Ρένα Κουβελιώτη: «Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω, αλλά...» - Συγκινημένη στην κάμερα του ALPHA
Η αναφορά στο πρόβλημα υγείας της
Στην κάμερα της εκπομπής «Happy Day» και την Όλγα Λαφαζάνη μίλησε το πρωί της Παρασκευής (14/1) η Ρένα Κουβελιώτη. Η γνωστή δημοσιογράφος αναφέρθηκε στα παιδιά της αλλά και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια.
Οι δηλώσεις της Κουβελιώτη
«Τα προβλήματα υγείας ήταν ένα δώρο για μένα, μου έβαλαν τα γυαλιά για να βλέπω πιο καθαρά. Δεν είπα ποτέ τη φράση “γιατί θεέ μου σε μένα;”. Υπάρχουν άνθρωποι που στεναχωριούνται επειδή έσπασε το νύχι τους ή επειδή δεν έχουν τελευταίας τεχνολογίας κινητό. Υπάρχουν κάποιες εκφυλιστικές αλλοιώσεις στον εγκέφαλό μου. Ο εγκέφαλός μου δεν είναι συμβατός με την ηλικία μου».
Όσο είμαι λειτουργική θα απολαμβάνω την κάθε μου μέρα. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω, αλλά οριοθετώ τον εαυτό μου μέχρι που θα κλάψω και που θα σταματήσω», κατέληξε η δημοσιογράφος.
«Ο καρκίνος είχε ''φάει'' τον πατέρα μου»
Η Ρένα Κουβελιώτη βρέθηκε καλεσμένη στα Μεσάνυχτα και σόκαρε με τις δηλώσεις της αναφορικά με τον πατέρα της.
Η δημοσιογράφος παραχώρησε μία εκ βαθέων συνέντευξη και αναφέρθηκε τόσο στην απειλή που δέχτηκε από την Χ.Α, όσο στο πρόβλημα της υγείας της και τον θάνατο του πατέρα της. «Οι γονείς μου ήταν σε διάσταση 27 χρόνια. Εγώ ήμουν στη Θεσσαλονίκη με τη μαμά και εκείνος ζούσε στην Αθήνα και στην Πελοπόννησο. Είχαμε τυπικές σχέσεις.
Δεν ήξερε να με πλησιάσει ο μπαμπάς μου και εγώ δεν το δεχόμουν. Όταν ήρθα για να δώσω το βιογραφικό μου στον Alpha για ανταποκρίτρια της Θεσσαλονίκης, συνάντησα τυχαία ένα θείο μου και μου είπε ότι πήρε τα αποτελέσματα του μπαμπά μου. Είχε καρκίνο στον πνεύμονα.
Εκεί έκανα ένα “μπριφ”. Ευτυχώς για μένα εκείνη τη μέρα ο Νίκος Ευαγγελάτος δεν μπορούσε να με δει και μου είπαν να πάω την επόμενη εβδομάδα.»
Πήγα στον μπαμπά μου και τον έπεισα να ‘ρθει στη Θεσσαλονίκη. Μέτα έπρεπε να πείσω τη μαμά μου. Και ζήσαμε 2,5 υπέροχα χρόνια. Σιγά σιγά και η μεταξύ τους σχέση έφτιαξε. Θυμάμαι μια μέρα γύρισα από τη δουλειά, άνοιξα την πόρτα και τους είδα που καθάριζαν φασολάκια. Για κάποιους ήταν φυσιολογικό, για μένα ήταν δώρο Θεού.
Θέλεις να χορτάσεις την κάθε μέρα επειδή ξέρεις ότι θα ‘ρθει το τέλος, να κάνεις όσο πιο όμορφη την κάθε μέρα. Όσα δεν έχω κάνει στη ζωή μου, τα έκανα στα 2,5 χρόνια με τον μπαμπά μου.»!
Οι τελευταίες 23 μέρες τις θυμάμαι. Δεν έχω καταλάβει ποιος δούλευε ποιον. Ο καρκίνος τον είχε φάει. Πνεύμονες, οισοφάγο, κοκάλα, όμως μια μέρα πριν καθόταν με καπελάκι και καραμούζες στο πάρτι γενεθλίων του.
Οι άνθρωποι έχουμε τόση δύναμη μέσα μας που εκείνη τη στιγμή έκανα το κλικ της υπέρβασης και σκέφτηκα τον μπαμπά μου πιο πολύ από μένα. Του είπα αν βλέπεις φως, ξεκουράσου μην το κάνεις για μένα. Έβαλα το κεφάλι μου όπως το έβαζα κάθε βράδυ, μου χάιδευε τα μαλλιά, κοιμήθηκα και το πρωί ξύπνησα με το “ντινννν”»!
