"Να καούν ζωντανοί" - Οι οργισμένες αναρτήσεις του Σταύρου Νικολαϊδη με τις καταστροφές από την φωτιά
"Από τις αγαπημένες συνήθειες του Θάνου ήταν οι βόλτες μας. Τώρα να τον πάω να δει τι;"
Χιλιάδες στρέμματα και σπίτια έκαψε η φωτιά που ξέσπασε το μεσημέρι της Τρίτης 19/7 στην Πεντέλη και εξαπλώθηκε στις γύρω περιοχές. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η Διώνη, με τον ηθοποιό Σταύρο Νικολαϊδη να ζει εκεί.
Ο ίδιος επέστρεψε πριν μερικές ώρες μετά την εκκένωση και αντίκρυσε τα πάντα ντυμένα στα μαύρα. Μάλιστα, εξέφρασε την οργή του τόσο για αυτούς που προκαλούν τέτοιες καταστροφές όσο κι για εκείνους που αφήσουν πίσω τα κατοικίδιά τους.
Οι αναρτήσεις του Σταύρου Νικολαϊδη με τις καταστροφές από την φωτιά
«Ποτέ δεν θα πάψω να εύχομαι φρικτό θάνατο σε όσους δημιουργούν αυτές τις καταστροφές. Αν είναι δυνατόν να καούν και ζωντανοί, ακόμα καλύτερα. Θλίβομαι για το μέλλον και το περιβάλλον που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας… » έγραψε χαρακτηριστικά.
«Και ξαφνικά… όλα αλλιώς… όλα μαύρα… και μόνο που βρίσκεσαι για λίγη ώρα εκεί τα ρούχα και τα μαλλιά σου ποτίζουν από την μυρωδιά της καμένης ζωής… εκεί που κάποτε άκουγες πουλιά και νερά να τρέχουν… Από τις αγαπημένες συνήθειες του Θάνου ήταν οι βόλτες μας… «πάμε για ετσερεύνηση» όπως μου ‘λεγε. Τώρα να τον πάω να δει τι; Και πώς να του το εξηγήσω;».
Η νέα ανάρτηση του Γρηγόρη Πετράκου μετά τις ζημιές στο σπίτι του από την φωτιά στην Πεντέλη
Μία εφιαλτική νύχτα έζησαν προχθές οι κάτοικοι σε Γέρακα, Ανθούσα, Παλλήνη, Διώνη και Ντράφι μιας και είδαν τις περιουσίες και τα σπίτια τους να καίγονται ολοσχερώς. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γρηγόρης Πετράκος ο οποίος χθες το πρωί 20/7 δημοσίευσε ένα βίντεο, όπου δείχνει τι άφησε πίσω της η φωτιά έξω από το σπίτι του στο Ντράφι.
Λίγες ώρες αργότερα, ο γνωστός τραγουδιστής προχώρησε σε μια νέα ανάρτηση μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, με τον ίδιο να περιγράφει μεταξύ άλλων την ιστορία πίσω από το σπίτι που έχτισε ο πατέρας του.
«Το 1983 ο πατέρας μου πήρε ένα οικόπεδο σ ένα βουνό. Ήταν ένα μέρος μαγικό, με δάσος σα ζούγκλα και το έλεγαν Ντράφι. Είχε 4 σπίτια. Δεν είχε φως, νερό, τηλέφωνο. Το καλοκαίρι του 1984 έριξε τα μπετά και τα τούβλα και μας είπε ότι θα μείνουμε εκεί όλο το καλοκαίρι...
Για πόρτα είχαμε ένα δίχτυ. Τουαλέτα, τη μεγάλη (έξω). Ψυγείο πάγου για τις ντομάτες και το τυρί. Ζεστό νερό απ το βαρέλι στον ήλιο. Την ημέρα παίζαμε "εξερεύνηση" έξω στη ζούγκλα, ποδήλατα στο χωματόδρομο και μπάλα με πατημένο χαρτόκουτο από γάλα. Το βράδυ, με λάμπα πετρελαίου και γκαζακι είχαμε πάντα κόσμο και παίζαμε κιθάρες γύρω από το τραπέζι.
Την πρωτομαγιά κάναμε πικνίκ στον καταρράκτη (πριν το μάθει η εναλλακτική Αττική απ το Instagram). Όταν άνοιγαν τους δρόμους, εγώ με το ποδήλατο πήγαινα πίσω απ τη μπουλντόζα να πατήσω πρώτος το νέο δρόμο.
Στην εφηβεία ήμασταν πλέον 15 παιδιά από το Ντράφι και το βράδυ ξαπλωναμε στο δρόμο, κοιτούσαμε τα αστέρια και λέγαμε τρομακτικές ιστορίες μέχρι το πρωί.
Όταν ήμουν 20 χρόνων η μάνα μου μας ξύπνησε και μας είπε "πάρτε ότι μπορείτε και πάμε στο αυτοκίνητο, έρχεται φωτιά". Εγώ πήρα την κιθάρα μου, βγήκα έξω, είδα ένα τεράστιο πύρινο στρατό παραταγμένο απέναντι στο βουνό να τρέχει προς το μέρος μας και η εικόνα δε χωρούσε στην ψυχή μου.
Όταν γυρίσαμε το Ντράφι, ο παιδικός μου παράδεισος ήταν μια απέραντη θράκα από τζάκι. Πώς να χωρέσει στην καρδιά ότι ένα δάσος αιώνων μπορεί να γίνει έτσι σε λίγες ώρες...Από τότε το Ντράφι έχει πρασινίσει κι έχει καεί άλλες 4-5 φορές.. Η στιγμή που παρατάς το σπίτι σου και φεύγεις δεν μπορεί να περιγραφεί σε κάποιον που δεν το έχει νιώσει...
Γι αυτό ρε σατανάδες χθες δεν έφυγα. Έμεινα εκεί, μαζί και με άλλους άντρες, που ξέρουμε το Ντράφι σαν την παλάμη μας. Σώσαμε ότι σώζεται.
Δεν έμεινα όμως γι αυτό. Έμεινα για να μην το αφήσω μόνο του. Νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι μια ξεχωριστή μονάδα μέσα στη Δημιουργία. Ο αμόρφωτος.
Δεν ξέρει ότι είναι ένα με τους άλλους ανθρώπους, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα ζώα.
Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα και το ενδιαφέρον σας. Το σπίτι μας έχει μόνο λίγες εξωτερικές ζημιές και είμαστε ολοι καλά. Η καρδιά μας κάηκε μαζί με τα δέντρα μας αλλά αυτή έχει πολλή αγάπη μέσα της και θα γίνει πάλι καλά. Το Ντραφι θα το βλέπω πάντα μέσα απ τα παιδικά μου μάτια και θα είναι πάντα ο παράδεισος που μεγάλωσα. Ότι και να κάνετε...», έγραψε χαρακτηριστικά στην λεζάντα της ανάρτησής του Γρηγόρης Πετράκος.
Το 1983 ο πατέρας μου πήρε ένα οικόπεδο σ ένα βουνό. Ήταν ένα μέρος μαγικό, με δάσος σα ζούγκλα και το έλεγαν Ντράφι....
Posted by Grigoris Petrakos on Wednesday, July 20, 2022
