Mάριος Αθανασίου: ''Αν δεν δοκιμάζονταν νέα πράγματα η Επίδαυρος θα ήταν μουσείο και όχι θέατρο''
''Να είμαστε υπέρ της ελευθερίας...''
Στη νέα του συνέντευξη του στο περιοδικό «Λοιπόν», ο Μάριος Αθανασίου τοποθετήθηκε αναλυτικά τόσο για το αν είναι υπέρ στις καινοτομίες στην Επίδαυρο, όσο και για τη βιωσιμότητα του θεάτρου ως επάγγελμα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, όπου οι μισθοί έχουν πέσει κατά πολύ και η ακρίβεια έχει ''βαρέσει κόκκινο''. Ο ηθοποιός είναι πάντα πρόθυμος να συμβάλει στη συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα αφορά το χώρο της υποκριτικής.
Για το ίδιο θέμα είχε ερωτηθεί πρόσφατα σε συνέντευξή της και η Κάρμεν Ρουγγέρη με την ηθοποιό να διαφοροποιείται σημαντικά από την άποψη του Μάριου Αθανασίου, όπως θα τη διαβάσουμε παρακάτω, επιμένοντας ότι υπάρχουν κάποια πράγματα και κάποιες συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στο αρχαίο θέατρο.
Η συνέντευξη του Μάριου Αθανασίου για την Επίδαυρο και τον βιοπορισμό των ηθοποιών
-Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού της τα όρια της βεβήλωσης;
«Δεν ξέρω αν έχω την δυνατότητα να τοποθετηθώ σε σχέση με αυτό που με ρωτάς. Νιώθω πως έχω μικρό «βάρος» για να σου κάνω μία τέτοια ανάλυση γι’ αυτό το συγκεκριμένο θέατρο και για τις παραστάσεις που φιλοξενεί. Η άποψή μου πάντως γενικότερα είναι του να είμαστε υπέρ της ελευθερίας και να μην έχουμε στεγανά. Όμως, η τεράστια Επίδαυρος η ίδια είναι κάθε φορά αυτή που κρίνει εάν μία καλλιτεχνική προσπάθεια ήταν μικρότερη ή μεγαλύτερη των περιστάσεω.
Μπορεί κάτι που αρχικά σου φαίνεται λάθος, η πορεία του χρόνου να σου αποδείξει πως τελικά λειτούργησε σωστά. Προφανώς και η Επίδαυρος είναι ένας χώρος στον οποίο ανήκουν αποκλειστικά και μόνο τα αρχαία κείμενα. Προφανώς και στην Επίδαυρο για παράδειγμα δεν θα μπορούσε να φιλοξενηθεί ποτέ μία μοντέρνα θεατρική φάρσα ή ένα εμπορικό θεατρικό έργο. Άλλα ναι, είναι ωραίο να δοκιμάζονται με προσοχή και με σεβασμό νέα πράγματα, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν θέατρο, θα ήταν μουσείο».
-Μπορεί το θέατρο να αποκτήσει στιβαρότητα και να γίνει βιώσιμο για την πλειοψηφία των ηθοποιών και των σκηνοθετών, με τις σχεδόν 300 θεατρικές σκηνές στην Αθήνα και τα εκατοντάδες παιδιά που βγαίνουν ετησίως από τις θεατρικές σχολές;
Το θέατρο δεν ήταν ποτέ βιώσιμο. Το θέατρο είναι μία πολύ δύσκολη Τέχνη και εκτός του ότι πρέπει να έχεις ταλέντο, πρέπει να είσαι και τυχερός και να σε βοηθήσουν και οι συγκυρίες. Και όλες οι Τέχνες είναι δύσκολες για να υπάρξεις μέσα από αυτές και φυσικά και για να βιοποριστείς. Βέβαια, από την άλλη αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει… υπερπροσφορά μόνο στο θέατρο. Υπάρχει υπερπροσφορά για παράδειγμα και στα καφέ και στα μπαράκια.
Γιατί δεν μιλά κανείς για το αν μπορούν να υπάρξουν και να είναι βιώσιμα τόσα καφέ και πάντα η συζήτηση αυτή γίνεται γύρω από το θέατρο. Ένα παράδειγμα σου φέρνω έτσι; Δεν πειράζει ας υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλοί ηθοποιοί, πολλοί καλλιτέχνες, πολλές γκαλερί, πολλές μουσικές σκηνές και γενικώς ας υπάρχουν παντού γύρω μας χώροι της τέχνης, γιατί μας κάνει καλό και ας είναι δύσκολη η επιβίωση όλων…».
Ο ρόλος που είχε όνειρο να ερμηνεύσει
Στην ίδια συνέντευξη στο περιοδικό είχε πει:
-Ποιο ρόλο θα θέλατε να ερμηνεύσετε και δεν έχετε, μέχρι στιγμής;
«Βγαίνοντας από τη σχολή είχα το όνειρο και την τεράστια επιθυμία να ερμηνεύσω κλασικά κείμενα και να υπηρετήσω τον λόγο των μεγάλων συγγραφέων. Όμως, για να σου είμαι και απόλυτα ειλικρινής, στην πορεία δεν μπόρεσε να είναι αυτή η επιλογή μου.
Δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα, ακολούθησα άλλα βήματα, άδραξα άλλες ευκαιρίες. Για παράδειγμα η τραγωδία «Αίαντας» του Σοφοκλή είναι ένα κείμενο που λατρεύω και πολύ θα ήθελα να είχε έρθει στα χέρια μου. Όμως, είπαμε, βάδισα σε άλλους δρόμους».
