«Λυπάμαι πάρα πολύ να μην παίζει ο Γιώργος Κιμούλης στο θέατρο»
Οι δηλώσεις γνωστού ηθοποιού που θα συζητηθούν
Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο Βήμα παραχώρησε ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος μέσα σε όλα αναφέρθηκε στο κίνημα Metoo και τον Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος έδωσε πριν μερικές μέρες απάντησε και στις νέες δηλώσεις της Ζέτας Δούκα και της Δώρας Χρυσικού.
Τα σχόλια του Δημήτρη Καταλειφού για τον Κιμούλη & το Metoo
Σήμερα ποιες είναι οι σκέψεις σας για το #MeToo;
Από την άλλη, όπως σε όλα στην Ελλάδα, έχουμε μια τάση προς την υπερβολή, είμαστε Νότιοι, θερμόαιμοι. Σε τη γενιά μου. Σε αυτό το φαινόμενο πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη - να μην υπάρχουν θύματα, να μην πηγαίνουν στο θέατρο και σε μια παράσταση και, ναι, πρέπει επιτέλους να λυθεί. Αλλά μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια υπερβολή. Νομίζω ότι ο φυσικός χώρος ήταν, και καλώς έγινε, το δικαστήριο.
Εκεί θα λυθούν αυτά τα θέματα, που έχουν σχέση με τα σεξουαλικά. Τώρα για τις συμπεριφορές που δεν αφορούν σεξουαλικά, όπως με τον Κιμούλη, εκεί πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη υπερβολή. Είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσουμε την ένταση των προβών ή των παραστάσεων -χωράει πολλή κουβέντα. Και εγώ προσωπικά, σαν ηθοποιός, λυπάμαι πάρα πολύ να μην παίζει ο Γιώργος Κιμούλης στο θέατρο. Θεωρώ αδιανόητο για κάτι μη σεξουαλικό να τιμωρείται κάποιος. Αν είναι ο χειρότερος χαρακτήρας, τότε μην πας να παίξεις μαζί του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να του επιβάλεις να μην παίζει».
Πώς νιώθετε μέσα στο θεατρικό τοπίο;
«Είναι πολύ δύσκολο απ’ τη μια να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον δικό σου προσωπικό χρόνο, είμαι πια 68, κι απ’ την άλλη να σου τυχαίνει αυτό όταν γίνεται η μετάβαση σε μια άλλη εποχή. Η δική μου γενιά βρέθηκε αντιμέτωπη, την τελευταία δεκαετία, με κοσμοίστορικές αλλαγές - έκρηξη τεχνολογίας και social media, πτώση οποιουδήποτε αριστερού ή υπαρκτού σοσιαλισμού που ονειρευτήκαμε. Τεράστιες αλλαγές και στο θέατρο, στην τέχνη, στην τηλεόραση. Οπότε έχω κι εγώ, όπως κι άλλοι φαντάζομαι, το ένα πόδι στο παλιό και το άλλο στο καινούργιο. Έχουμε απίστευτα ταλαντούχους νέους ηθοποιούς, πολύ περισσότερο από τη γενιά μου.
Αλλά δεν ξέρω που θα οδηγήσει αυτή η ‘’πίεση’’ ότι πρέπει κάθε φορά να βρίσκεται κάτι καινούργιο σε μια παράσταση – μεγάλη παγίδα. Στα δικά μου χρόνια, σκύβαμε στο κείμενο, προσπαθούσαμε να αντλήσουμε και να πλουτίσουμε από τον συγγραφέα. Τώρα η τάση είναι “τι μου λέει εμένα ο συγγραφέας, θα σας δείξω εγώ”. Είναι μια άλλη οπτική που εμένα με αφήνει συχνά σαστισμένο, αδιάφορο, δεν μου αρέσει. Είναι αυτό το μεταίχμιο, που όταν είμαι στις καλές μου σκέφτομαι ότι καλά κάνουν και ψάχνουν να βρουν κάτι καινούργιο. Από την άλλη όμως οδηγούν σε αποτελέσματα που δεν σου λένε τίποτα. Ένα φαινόμενο του σύγχρονου κόσμου που θέλει να τα γκρεμίσει όλα, να ρίξει μια μουτζούρα σε ό,τι έχει προηγηθεί. Εν πολλοίς είναι λάθος -γιατί έχουν γίνει και πολύ σπουδαία πράγματα. Το καινούργιο χωράει πολύ νερό».
