Ράγισαν καρδιές για την Μάρθα Καραγιάννη - Το τραγούδι που έπαιζε την ώρα που σκόρπισαν την τέφρα της
'Ηταν το αγαπημένο της και όχι άδικα
Στην εκπομπή της «Super Κατερίνας», έδωσε συνέντευξη ο Δημήτρης Σούρας, ψυχίατρος και πολύ καλός φίλος της Μάρθας Καραγιάννη. Ο ίδιος μίλησε για την διαδικασία αποτέφρωσής της, αλλά και το σκόρπισμα της στάχτης της που έγινε στη γειτονιά στο Κερατσίνι. Μάλιστα ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που περιέγραψε ότι την ώρα εκείνη έπαιξαν στο υπόβαθρο το αγαπημένο τραγούδι της αείμνηστης ηθοποιού.
Υπενθυμίζεται ότι η Μάρθα Καραγιάννη έφυγε από τη ζωή στις 18/9 σκορπίζοντας τη θλίψη σε γνωστούς και φίλους. Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε στο Α Νεκροταφείο Αθηνών στις 22/8 με τις εικόνες πάνω από το φέρετρό της να είναι απλά σπαρακτικές(δείτε εδώ). Τελευταία επιθυμία της ηθοποιού ήταν να αποτεφρωθεί, όπως και έγινε τελικά παρά τις δυσκολίες που μπήκαν στο δρόμο.
Αυτό το τραγούδι έπαιζε την ώρα που σκόρπιζαν τις στάχτες της Μάρθας Καραγιάννη
Περιέγραψε στην κάμερα της Super Κατερίνας o Δημήτρης Σούρας:
«Ήταν ένα απόμερο λιμανάκι, πάρα πολύ μικρό με κάτι βράχια που δυσκολευτήκαμε πολύ να ανέβουμε, αλλά τα καταφέραμε. Και το ρίξαμε στη θάλασσα και ακουγόταν το τραγούδι «Δραπετσώνα» που ήταν το αγαπημένο τραγούδι της Μάρθας».
Το αγαπημένο τραγούδι της Μάρθας Καραγιάννη
Γραμμένο από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, η Δραπετσώνα είναι ένα ιστορικό τραγούδι, που μαρτυρά τον πόνο, τον μόχθο και τα όνειρα των λαικών ανθρώπων, που ζούσαν στις εργατογειτονιές του Πειραιά. Ένας από αυτούς ήταν και η Μάρθα Καραγιάννη, πάντα απλή, πάντα προσιτή.
Στίχοι
Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
