«Ήμουν πάρα πολύ δειλή και αργεί στο να πάρω πρωτοβουλία» - Η εξομολόγηση της Κατερίνας Λέχου
«Εγώ απέκτησα αυτοπεποίθηση σιγά σιγά, βήμα βήμα»
Καλεσμένη στο Στούντιο 4 βρέθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής 25/3 η Κατερίνα Λέχου. Η αγαπημένη ηθοποιός αναφέρθηκε στην μεγάλη τηλεοπτική της επιτυχία «Είσαι το ταίρι μου» αλλά και στο γεγονός πως άργησε πολύ να αισθανθεί πως πατάει πια στα πόδια της.
Οι δηλώσεις της Κατερίνας Λέχου
«Η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το «Είσαι το ταίρι μου» αλλά ήμουν δεκατέσσερα χρόνια ηθοποιός, δεν έγινε όταν ήμουν στα 21 μου. Θέλω να πω πως είχα κάνει την διαδρομή μου, είχα δουλέψει στο θέατρο, είχα πάει από δω και από εκεί. Πιστεύω ότι στην ελληνική οικογένεια, επειδή είναι έτσι η δομή της λίγο υπερπροστατευτική, αυτό εμπεριέχει και έναν ευνουχισμό. Δηλαδή δεν νιώθεις ασφαλής να πατήσεις στα πόδια σου. Δεν νιώθεις αυτοπεποίθηση και θέλεις πάντα να νιώθεις πως βρίσκεσαι υπό τη σκέπη της οικογενείας. Έχει να κάνει, νομίζω, με τον τρόπο που μεγαλώνουμε σε αυτή την χώρα.
Εγώ απέκτησα αυτοπεποίθηση σιγά σιγά, βήμα βήμα. Αυτό έχει να κάνει όμως με τις ανησυχίες μου τις νοητικές και τις υπαρξιακές. Στο πρακτικό όμως κομμάτι ήμουν πάρα πολύ δειλή και αργεί στο να πάρω πρωτοβουλία και να είμαι αποφασιστική. Δεν ξέρω γιατί» ανέφερε η Κατερίνα Λέχου, η οποία απάντησε και στο αν θα την δούμε στο Νησί 2.
"Ταλαιπωρήθηκα, φοβήθηκα μη γίνω τέρας"
Στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» το πρωί της Τρίτης 8/2, έδωσε συνέντευξη η Κατερίνα Λέχου. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε για την ασθένεια που άλλαξε τη ζωή της, την έλλειψη αυτοπεποίθησης που οδήγησε σε κακές σχέσεις και την καταλυτική γνωριμία με το σύζυγό της.
Να σημειωθεί πως φέτος την είδαμε στην τηλεόραση, μέσα από τη συχνότητα του Αντ1, στη σειρά " 42 βαθμοι" , παραγωγής 8 επεισοδίων του Cosmote TV.
«Όταν δεν ξέρεις αν αξίζεις εσύ ο ίδιος, πως θα καταλάβεις αν αξίζει ο απέναντι; Ευτυχώς μπόρεσα και είδα τον Μάνο και ευτυχώς με αποδέχτηκε. Δεν είχα ποτέ αυτοπεποίθηση, αλλά θα το παλεύω μέχρι τελικής πνοής. Στις σχέσεις, θεωρούσα ότι δεν αξίζω μια καλή σχέση, επέλεγα κακές σχέσεις και έβαζα πάντα τον εαυτό μου από κάτω & στη δουλειά δεν τόλμησα όσα θα ήθελα.
Όταν έβλεπα να με καταπατούν σε μια σχέση, έμπαινα στην επόμενη με φόβο. Όταν εμφανίστηκε ο Μάνος στη ζωή μου, με πέτυχε σε φάση διαύγειας για να μπορέσω να τον δω, γιατί όταν έχεις θέματα αυτοπεποίθησης δεν βλέπεις καθαρά. Τα 15 χρόνια με τον Μάνο κύλησαν με δυσκολίες, αναταράξεις, αγώνα και πολλές αγάπες. Αλλά ποτέ με χωρισμούς.
Στις μεγάλες μας εντάσεις, του έλεγα “δεν θα φύγεις από το σπίτι, θα καθίσεις εδώ αν μιλήσουμε, πρέπει να τα βρούμε”. Η μητέρα μου, μου είπε το μνημειώδες πως “ο Μάνος φτιάχνει εστιατόρια για να έχει κάπου να τρώει”.
«Η μεγαλύτερη δυσκολία που κλήθηκα να αντιμετωπίσω ήταν η ίδια η ιστορία της ζωής μου, που κράτησε πολλά χρόνια, με το πρόβλημα της σκολίωσης. Από τα έντεκά μου είχα υποβληθεί σε δυο επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη, έχω μείνει με γύψο και κηδεμόνες για πολύ καιρό.
Ως ασθενής ταλαιπωρήθηκα πολύ, αλλά παράλληλα η ασθένεια μου άνοιξε ορίζοντες με το διάβασμα και τη λογοτεχνία. Ήταν πολύ δύσκολο να έχω σωματικές δραστηριότητες, πήγαινα στο σχολείο, σαφώς τα παιδιά με έδειχναν περίεργα, αλλά εγώ κέρδισα και δυο πολύ καλές φίλες.
Η ασθένεια είναι δίκοπο μαχαίρι, σε δυναμώνει μεν, αλλά μπορεί να σε κάνει πολύ εγωκεντρικό και σκληρό ή μπορεί να σε κάνει πολύ μαλακό. Εγώ φοβήθηκα μη γίνω ένα τέρας και από αυτό το φόβο έγινα γατάκι στη συμπεριφορά μου».