Θέλουν να ξεχωρίσουν;
«Πράγματι. Αυτός ο ναρκισσισμός έχει απλωθεί τρομερά, καλώς ή κακώς, με τα social media. Οι άνθρωποι ζουν μόνον και μόνον φωτογραφιζόμενοι και έτσι λένε “υπάρχω”. Άλλαξε το κοινό, αλλάξαμε κι εμείς. Ήταν προτέρημα να είσαι σεμνός. Προσωπικά μου φαίνεται γελοίο να δείξω ότι είμαστε sold out στο Διαδίκτυο. Από την άλλη αν δεν τα κάνεις αυτά, δεν είσαι, υποτίθεται, στο παιχνίδι».
Ποιος είναι ο Δημήτρης Καταλειφός
Έχει καταγωγή από τη Σέριφο και τη Σμύρνη. Σπούδασε Νομικά και στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη από την οποία αποφοίτησε το 1975. Έχει συνεργαστεί με διάφορους θιάσους και σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων, ο Αντώνης Αντύπας («Απλό Θέατρο») και ο Σπύρος Ευαγγελάτος («Αμφι-Θέατρο»).
Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της εταιρίας θεάτρου «Η Σκηνή» και του θεάτρου «Εμπρός» (θεατρικός οργανισμός «Μορφές») στου Ψυρρή(το οποίο με τη λειτουργία του συνέβαλε στην αναμόρφωση της γύρω περιοχής). Και οι δύο αυτές ομάδες υπήρξαν από τους σημαντικότερους θεατρικούς πυρήνες της εποχής τους. Διαλύθηκαν τη δεκαετία του '80 και το 2000 αντίστοιχα.
Παράλληλα, σκηνοθετεί στο θέατρο από το 1998 (Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο, Θέατρο «Εμπρός») και διδάσκει χρόνια σε σχολές, μεταξύ των οποίων η Δραματική σχολή του «Εμπρός» (του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος), του «Εθνικού Θεάτρου» του «Ωδείο Αθηνών» και του «Πανεπιστήμιο Πατρών». Στον κινηματογράφο, σημαντικές εμφανίσεις του υπήρξαν, μεταξύ άλλων, «Τα Πέτρινα Χρόνια» (1985) του Παντελή Βούλγαρη και ο «Θεόφιλος» (1987) του Λάκη Παπαστάθη -για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης»-. Στο θέατρο, για τη διετία 2002-2004 («Ο ξεριζωμός», «Τρία βήματα πριν»), τιμήθηκε με το Α΄ έπαθλο Αιμίλιος Βεάκης. Για την ερμηνεία του ως Χιού Ο'Ντόνελ στο έργο «Ο ξεριζωμός» (2003) με το Β΄ βραβείο ανδρικού ρόλου, για τον Πάστορα Μάντερς στους «Βρικόλακες με το Α΄ βραβείο ανδρικού ρόλου, και για τον «Επιστάτη» (2010-11) με το Α΄ βραβείο ανδρικού ρόλου, του περιοδικού «Αθηνόραμα».
Σημαντικότερες εμφανίσεις του στην τηλεόραση υπήρξαν το «Μινόρε της αυγής» (1983-4) του Φώτη Μεσθεναίου και το «10» της Πηγής Δημητρακοπούλου, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου, «Πρόσωπα 2008».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη και τα τελευταία χρόνια ζει στο Παγκράτι.
