Με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια - Το συγκλονιστικό βίντεο της Σοφίας Μουτίδου για τον πατέρα της
Ξέσπασε κατά των μέτρων για τον κορωνοϊό
Σε ένα άγριο ξέσπασμα μέσα από ένα βίντεο στα social media προχώρησε το απόγευμα της Πέμπτης 24/3 η Σοφία Μουτίδου. Η ηθοποιός που δεν βρίσκεται σε καλή ψυχολογική κατάσταση με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια αναφέρθηκε στον πατέρα της.
Συγκεκριμένα, αποκάλυψε πως ο πατέρας της βρίσκεται σε ειδικό κέντρο μιας και έχει άνια εδώ και 2μιση χρόνια, ωστόσο δεν μπορούν να μπαίνουν στο δωμάτιο, παρά μόνο ένας ένας, λόγω των μέτρων που υπάρχουν για τον κορωνοϊό.
Ωστόσο, η Σοφία Μουτίδου είναι φυσικά εξοργισμένη με αυτό, μιας και τόσο η ίδια όσο και όλη η οικογένειά της είναι και εμβολιασμένοι, με όλα τα πιστοποιητικά και όλα τα τεστ.
«ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ», έγραψε χαρακτηριστικά στο βίντεο.
Το βίντεο της Σοφίας Μουτίδου με το ξέσπασμά της
"Ξύπνησα με τρομερούς παλμούς φωνάζοντας..."
Σε μια συγκλονιστική ανάρτηση προχώρησε νωρίτερα η Σοφία Μουτίδου, με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο της Φώφης Γεννηματά, της οποίας η κηδεία πραγματοποιήθηκε (27/10) το μεσημέρι.
Η γνωστή ηθοποιός αποκάλυψε μέσα από το προσωπικό της προφίλ στο Facebook ότι οι κρίσεις πανικού επέστρεψαν.
«Σκέφτομαι τη ζωή και τη ροή της. Σήμερα η Φώφη, αύριο εγώ… αρρώστιες, ατυχήματα, κούραση, πόνος, αγώνας καθημερινός για όλους… τόσα γέλια, τόσες ωραίες στιγμές φευγαλέες και… όλα συνεχίζουν κανονικά. Με ή χωρίς εμάς… μια απίστευτη ματαιότητα με κατακλύζει… δεν αντέχω πια να ακούω για φίλους που νοσούν, που πεθαίνουν, ξαφνικά ή προγραμματισμένα.. πόση ψυχραιμία να δείξει κανείς, πόση φιλοσοφία… πόσος πόνος να μπει πάνω σε άλλους θαμμένους από χρόνια και πάνω σε μέλλοντες, επερχόμενους κ απειλητικούς…
Τις τελευταίες μέρες οι κρίσεις πανικού μου, ξαναγύρισαν πολύ δυναμικά, μέρα και νύχτα αυτό το φρικτό αίσθημα θανάτου με εφίδρωση, μούδιασμα, αιφνίδιες ταχυκαρδίες , εφιάλτες… ξύπνησα με τρομερούς παλμούς φωνάζοντας «μαμά»… 30 χρόνια μετά… οι πεθαμένοι ζουν κανονικά απλά όχι δίπλα μας. Μέσα μας ζούνε. Για αυτό κάθε άνθρωπος που βλέπεις κουβαλάει πόσους ακόμα… Οι πεθαμένοι είναι που μας κάνουν να καμπουριάζουμε σιγά σιγά.
Α ρε Φώφη… σε σκεφτόμουν σχεδόν κάθε μέρα από τότε που σε γνώρισα και ο θάνατός σου ήρθε μαζί με τη στιγμή που δε με γνώρισε ο πατέρας μου… Τόσο νέα, τόσο χαρούμενη τόσο γεμάτη ζωή. Κι η ζωή συνεχίζεται… κανονικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς τύψεις… Χωρίς καθυστερήσεις. Η ζωή είναι υποχρέωση επιτακτική. Οφείλουμε να ζούμε. Όσο αναπνέουμε… χωρίς να σημαίνει ότι θα σε ξεχάσουμε, ούτε εσένα, ούτε όλους τους άλλους…Έτσι πάει, αυτός είναι ο κανόνας: εσύ πέθανες, εγώ ζω. Μέχρι να πεθάνω κ εγω. Και να ζήσουν άλλοι. Βαριά καθήκοντα… πως να ναι ελαφρές οι συνειδήσεις;»
Σκέφτομαι τη ζωή και τη ροή της. Σήμερα η Φώφη, αύριο εγώ..αρρώστειες, ατυχήματα, κούραση, πόνος, αγώνας καθημερινός για...
Posted by Sofia Moutidou on Wednesday, October 27, 2021
