αφορμή τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά – μία εβδομάδα πριν είχα αρρωστήσει από γρίπη και ήμουν σωματικά σε κατάπτωση- κλωνίστηκα. Πρώτα από όλα γιατί την ήξερα, γιατί είχε την ίδια με τη μαμά μου και γιατί έμοιαζε σε εμένα. Αυτά είναι αρκετά για έναν άνθρωπο που παίρνει αγωγή να τον πυροδοτήσουν» ανέφερε αρχικά.

«Συνέβησαν και άλλα γεγονότα στη ζωή μου, όπως για παράδειγμα ότι ο πατέρας μου δε με αναγνώρισε λόγω της άνοιας που έχει και δέχτηκα μία πολυεπίπεδη επίθεση από παντού. Με κάποιους εφιάλτες, μία μικρή – ευτυχώς – ταχυκαρδία, πνίγομαι εδώ και νομίζω ότι πεθαίνω. Εκεί που κάθομαι. Πολλές φορές νιώθω ότι κάποιος με σπρώχνει σε ένα γκρεμό. Σταμάτησα και τη γυμναστική που παίζει πολύ ρόλο στην εκτόνωση. Έμεινε μόνο η χημειοπροφύλαξη με τα χάπια και τις συνεδρίες που ξεκίνησα πάλι…» είπε σε άλλο σημείο.

Η ανάρτηση για το θάνατο της Φώφης Γεννηματά

«Σκέφτομαι τη ζωή και τη ροή της. Σήμερα η Φώφη, αύριο εγώ… αρρώστιες, ατυχήματα, κούραση, πόνος, αγώνας καθημερινός για όλους… τόσα γέλια, τόσες ωραίες στιγμές φευγαλέες και… όλα συνεχίζουν κανονικά. Με ή χωρίς εμάς… μια απίστευτη ματαιότητα με κατακλύζει… δεν αντέχω πια να ακούω για φίλους που νοσούν, που πεθαίνουν, ξαφνικά ή προγραμματισμένα.. πόση ψυχραιμία να δείξει κανείς, πόση φιλοσοφία… πόσος πόνος να μπει πάνω σε άλλους θαμμένους από χρόνια και πάνω σε μέλλοντες, επερχόμενους κ απειλητικούς…

Τις τελευταίες μέρες οι κρίσεις πανικού μου, ξαναγύρισαν πολύ δυναμικά, μέρα και νύχτα αυτό το φρικτό αίσθημα θανάτου με εφίδρωση, μούδιασμα, αιφνίδιες ταχυκαρδίες , εφιάλτες… ξύπνησα με τρομερούς παλμούς φωνάζοντας «μαμά»… 30 χρόνια μετά… οι πεθαμένοι ζουν κανονικά απλά όχι δίπλα μας. Μέσα μας ζούνε. Για αυτό κάθε άνθρωπος που βλέπεις κουβαλάει πόσους ακόμα… Οι πεθαμένοι είναι που μας κάνουν να καμπουριάζουμε σιγά σιγά.

Α ρε Φώφη… σε σκεφτόμουν σχεδόν κάθε μέρα από τότε που σε γνώρισα και ο θάνατός σου ήρθε μαζί με τη στιγμή που δε με γνώρισε ο πατέρας μου… Τόσο νέα, τόσο χαρούμενη τόσο γεμάτη ζωή. Κι η ζωή συνεχίζεται… κανονικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς τύψεις… Χωρίς καθυστερήσεις. Η ζωή είναι υποχρέωση επιτακτική. Οφείλουμε να ζούμε. Όσο αναπνέουμε… χωρίς να σημαίνει ότι θα σε ξεχάσουμε, ούτε εσένα, ούτε όλους τους άλλους…Έτσι πάει, αυτός είναι ο κανόνας: εσύ πέθανες, εγώ ζω. Μέχρι να πεθάνω κ εγω. Και να ζήσουν άλλοι. Βαριά καθήκοντα… πως να ναι ελαφρές οι συνειδήσεις;»